المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←نگاهی به محتوا
جز (←نگاهی به محتوا) |
جز (←نگاهی به محتوا) |
||
| خط ۷۵: | خط ۷۵: | ||
==نگاهی به محتوا== | ==نگاهی به محتوا== | ||
محور های کلی مباحث در تفسیر المیزان براساس تصریح علامه طباطبایی عبارتند از:۱- معارف مربوط به اسماء الهی. ۲- معارف مربوط به افعال الهی. ۳- معارف مربوط به واسطه ها میان خداوند و بندگان مانند: | محور های کلی مباحث در تفسیر المیزان براساس تصریح علامه طباطبایی عبارتند از:۱- معارف مربوط به [[اسما و صفات|اسماء الهی]]. ۲- معارف مربوط به افعال الهی. ۳- معارف مربوط به واسطه ها میان خداوند و بندگان مانند: [[لوح محفوظ|لوح]]، قلم و [[عرش]]. ۴- معارف مربوط به انسان قبل از دنیا. ۵- معارف مربوط به انسان در دنیا.۶- معارف مربوط به انسان بعد از دنیا. ۷- معارف مربوط به [[اخلاق]] انسانی. <ref>طباطبایی، المیزان، ج۱، ص ۱۳-۱۴.</ref> | ||
نخستین مطلب در تفسیر المیزان پس از مقدمه، نکته‌ای درباره شروع قرآن با | نخستین مطلب در تفسیر المیزان پس از مقدمه، نکته‌ای درباره شروع قرآن با | ||
«بِسْمِ ٱللهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ» است و نکته این است که معمولاً مردم کاری را که انجام می‌دهند و یا مى خواهند آغازش کنند، آن را با نام عزیزى و یا بزرگى آغاز مى کنند، تا به این وسیله مبارک و پر اثر شود، و نیز آبروئى و احترامى به خود بگیرد، و یا حداقل باعث شود که هر وقت نام آن عمل و یا یاد آن به میان مى‌آید، به یاد آن عزیز نیز بیفتند. این نکته را در نامگذاری نیز رعایت مى‌کنند، مانند این که مولودى که برایشان متولد مى شود، و یا خانه و یا مؤ سسه‌اى که بنا مى‌کنند، به نام محبوبى و یا عظیمى نام مى گذارند، تا آن نام با بقاء آن مولود، و آن بناى جدید، باقى بماند، مثل کسى که فرزندش را به نام پدرش نام مى‌گذارد، تا همواره نامش بر سر زبان‌ها بماند، و فراموش نشود.این نکته در کلام خداى متعال نیز جریان یافته و او کلام خود را به نام خود(بِسْمِ ٱللهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ) که عزیزترین نام است آغاز کرده ، تا آنچه که در کلامش هست نشانه او را داشته باشد، و مرتبط با نام او باشد، و نیز ادبى باشد تا بندگانِ خود را به آن ادب ، مودَّب کند، و به آنها بیاموزاند تا در اعمال و افعال و گفتارهایشان این ادب را رعایت نموده ، آنها را با نام وى آغاز نموده و نشانِ وى را به آن بزنند، تا عملشان خدائى شده و صفات و ویژگی‌های اعمال خدا را داشته باشد. <ref>طباطبایی، المیزان، ج۱، ص۱۵.</ref> | «بِسْمِ ٱللهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ» است و نکته این است که معمولاً مردم کاری را که انجام می‌دهند و یا مى خواهند آغازش کنند، آن را با نام عزیزى و یا بزرگى آغاز مى کنند، تا به این وسیله مبارک و پر اثر شود، و نیز آبروئى و احترامى به خود بگیرد، و یا حداقل باعث شود که هر وقت نام آن عمل و یا یاد آن به میان مى‌آید، به یاد آن عزیز نیز بیفتند. این نکته را در نامگذاری نیز رعایت مى‌کنند، مانند این که مولودى که برایشان متولد مى شود، و یا خانه و یا مؤ سسه‌اى که بنا مى‌کنند، به نام محبوبى و یا عظیمى نام مى گذارند، تا آن نام با بقاء آن مولود، و آن بناى جدید، باقى بماند، مثل کسى که فرزندش را به نام پدرش نام مى‌گذارد، تا همواره نامش بر سر زبان‌ها بماند، و فراموش نشود.این نکته در کلام خداى متعال نیز جریان یافته و او کلام خود را به نام خود(بِسْمِ ٱللهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ) که عزیزترین نام است آغاز کرده ، تا آنچه که در کلامش هست نشانه او را داشته باشد، و مرتبط با نام او باشد، و نیز ادبى باشد تا بندگانِ خود را به آن ادب ، مودَّب کند، و به آنها بیاموزاند تا در اعمال و افعال و گفتارهایشان این ادب را رعایت نموده ، آنها را با نام وى آغاز نموده و نشانِ وى را به آن بزنند، تا عملشان خدائى شده و صفات و ویژگی‌های اعمال خدا را داشته باشد. <ref>طباطبایی، المیزان، ج۱، ص۱۵.</ref> | ||
مطلب پایانی تفسیر المیزان اختصاص دارد به روایتی از امام صادق(ع) که چون آیه ۱۳۵ سوره آل عمران نازل شد (وَالَّذِينَ إِذَا فَعَلُوا فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ){{یادداشت| و آنان كه چون كار زشتى كنند، يا بر خود ستم روا دارند، خدا را به ياد مى‌آورند و براى گناهانشان آمرزش مى‌خواهند.}} [[ابلیس]] شیاطین را فراخواند و از آنها برای مقابله با این آیه( و بی توجهی بندگان به استغفار پس از گناهان) چاره خواست و هر کس پیشنهادی داد تا این که وسواس [[خناس]] گفت: من از عهده این آیه برمی‌آیم این گونه که به فرزندان [[آدم (پیامبر)|آدم]] وعده می‌دهم و با آروزهای (دور و دراز) فریبشان می‌دهم و چون مرتکب گناه و اشتباه شدند استغفار را ازیادشان می‌برم. ابلیس به او گفت تو تا [[قیامت]] مأمور این آیه هستی. <ref>طباطبایی، المیزان، ج۲۰، ص۳۹۸.</ref> {{یادداشت|أعِدهم وأُمَنّيهِم حتى يواقعوا الخطيئة ـ فإذا واقعوا الخطيئة أنسيتُهم الاستغفار ـ فقال : أنتَ لها فَوَكله بها إلى يوم القيامة.}} | مطلب پایانی تفسیر المیزان اختصاص دارد به روایتی از امام صادق(ع) که چون آیه ۱۳۵ سوره آل عمران نازل شد (وَالَّذِينَ إِذَا فَعَلُوا فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ){{یادداشت| و آنان كه چون كار زشتى كنند، يا بر خود ستم روا دارند، خدا را به ياد مى‌آورند و براى گناهانشان آمرزش مى‌خواهند.}} [[ابلیس]] [[شیطان|شیاطین]] را فراخواند و از آنها برای مقابله با این آیه( و بی توجهی بندگان به استغفار پس از گناهان) چاره خواست و هر کس پیشنهادی داد تا این که وسواس [[خناس]] گفت: من از عهده این آیه برمی‌آیم این گونه که به فرزندان [[آدم (پیامبر)|آدم]] وعده می‌دهم و با آروزهای (دور و دراز) فریبشان می‌دهم و چون مرتکب گناه و اشتباه شدند استغفار را ازیادشان می‌برم. ابلیس به او گفت تو تا [[قیامت]] مأمور این آیه هستی. <ref>طباطبایی، المیزان، ج۲۰، ص۳۹۸.</ref> {{یادداشت|أعِدهم وأُمَنّيهِم حتى يواقعوا الخطيئة ـ فإذا واقعوا الخطيئة أنسيتُهم الاستغفار ـ فقال : أنتَ لها فَوَكله بها إلى يوم القيامة.}} | ||
==وضعیت نشر== | ==وضعیت نشر== | ||