فضه نوبیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''فضه نُوبیّه'''، کنیز [[حضرت زهرا(س)]] است که [[پیامبر(ص)]] او را به این نام خواند. نام او در روایات مرتبط با ولادت [[حسنین]]، ماجرای نزول [[آیه اطعام]] و [[شهادت حضرت زهرا(س)]] آمده است. از ویژگی‌های وی، سخن گفتن با آیات [[قرآن]] و دانستن علم کیمیاست. گفته‎اند در [[واقعه کربلا]] نیز حضور داشته است.

[[مالک بن دینار]] می‌گوید: زمانی که برای زیارت خانه خدا راهی [[حج]] بودیم، زنی لاغر اندام را دیدم که بر حیوانی لاغر و ناتوان سوار است ولی حیوان در راه بازماند. من او را سرزنش کردم که چرا با چنین مرکبی توشه سفر بسته است و می‌خواهد راهی بدین درازی را بپیماید، اما زن سر به آسمان بلند کرد و گفت: «نه در خانه‌ام گذاردی و نه به خانه‌ات رساندی. سوگند به عزت و جلالت اگر کسی غیر از تو چنین کاری با من کرده بود، شکایتش را پیش تو می‌آوردم.» ناگهان شخصی در بیابان پیدا شد که در دستش افسار ناقه‌ای بود و آماده تا آن زن را به مقصد برساند. من که از این ماجرا، کمالات زن را دیدم، دانستم پرهیزکاری است که نزد خدایش مقام بلندی دارد، پرسیدم تو کیستی؟ گفت: من شهره، دخترِ مسکه دختر فضه کنیز فاطمه زهرا(ع) هستم.<ref>مجلسی، بحارالأنوار، ۱۳۶۳ش، ج ۴۳، ص۴۷.</ref>

فضه حدود بیست سال با [[آیه|آیات]] [[قرآن]] حرف می‌زد و به دیگران پاسخ می‌داد.<ref>محلاتی، ریاحین الشریعه، ج ۲، ص۳۱۳ تا ۳۲۶.</ref> او در [[روایت|روایتی]] طولانی، حالات حضرت زهرا(س) را از زمان رحلت [[محمد(ص)|پیامبر(ص)]] تا شهادت فاطمه(س) بیان می‌کند.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج ۴۳، ص۱۷۴-۱۸۰.</ref> حضرت علی(ع) در مورد وی می‌گوید: «اللهم بارک لنا فی فضّتنا»<ref>طوسی، الثاقب فی المناقب، ص۲۸۱.</ref>