حسین بن موسی بن جعفر: تفاوت میان نسخه‌ها

پدر حسین، موسی بن جعفر(ع) و مادرش [[ام ولد]] بوده است.<ref>الکواکب المشرقیه،ج۱،۷۲۴ </ref> علامه مجلسی در بحار حدیثی نقل کرده که با توجه به آن مادرش نیز از [[محدث (ابهام‌زدایی)|محدثین]] به حساب می‌آید.<ref>زندگانی حضرت امام موسی کاظم(ع)، ترجمه بحار الأنوار،ص:۱۰۲</ref> لقبش مفقود<ref>الکواکب المشرقیه،ج۱،۷۲۴ </ref> و علاء الدین است.<ref>بحار الأنوار، المجلسی،ج۴۸،ص:۳۱۲</ref>احتمالا لقب علاءالدین در اواخر [[قرن چهارم]] که اضافه کردن الدین رایج بوده به حسین بن موسی نسبت داده‌شده‌است.<ref>مهاجران موسوی،ص۲۷۵</ref>

روایاتی در «جایز بودن [[غسل جمعه]] در روز پنج شنبه در برخی شرایط»<ref>کلینی، ج۳،ص ۴۲</ref>،«فضیلت و فایده حنا بستن»<ref>کلینی، ج۶،ص ۵۰۹ </ref>، «ترس مومنین»<ref>ابن عقده، ص۱۱۶</ref>، «وضعیت مالی و اجتماعی [[جعفر بن عمر علوی]] در آینده»<ref>شیخ صدوق، ج۲،ص ۲۰۸</ref>، «رحمت خدا در [[نامه اعمال]] به مومنان»<ref>طوسی، ص۵۷۱</ref>، «سود رساندن به فرزندان پیامبر(ص)»<ref>طوسی، ص۳۵۵</ref> و «پرداخت مزد کارگر»<ref>ابن طاووس، طرف من الانباء و المناقب، ص۱۸۷</ref>وجود دارند که حسین بن موسی الکاظم(ع)در سلسله اسناد آن قرار دارد.

در روایتی دیگر از امام جواد(ع) از انگشتریشان سئوال می‌کند که امام(ع) در پاسخ می‌گوید: این انگشتر [[حضرت سلیمان(ع)]] است.<ref>ابن طاووس، سعد السعود للنفوس منضود، ص۲۳۶</ref>

نویسده [[بحر الانساب و مجمع الاعقاب|بحر الانساب]] سن وی را هنگام شهادت یا وفات ۱۳سال نقل کرده‌است<ref> بحر الانساب و مجمع الاعقاب ص۵۵</ref> اما این نظریه با اشکالاتی روبرو است. از آنجا که شهادت امام موسی کاظم(ع) در سال ۱۸۳ق بوده <ref>شیخ مفید، الارشاد، ج ۲، ص ۲۱۵</ref> و امام کاظم(ع)نیز سال‌های آخر عمر خود را در زندان به سر می برده‌است<ref>رسول جعفریان، حیات فکری و سیاسی ائمه، ص ۳۹۳</ref> باید سن حسین در هنگام شهادت پدر چهار یا پنج ساله باشد. و هنگام هجرت امام رضا به خراسان ۲۲ساله چرا که امام رضا(ع) در سال ۲۰۱ به خراسان هجرت کرد<ref> جعفریان، ۱۳۸۱، ص۴۲۶</ref> اگر بگویم شهادت امام رضا(ع) و امامت امام جواد را درک کرده‌است باید به این مقدار دو یا سه سال افزود و او را تقریبا جوانی ۲۴ یا ۲۵ ساله بوده‌است. بدین جهت ۱۳ساله بودن وی هنگام شهادت یا وفات از طرف برخی تضعیف شده‌است.<ref>جلوگاه نور، ص۴۳</ref>

علاوه بر شیراز و طبس در [[کرمان]]، [[بهبهان]]، [[قزوین]]، [[ساری]] و کجور نیز بقعه‌های به حسین بن امام موسی کاظم(ع) منسوب است.<ref>مهاجران موسوی، ص۲۸۰تا۲۸۳</ref>

[[حمد الله مستوفی]] محل دفن حسین بن موسی را در شیراز می‌داند.<ref> تاریخ گزیده،متن،ص:۲۰۴</ref> زرکوب شیرازی، جنید شیرازی<ref>عیسی بن جنید، هزار مزار، ص۳۰۶</ref>، علامه مجلسی، [[سید جعفر بحر العلوم|بحرالعلوم]] در کتاب [[تحفه العالم فی خطبه المعالم]]،<ref>مهاجران موسوی، ص۲۸۳</ref> روضاتی<ref>روضاتی، جامع الانساب، ص۴۲</ref> نیز این قول را پذیرفته‌اند. بقعۀ وی در چندصد متری حرم شاه چراغ مورد توجه مردم شیراز و دوستداران [[اهل بیت]] است. این بقعه در نطر مردم شیراز از جایگاه بالایی برخوردار است و هر هفته شب [[دوشنبه]] را به زیارتی وی اختصاص داده‌اند به طوریکه بقعه مملو از جمعیت می‌شود.

قبل از علامه مجلسی این داستان در کتابهای [[شَدّالازار فی حطّ الاوزار عن زُوار المزار|شدالازار]] نوشته [[جنید شیرازی]]<ref>جنید شیرازی، شدالازار، ص۲۶۰ </ref> و [[شیراز نامه]] نوشته [[زرکوب شیرازی|زرکوب]]<ref>مهاجران موسوی، ص۲۸۲ </ref>آمده‌است.

در طبس نیز بقعه‌ای به وی منسوب است.<ref>مهاجران موسوی، ص۲۸۰</ref> نامه‌ای از امام رضا(ع) به حاکم طبس موجود است که در آن از مفقود شدن یکی از برادرانش به نام حسین در منطقه تحت حکومت وی خبر می‌دهد و از او می خواهد در پیدا کردن گمشده اقدام نماید<ref>مکاتیب الأئمة علیهم السلام، ج۵، ص: ۳۰۱</ref>

* ابن طاووس، علی بن موسی،(۶۶۴ ق.)، طرف من الانباء و المناقب، تاسوعا، مشهد، ایران، ۱۴۲۰ق.

* ابن طاووس، علی بن موسی(۶۶۴ ق)، سعد السعود للنفوس منضود، دارالذخائر، قم،ایران، بی‌تا.

* جعفریان، رسول، [[حیات فکری و سیاسی امامان شیعه]]، قم، انصاریان، ۱۳۸۱ش.

* رجائی، سیدمهدی، الکواکب المشرقیه، مکتبه آیه الله مرعشی نجفی، قم، ۱۳۸۰ش.

* طوسی، محمد بن الحسن(۴۶۰ ق)، الامالی، دارالثقافة، قم، ایران، ۱۴۱۴ ق.

* عرفان منش، جلیل، مهاجران موسوی، موسسه انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۹۱.

* شیخ مفید، محمد بن نعمان، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، بیروت، دارالمفید، ۱۴۱۴ ه ق.

* ملک الکتاب، آقا میرزا، بحرالانساب موسوم به ریاض الانساب و اعقاب، چاپ سنگی، بمبئی، ۱۳۳۵ق.