عمر بن خطاب: تفاوت میان نسخه‌ها

موضع‌گیری [[شیعیان]] و [[اهل سنت]] درباره عمر متفاوت است؛ شیعیان عمر را نکوهش می‌کنند به این دلیل که در زمان حیات [[رسول خدا(ص)]] در مواردی با او مخالفت‌ کرده است از جمله در [[صلح حدیبیه]]، [[ماجرای قلم و دوات]] و نپیوستن به [[سپاه اسامه]]. پس از رحلت پیامبر نیز با وجود سفارش پیامبر به جانشینی [[علی بن ابی‌طالب(ع)]]، زمینه را برای خلافت [[ابوبکر]] فراهم کرد و وقتی برای [[بیعت]] گرفتن از امام علی(ع)، به خانه [[فاطمه(س)]] رفت، تهدید کرد خانه را به آتش خواهد کشید. بر طبق روایات شیعه، عمر این تهدید خود را عملی کرد که سبب سقط جنین فاطمه(س) شد.

عمر پس از آنکه با وصیت ابوبکر به [[خلافت]] رسید، سیاست [[منع تدوین حدیث|منع تدوین احادیث پیامبر]] را دنبال کرد و به گفته بسیاری از نویسندگان شیعه، هدفش این بود که از نشر [[فضایل امام علی(ع)]] جلوگیری کند. او همچنین در دوره حکومتش [[بدعت|بدعت‌هایی]] گذاشت از جمله تحریم [[متعه حج]] و [[متعه|متعه زنان]]، حذف «[[حی علی خیر العمل]]» از [[اذان]] و تشریع [[نماز تراویح]].  

در نزد [[اهل سنت]]، عمر بن خطاب جایگاه بالایی دارد و بسیاری از اقدامات او برای آنان جنبه [[فقه|فقهی]] پیدا کرده است. در منابع سنی روایات فراوانی در مدح عمر نقل شده و اهل سنت به او لقب [[فاروق]] داده‌اند و او را یکی از [[عشره مبشره]] شمرده‌اند. آنها بر این باورند که اسلام آوردن عمر، که شخصیتی تندخو و خشن داشت، جایگاه مسلمانان در [[مکه]] را تقویت کرده است. منابع اسلامی زندگی زاهدانه عمر را ستوده‌اند.

عمر در سال ششم یا نهم [[بعثت]]، [[اسلام]] آورد و پیش از آن، مسلمانان را آزار و شکنجه می‌داد. یکی از دختران عمر به نام [[حفصه]] به ازدواج پیامبر(ص) درآمد و ماجرای [[ازدواج عمر با ام‌کلثوم]] دختر [[امام علی(ع)]] از مسائل بحث‌برانگیز میان شیعه و اهل سنت بوده است. عمر در جمادی‌الثانی سال [[سال ۱۳ هجری|۱۳ هجری]] به [[خلافت]] رسید. در دوره حکومت او فتوحات گسترش یافت و سرزمین‌های بسیاری در شامات، عراق و ایران به تصرف مسلمانان درآمد و بیت‌المال و دیوان تاسیس شد و با پیشنهاد امام علی(ع) هجرت پیامبر به عنوان مبدأ تاریخ اسلامی تعیین گردید. عمر در [[ذی‌الحجه]] سال [[سال ۲۳ هجری|۲۳ هجری]] به دست فردی به نام [[ابولؤلؤ]] ترور شد و سه روز بعد درگذشت. او قبل از مرگ [[شورای شش نفره|شورایی شش نفره]] برای تعیین خلیفه پس از خود تشکیل داد که به انتخاب [[عثمان]] انجامید. به اعتقاد برخی پژوهشگران شیعه، عمر اعضای شورا را به گونه‌ای تعیین کرده بود که احتمال انتخاب امام علی(ع) وجود نداشته باشد.