بحث:قمه‌زنی

Page contents not supported in other languages.
از ویکی شیعه

با سلام درباره مدخل چند نکته به ذهنم میرسد ۱. فتوای سید ابوالحسن اصفهانی پیش از رساله التنزیه بوده نه پس از آن. در خود کتاب التنزیه به فتوای سید ابوالحسن اشاره شده است. به گمانم میشود متن را اینگونه -یا حتی بهتر- ویرایش کرد::

این رساله واکنشهای متفاوت بسیاری را در پی داشت و تأییدیه و ردیه های فراوانی بر آن نگاشته شد. فتوای سیدابوالحسن اصفهانی پشتوانه ای برای این کتاب بود. سید محسن امین در رساله خود به این فتوا اشاره میکند.[۱] اصفهانی استفاده از شمشیر و زنجیر و طبل و بوق را در دسته های عزاداری حرام و غیرشرعی میداند.[۲]:
إن استعمال السیوف و السلاسل و الطبول و الأبواق و مایجری الیوم فی مواکب العزاء بیوم عاشوراء إنما هو محرّم و هو غیرشرعی.

۲. در ادله حرمت، به گمانم به جای «قاعده لاضرر»، «حرمت اضرار به نفس» نوشته شود بهتر است. خود قاعده لاضرر درش بحث است. مثلا آقاضیاء میگوید یک دلیل مستقل نیست و مشیر به دیگر ادله است.

۳. درباره موافقین جواز قمه زنی، به گمان یک دسته بندی شود میان کسانی که آن را به خاطر نبود دلیل حرمت، جایز میدانند و بین کسانی که آن را به دلیل عزاداری بودن جایز میدانند و حتی مستحب میشمرند. یعنی گاهی مثل راه رفتن توی خیابان است که هیچ دلیلی بر حرمتش نیست و اصل اباحه است. اما برخی آن را دارای رجحان میبینند. با تشکر --Sama (بحث) ‏۱ نوامبر ۲۰۱۵، ساعت ۱۲:۳۸ (IRST)

چند نکته

با تشکر از دوستی که این مقاله را نگاشته است.

دو نکته:

  1. در مباحث پایانی قسمت در ایران نقل قول مستقیمی (تقریبا مفصل) از آیت الله خامنه ای آمده است در حالی که ظاهراً اینگونه نقل قول مستقیم آوردن صحیح نیست و اگر مجبوریم که نقل قولی را بیاوریم، می توانیم از الگوی یادداشت استفاده کنیم.
  2. تصویر اولی که کودک قمه زن را نشان می دهد نشانگر دیدگاه ما در مورد موضوع است که می خواهیم به نوعی آن را نفی کنیم در حالی که در ویکی نباید سوگیری وجود داشته باشد و تصویر مناسبی هم نیست.--Mahboobi (بحث) ‏۲ نوامبر ۲۰۱۵، ساعت ۱۰:۱۸ (IRST)

اختصاص به ایران

بحث قمه‌زنی خیلی محدود به ایران نوشته شده. عراق و هند و پاکستان را رها کرده‌ایم.--حامد آقاجانی (بحث) ‏۸ اکتبر ۲۰۱۶، ساعت ۱۱:۵۶ (UTC)

پانوشت

  1. سید محسن امین، التنزیه لأعمال الشبیه، در ضمن رسائل الشعائر الحسینیه، ج۲، ص ۲۴۲
  2. صحتی سردرودی ۱۳۸۳: ۲۱۴