استخاره: تفاوت میان نسخه‌ها

عالمان دینی برای مشروعیت استخاره به [[روایات]] استناد کرده‌اند. [[شیخ عباس قمی]] برخی  شیوه‌های استخاره را در [[مفاتیح الجنان (کتاب)|مفاتیح الجنان]] آورده است. برخی از آداب استخاره عبارت‌است از: خواندن سوره‌هایی از قرآن، فرستادن [[صلوات]] بر پیامبر(ص) و خاندانش و گفتن ذکرهایی خاص.

برخی از کتاب‌هایی که به‌طور مستقل درباره استخاره نوشته شده‌اند، عبارت‌اند از: [[فتح الابواب (کتاب)|فَتحُ‌الاَبواب]]، نوشته [[سید بن طاووس]]، اِرشاد المُستَبصِر فی الاِستخارات، تألیف [[سید عبدالله شبر|سید عبدالله شُبَّر]] و الاِثارة عن معانی الاِستخاره، اثر [[فیض کاشانی]].

==مفهوم‌شناسی==

استخاره در لغت‌ به‌معنای طلب خیر،<ref>ابن‌اثیر، النهایة، مؤسسه مطبوعاتی اسماعیلیان، ج۲، ص۹۱، ذیل واژه «خیر».</ref> درخواست بهترینِ از دو کار<ref>ابن‌فارس، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۲۳۲، ذیل واژه «خیر».</ref> و نیز دعا<ref>ابن‌ادریس، السرائر، ۱۴۱۰ق‌، ج۱، ص۳۱۴.</ref> آمده است‌؛ اما امروزه به‌معنای واگذاردن انتخاب‌ کاری‌ به خداوند است که‌ انسان‌ در انجام‌ آن‌ تردید دارد و خیر و شر آن را با مشورت با دیگران نمی‌تواند تشخیص دهد.<ref>ضميرى و حسينى‌زاده، «استخاره».</ref>