کویت: تفاوت میان نسخه‌ها

کویت (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۲ مارس ۲۰۱۵، ساعت ۰۶:۴۶

۳ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۲ مارس ۲۰۱۵

بدون خلاصۀ ویرایش

دیداریویکی‌متن

Ahmadnazem

confirmed، protected، templateeditor

۲۱۳

ویرایش

@@ خط ۵۱: / خط ۵۱: @@
 ==دلیل نامگذاری==
-کویت اسم مصغر از کلمه «کوت» به معنای «قلعه کوچک» است. واژه «کوت» به شهری گفته می شود که در اطراف آن دژی وجود داشته باشد. در دوره عباسیان، کویت را «کاظمه البحار» می خواندند اما دریانوردان و جهانگردان پرتقالی، هلندی و انگلیسی آن را قرین نیز می خواندند<ref>موسوی، 1385: 19.</ref> احتمالا اروپایی ها به خاطر مجاورت جزیره «کورین» «QURAIN» یا «قرين» مصغر قرن یعنی شاخ – چون خلیج کوچک کویت مانند شاخ می باشد – آن جا را آن طور می شناختند.<ref>سیوری و کلی،1377: 147.</ref> «کوت» لغتی هندی می باشد که در زبان اعراب محلی وارد گردیده و معنای آن قلعه کوچک است.<ref>کویت، 6513: 37.</ref>
+کویت اسم مصغر از کلمه «کوت» به معنای «قلعه کوچک» است. واژه «کوت» به شهری گفته می شود که در اطراف آن دژی وجود داشته باشد. در دوره عباسیان، کویت را «کاظمه البحار» می‌خواندند اما دریانوردان و جهانگردان پرتقالی، هلندی و انگلیسی آن را قرین نیز می‌خواندند<ref>موسوی، 1385: 19.</ref> احتمالا اروپایی‌ها به خاطر مجاورت جزیره «کورین» «QURAIN» یا «قرين» (مصغر قرن به معنای شاخ، چون خلیج کوچک کویت مانند شاخ است)، آنجا را به آن نام می‌شناختند.<ref>سیوری و کلی،1377: 147.</ref> «کوت» لغتی هندی است که در زبان اعراب محلی وارد گردیده و معنای آن قلعه کوچک است.<ref>کویت، 6513: 37.</ref>
 دلیل این نامگذاری وجود قلعه کوچکی بود که محمد بن عریعر رهبر بنی خالد در قرن 11 [[هجری قمری]] ساخت و آن را محل ذخیره توشه و بار قرار داد و زمانی که آل صباح به این منطقه آمدند، ابن عریعر این قلعه را به آل صباح بخشید و این قلعه آغازی برای ایجاد کویت بود.<ref>الشرباصی، 1953: 7-6.</ref> تا چندی پیش مردم کویت لفظ کویت را به صیغه مکبر یعنی «کوت» استعمال می‌کردند و مقصودشان از آوردن این لفظ کلبه صحرایی بود که آبیاران و چاهبانان در زمستان از سرما و در تابستان از گرما بدان پناه می‌بردند و همچنین آن را بر محلی که تعدادی از چاههای آب آشامیدنی در آن جا وجود دارد اطلاق می‌کردند. البته کویت در نزد عرب و غیر عرب چه قبل از [[اسلام]] و چه بعد از اسلام معروف بوده و هر کدام در این سرزمین سوابقی داشته‌اند و در فترت‌های مختلف در آن سکنی گزیده‌اند.<ref>جواهری، 1961: 7 – 6.</ref>