فطحیه: تفاوت میان نسخه‌ها

ادعای او دوام چندانی نیافت و عبدالله هفتاد روز پس از شهادت امام صادق (ع) از دنیا رفت و چون فرزند و جانشینی نداشت، پیروان وی سرگردان شده، عموما به امامت [[امام کاظم(ع)]] بازگشتند و عمر این عقیده در همان ابتدای ظهور به پایان رسید.

مطابق با برخی منابع تاریخی وی به تفکرات [[مرجئه |مرجئه]]<ref group="یادداشت">فرقه‌ای کلامی که معتقد بودند: عبادت کردن با کفر سودی ندارد و همچنین گناه کردن هم چیزی از ایمان نمی کاهد؛ این فرقه نیت و عقیده را اصل و گفتار و کردار را فاقد اهمیت می‎دانستند. (شهرستانی، الملل و النحل، ج ۱، ص۱۲۵.) </ref> و [[حشویه |حشویه]] <ref group="یادداشت">این فرقه همان افراطیون اهل سنت هستند که به نظر عقلی بی‌اعتناء بوده و این نظرات را بدعت می‌دانند. (معتزلی، ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، قم، انتشارات کتابخانه آیت‌الله مرعشی، ۱۴۰۴ق، ج ۶، ص۴۳۶.)</ref> گرایش داشته تا جایی که امام صادق(ع) او را مرجئه کبیر خطاب می‌کرد. به همین دلیل نیز عبدالله از جانب پدر طرد شده بود.<ref>مفید، الفصول المختارة، ص۳۱۲.</ref>

بعد از شهادت امام صادق(ع)، عبدالله خود را جانشین پدر معرفی کرد و در جایگاه وی قرار گرفت و [[غسل]] و [[کفن]] و [[دفن]] پدر را عهده‌دار شده و انگشتر آن‌حضرت را به دست کرد.<ref> شهرستانی، ملل و نحل، ج ۱، ص۱۴۸.</ref> وی با استناد به این نقل از امام صادق (ع) که: «امامت هر امام به پسر بزرگ او منتقل می‌شود» مردم را گرد خود جمع کرد.

عبدالله هفتاد روز پس از شهادت امام صادق (ع)از دنیا رفت و هیچ فرزندی از او برجای نماند.<ref> شهرستانی، ملل و نحل، ج ۱، ص۱۴۸.</ref> در نتیجه اعتقاد به امامت عبدالله افطح نیز پایان یافت و بیشتر پیروان او به امامت [[امام کاظم]](ع) معتقد گردیدند.<ref>طوسی، اختیار معرفه الرجال، ج ۲، ص ۵۲۵.</ref>

در ابتدای ادعای عبدالله بسیاری از بزرگان [[اصحاب امام صادق (ع)]] نیز ادعای او را پذیرفته و وی را جانشین واقعی آن امام دانستند، مشهورترین این افراد عبارتند از:

:::'''خُذوا ما رَوَوا و ذَروا ما رَأوا:''' به روایات آنان عمل کنید؛ ولی معتقدات آن‌ها را کنار بگذارید.» <ref>طوسی، الغیبة، ص۳۹۰.</ref>

همچنین به گفته شیخ طوسی در [[العدة فی اصول الفقه (کتاب)|کتاب العدة]]، اگر راوی از [[فرق تشیع|فرق شیعه]] مانند فطحیه، [[ناووسیه]] و واقفه بود و در امانت مورد اطمینان بود، در صورتی که روایتی برخلاف روایتش نباشد و امامیه برخلاف آن عمل نکرده باشد، باید به روایاتش عمل شود و به همین جهت است که امامیه به روایات [[عبدالله بن بکیر]] و.. از فطحیه و روایات [[سماعة بن مهران]]، [[علی بن ابی‌حمزه بطائنی|علی بن ابی‌حمزه]]، [[عثمان بن عیسی رواسی]] و... از [[واقفه]] و نیز روایات [[بنی فضال]] و.. عمل می‌کنند.<ref>طوسی، العدة، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۱۵۰.</ref>

[[علامه حلی]]<ref>علامه حلی، رجال العلامة الحلی، ۱۴۰۲ق، ص۲۴۴-۲۴۳. </ref> و [[ابن داود حلی]]<ref>ابن داود، الرجال، الشریف الرضی، ص۲۸۹.</ref> عمار بن موسی ساباطی را در بخش ضعفای کتاب‌های رجال آورده‌اند که گفته شده به خاطر فطحی بودنش تا پایان عمر بوده است.<ref> خویی، معجم رجال الحدیث، ۱۴۱۰ق، ج۱۲، ص۲۶۳.</ref> [[شیخ طوسی]]، گفته است بر فرض که عمار ساباطی فطحی باشد، ضرری به وثاقت او در نقل روایت نمی‌زند.<ref>طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۴۰۷ق، ج۷، ص۱۰۱.</ref>

{{ستون|3}}

{{پانویس2}}

*طوسی، محمد بن حسن، تهذیب الاحکام، تحقیق حسن موسوی خرسان، تهران،‌ دار الکتب الاسلامیة، ۱۴۰۷ق.