قمهزنی: تفاوت میان نسخهها
جز
←رویکرد فقیهان
Hasanejraei (بحث | مشارکتها) جز (←تاریخچه) |
Hasanejraei (بحث | مشارکتها) جز (←رویکرد فقیهان) |
||
خط ۵۰: | خط ۵۰: | ||
==رویکرد فقیهان == | ==رویکرد فقیهان == | ||
قمهزنی | قمهزنی از جمله موضوعات اختلافی بین [[فقیه|فقهای شیعه]] از عصر [[قاجار]] تا به امروز بوده است. بهگونهای که میتوان فقها را به دو دسته موافقان و مخالفان قمهزنی تقسیم کرد؛ محمدتقی بهجت، سید صادق شیرازی، و میرزا جواد تبریزی، قمهزنی را جایز یا مستحب دانستهاند، و در مقابل، سید علی خامنهای، حسینعلی منتظری، و ناصر مکارم شیرازی، قمهزنی را وهن مذهب شیعه دانسته و با آن مخالفت کردهاند. | ||
=== موافقان === | === موافقان === | ||
[[پرونده:قمه زنی در هند.jpg|بندانگشتی|قمه زنی در هند]] | [[پرونده:قمه زنی در هند.jpg|بندانگشتی|قمه زنی در هند]] | ||
دلیل اصلی و | دلیل اصلی و مهمترین مستند موافقان قمهزنی، افزون بر تعظیم شعائر، حفظ سنتهای شیعی و قدرتنمایی جامعۀ [[شیعه|شیعیان]]،<ref>حمود العاملی، ردالهجوم عن شعائر الامام الحسین المظلوم، ۱۴۲۵ق، ص ۱۶۴، ۱۹۷.</ref> فتوای [[محمدحسین غروی نائینی|میرزای نائینی]] است. وی در بند دوم فتوای مشهوری که در تاریخ ۵ ربیعالاول [[سال ۱۳۴۵ هجری قمری|۱۳۴۵ق]] نگاشته شده، چنین مینویسد: | ||
:::اقوی جواز بیرونآمدن خون از پیشانی در اثر زدن شمشیر و قمه، در صورتی که از زیان آن محفوظ باشد، [است]. بیرونآمدن خون، بدون صدمۀ به استخوان پیشانی که عادتاً زیان نمیرساند و مانند اینها همچنانکه کسانیکه استعمال شمشیر و قمه میکنند، طوری میزنند که صدمه به استخوان نمیرساند و اگر [قمهزن] گمان میکرد که زدن قمه به حسب عادت ضرر ندارد، و لکن بعد از زدن، به قدری خون بیرون آمد که مضر بود، بعید است حرمت آن. مانند کسی که [[وضو]] بگیرد یا به آب، [[غسل]] کند و یا در [[رمضان المبارک|ماه رمضان]] روزه میگیرد، سپس روشن شده که ضرر داشته [است]. لکن [[احتیاط واجب|احوط]] و سزاوار است کسانی که عارف به استعمال شمشیر و قمه نیستند، خودداری کنند. خصوصاً جوانانی که دلهایشان پر از محبت [[امام حسین علیهالسلام|حسین بن علی(ع)]] است و از محبت حسین(ع) بیخود هستند که در موقع استعمال [قمه] توجه ندارند که ممکن است زیان ببینند.<ref> نقل از: ربانی خلخالی، عزاداری از دیدگاه مرجعیت شیعه، ۱۴۱۵ق، ص۵۵.</ref> | :::اقوی جواز بیرونآمدن خون از پیشانی در اثر زدن شمشیر و قمه، در صورتی که از زیان آن محفوظ باشد، [است]. بیرونآمدن خون، بدون صدمۀ به استخوان پیشانی که عادتاً زیان نمیرساند و مانند اینها همچنانکه کسانیکه استعمال شمشیر و قمه میکنند، طوری میزنند که صدمه به استخوان نمیرساند و اگر [قمهزن] گمان میکرد که زدن قمه به حسب عادت ضرر ندارد، و لکن بعد از زدن، به قدری خون بیرون آمد که مضر بود، بعید است حرمت آن. مانند کسی که [[وضو]] بگیرد یا به آب، [[غسل]] کند و یا در [[رمضان المبارک|ماه رمضان]] روزه میگیرد، سپس روشن شده که ضرر داشته [است]. لکن [[احتیاط واجب|احوط]] و سزاوار است کسانی که عارف به استعمال شمشیر و قمه نیستند، خودداری کنند. خصوصاً جوانانی که دلهایشان پر از محبت [[امام حسین علیهالسلام|حسین بن علی(ع)]] است و از محبت حسین(ع) بیخود هستند که در موقع استعمال [قمه] توجه ندارند که ممکن است زیان ببینند.<ref> نقل از: ربانی خلخالی، عزاداری از دیدگاه مرجعیت شیعه، ۱۴۱۵ق، ص۵۵.</ref> | ||
از مراجعی که به جواز و حلیت | از مراجعی که به جواز و حلیت و گاه حتی به [[مستحب|استحباب]] قمهزنی [[فتوا|حکم]] دادهاند، این افراد را میتوان نام برد: | ||
{{ستون-شروع|۳}} | {{ستون-شروع|۳}} | ||
* [[محمدتقی بهجت]]<ref>[http://bahjat.org/fa/content/view/133/45/ پایگاه آیت الله بهجت].</ref> | * [[محمدتقی بهجت]]<ref>[http://bahjat.org/fa/content/view/133/45/ پایگاه آیت الله بهجت].</ref> |