سوره مطففین: تفاوت میان نسخه‌ها

درباره فضیلت [[تلاوت]] این سوره، در [[روایات]] آمده است هر کس این سوره را بخواند، خدا در روز قیامت او را از نوشیدنی پاک و خالصی که دست کسی به آن نرسیده سیراب می‌کند. همچنین نقل شده است هر کس آن را در [[نماز|نمازهایش]] بخواند، از آتش [[دوزخ]] در امان خواهد. آیات پایانی سوره مطففین که درباره ابرار (نیکوکاران) سخن می‌کند، از جمله آیاتی است که بر [[ضریح حضرت عباس]] نقش بسته است.

سوره مطففین را به این مناسبت «‌مُطَفِّفین‌» می‌نامند که این کلمه در آغاز آن آمده است.<ref> دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۶۲</ref> این سوره را «‌تطفیف‌» نیز می‌نامند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱۰، ص۶۸۵؛ دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۶۲.</ref> «‌مطففین‌» از «طَفَّفَ» و به معنای کم‌فروشان است.<ref>راغب اصفهانی، المفردات، ج۱، ص۵۲۱.</ref>

سوره مطففین آخرین سوره از [[سوره‌های مکی]] و هشتاد و ششمین سوره‌ای است که بر [[پیامبر(ص)]] [[نزول قرآن|نازل]] شده است، یعنی بعد از [[سوره عنکبوت]] و پیش از [[سوره بقره]]. این سوره در ترتیب [[مصحف|مصحفی]] هشتاد و سومین سوره و در [[جزء قرآن|جزء]] سی‌ام قرآن جای گرفته است.<ref>معرفت، آموزش علوم قرآن، ۱۳۷۱ش، ج۱، ص۱۶۷.</ref>

آیات پایانی سوره مطففین که درباره ابرار (نیکوکاران) سخن می‌کند، از جمله آیاتی است که بر [[ضریح حضرت عباس]] نقش بسته است.<ref>[http://www.farsnews.com/13950201000098 «امشب قرص قمر در کربلا طعنه به خورشید می‌زند»، خبرگزاری فارس.]</ref>

آیات اول تا سوم این سوره، یک [[احکام|حکم فقهی]] را بیان می‌کند و آن این است که کم‌فروشی و ندادن حقوق مردم در معاملات، [[حرام]] و از [[گناهان]] بزرگ است. این سوره با توصیف [[معاد]] و اوضاع رستاخیز و جهان [[آخرت]] و با معرفی دو گروه یعنی گروه ابرار و مُقَربان و گروه فاجران و مجرمان به لبخندهای تمسخرآمیز [[کافر|کافران]] به [[مؤمن|مؤمنان]] در این جهان اشاره می‌کند و می‌گوید در روز قیامت، مؤمنان به کافران می‌خندند.<ref> دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۶۲</ref>

==انکار قیامت، نتیجهٔ گناه بسیار==

[[علامه طباطبایی]] به نقل از [[تفسیر مجمع البیان]] می‌نویسد بعضی گفته‌اند آیه «وَ إِذا مَرُّوا بِهِمْ يَتَغامَزُونَ» در شأن [[علی بن ابیطالب]] نازل شده و جریان از این قرار بوده که روزی آن حضرت با چند نفر از [[مسلمانان]] نزد [[رسول خدا(ص)]] می‌آمدند. [[منافق|منافقان]] ایشان را مسخره کردند و خندیدند و به یکدیگر اشاره‌ها کردند و سپس نزد همفکرانشان برگشتند و گفتند: ما امروز اَصلَع (کسی که جلو سرش مو ندارد. منظورشان امام علی بود) را دیدیم و به او خندیدیم. به دنبال این جریان بود که این آیه نازل شد. علامه طباطبایی می‌نویسد این روایت را زمخشری (مفسر اهل سنت) نیز نقل کرده است.<ref>طباطبایی، تفسیر المیزان، ترجمه، ۱۳۷۴ش، ج۲۰، ص۳۹۶.</ref>

==پانوی ==

{{پانویس}}