سوره مطففین: تفاوت میان نسخه‌ها

درباره [[شأن نزول]] سوره مطففین در کتاب [[تفسیر نمونه]] آمده است: [[ابن عباس]] می‌گوید هنگامی که [[پیامبر(ص)]] وارد مدینه شد، بسیاری از مردم سخت به کم‌فروشی آلوده بودند. خداوند این آیات را نازل کرد و آنان پذیرفتند و کم‌فروشی را ترک کردند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۶، ص۲۴۴.</ref> در کتاب [[مجمع البیان]] نیز آمده است مردی به نام ابوجهینه در [[مدینه]] زندگی می‌کرد که دو پیمانه داشت: یکی کوچک و دیگری بزرگ. به هنگام خریدن از پیمانه بزرگ استفاده می‌کرد و به هنگام فروش از پیمانه کوچک.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱۰، ص۶۸۷.</ref>

در آیه ۱۲ آمده است جز آدم تجاوزپيشه و گناهكار، [[قیامت]] را [[دروغ]] نمی‌پندارد. [[علامه طباطبایی]] در [[المیزان]] در [[تفسیر]] این [[آیه]] می‌نویسد: معلوم می‌شود یگانه مانعی که انسان را از گناه باز می‌دارد، ایمان به برانگیخته شدن در روز قیامت است و کسی که در شهوات فرو رفته و دلش گناه‌دوست شده، حاضر نیست هیچ مانعی را در کارش بپذیرد؛ در نتیجه گناه بسیار، او را به این نقطه می‌کشاند که منکر قیامت شود.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۷۴ش، ج۲۰، ص۳۸۴.</ref>

از [[امام باقر(ع)]] نقل شده است هیچ چیز قلب آدمی را به اندازه [[گناه]]، فاسد نمی‌کند. قلب وقتی با گناه آشنا شود، روز به روز بیشتر به آن متمایل می‌شود، تا جایی که گناه بر آن چیره می‌شود. آن وقت است که قلب زیر و رو و بالا و پایین می‌شود.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۷۴ش، ج۲۰، ص۳۹۰.</ref>

[[علامه طباطبایی]] به نقل از [[تفسیر مجمع البیان]] می‌نویسد بعضی گفته‌اند آیه «وَ إِذا مَرُّوا بِهِمْ يَتَغامَزُونَ» در شأن [[امام علی]] نازل شده است. نقل شده است روزی آن حضرت با چند نفر از [[مسلمانان]] نزد [[رسول خدا(ص)]] می‌آمدند. [[منافق|منافقان]] ایشان را مسخره کردند و خندیدند و به یکدیگر اشاره‌ها کردند و سپس نزد همفکرانشان برگشتند و گفتند: ما امروز اَصلَع (کسی که جلو سرش مو ندارد. منظورشان امام علی بود) را دیدیم و به او خندیدیم. به دنبال این جریان بود که این آیه نازل شد. علامه طباطبایی می‌نویسد این روایت را [[زمخشری]] (مفسر [[اهل سنت]]) نیز نقل کرده است.<ref>طباطبایی، تفسیر المیزان، ترجمه، ۱۳۷۴ش، ج۲۰، ص۳۹۶.</ref>