المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

اساس کار تفسیر المیزان، بر قاعدهٔ [[تفسیر قرآن به قرآن]] است. بدین معنا که معیار اول برای تفسیر قرآن، خود قرآن است. مرحوم علامه طباطبایی معتقد است، وقتی قرآن خود را «تبیاناً لِکُلّ شیء» <ref>سوره نحل، آیه ۸۸. </ref> (روشنگر هر چیز) معرفی می‌کند، چطور ممکن است برای بیان معنا و مقصود خود محتاج به غیر خود باشد. <ref>شمس الوحی تبریزی (سیرهٔ عملی علامه طباطبایی). آیت الله جوادی آملی، نشر اسراء، قم: ۱۳۸۶، ص ۹۶. </ref> او این شیوه را همچنین مستند به روایات می‌داند به عنوان نمونه گفتاری از امام علی (ع) در نهج البلاغه که به توصیف قرآن می‌پردازد: پاره اى از آن پاره‌اى دیگر را به زبان می‌آورد، و بعضى از آن شاهد بر بعضی دیگر است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱، ص۱۲</ref> وی هم چنان روش تفسیر قرآن به قرآن را قدیمی‌ترین روشی می‌داند که معلمان قرآن (پیامبر و امامان معصوم علیهم السلام) بدان پای بند بوده اند. <ref>طباطبایی، المیزان، ج۱، ص۱۴.</ref>