بهائیت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
حذف لینک به ابهام‌زدایی
جز (تمیزکاری) |
Hasanejraei (بحث | مشارکتها) جز (حذف لینک به ابهام‌زدایی) |
||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
به باور مسلمانان، بهائیت فرقه‌ای ضاله و خارج از [[اسلام]] است. [[مراجع تقلید شیعه]]، اعتقاد به بهائیت را [[کفر]] و بهائیان را [[نجس]] و کافر محارب شمرده‌اند. بیش از ۴۰۰ کتاب و مقاله در نقد بهائیت نوشته شده است. برخی از این کتاب‌ها را [[عبدالحسین آیتی بافقی یزدی|عبدالحسین آیتی]] از بهائیانِ برگشته از آیین بهائی؛ نوشته است. | به باور مسلمانان، بهائیت فرقه‌ای ضاله و خارج از [[اسلام]] است. [[مراجع تقلید شیعه]]، اعتقاد به بهائیت را [[کفر]] و بهائیان را [[نجس]] و کافر محارب شمرده‌اند. بیش از ۴۰۰ کتاب و مقاله در نقد بهائیت نوشته شده است. برخی از این کتاب‌ها را [[عبدالحسین آیتی بافقی یزدی|عبدالحسین آیتی]] از بهائیانِ برگشته از آیین بهائی؛ نوشته است. | ||
ادعای [[الوهیت]]، [[نبوت]] و موعودیت بهاءالله مخالف باورهای اسلامی است و نوعی بت‌پرستی و خودپرستی شمرده شده است. تناقض باورهای بهائی، اختلاف فراوان میان آنان و [[تکفیر]] بزرگان فرقه همدیگر از نقدهای بر به بهائیت است. از دیدگاه منتقدان، بهائیت یک حزب و فرقه سیاسی است که کشورهای [[روسیه]]، [[انگلیس]]، | ادعای [[الوهیت]]، [[نبوت]] و موعودیت بهاءالله مخالف باورهای اسلامی است و نوعی بت‌پرستی و خودپرستی شمرده شده است. تناقض باورهای بهائی، اختلاف فراوان میان آنان و [[تکفیر]] بزرگان فرقه همدیگر از نقدهای بر به بهائیت است. از دیدگاه منتقدان، بهائیت یک حزب و فرقه سیاسی است که کشورهای [[روسیه]]، [[انگلیس]]، اسرائیل و [[آمریکا]] از آن حمایت می‌کنند. | ||
==تاریخچه== | ==تاریخچه== | ||
| خط ۵۳: | خط ۵۳: | ||
=== آمار و وضعیت کنونی === | === آمار و وضعیت کنونی === | ||
بهائیت امروزه یک تشکیلات بین‌المللی به شمار می‌رود که مقر اصلی آن در | بهائیت امروزه یک تشکیلات بین‌المللی به شمار می‌رود که مقر اصلی آن در اسرائیل است و در همه کشورهای جهان به‌ویژه کشورهای آسیایی و آفریقایی شعبه دارد.<ref> زاهدزاهدانی، بهائیت در ایران،۱۳۸۸ش، ص۲۸۶.</ref> براساس گزارش دایرة‌المعارف جهان نوین اسلام، بهائیت در جهان ۱۶۵ محفل روحانی ملی و ۲۰هزار محفل روحانی محلی دارد. آثار و ادبیات بهائی به ۸۰۲ زبان مختلف ترجمه شده است. همچنین هفت «مشرق الاذکار» (معابد بهائیان) در جهان وجود دارد و ۱۲۵۶ محل دیگر نیز برای همین منظور به مالکیت بهائیان درآمده است.<ref> لاوسون، «بهائی/بهائیت»، ص۷۳۷.</ref> | ||
بهائیان، بهائیت را پس از [[مسیحیت]]، دومین آیین به لحاظ پراکندگی جمعیت می‌دانند هر چند که نسبت به پیروان دیگر ادیان، جمعیت قابل توجهی ندارند.<ref> فتاح‌زاده، «جمعیت بهائی از ادعا تا واقعیت»، ص۵۸.</ref> گفته شده با وجود اینکه تشکیلات اداری بهائی از تعداد پیروان خود آگاه است، اما این مرکز تاکنون آمار رسمی از جمعیت بهائیان ارائه نکرده است.<ref>فتاح‌زاده، «جمعیت بهائی از ادعا تا واقعیت»، ص۵۳ و۵۴.</ref> | بهائیان، بهائیت را پس از [[مسیحیت]]، دومین آیین به لحاظ پراکندگی جمعیت می‌دانند هر چند که نسبت به پیروان دیگر ادیان، جمعیت قابل توجهی ندارند.<ref> فتاح‌زاده، «جمعیت بهائی از ادعا تا واقعیت»، ص۵۸.</ref> گفته شده با وجود اینکه تشکیلات اداری بهائی از تعداد پیروان خود آگاه است، اما این مرکز تاکنون آمار رسمی از جمعیت بهائیان ارائه نکرده است.<ref>فتاح‌زاده، «جمعیت بهائی از ادعا تا واقعیت»، ص۵۳ و۵۴.</ref> | ||
| خط ۲۶۴: | خط ۲۶۴: | ||
آیت الله بروجردی خطر بهائیت را جدی می‌دانست و گفته شده مبارزه با بهائیت توسط او آغاز شد. او برای این منظور، برخی از علما همچون [[حسینعلی منتظری|آیت الله منتظری]]، [[ابراهیم امینی]] و احمدی شاهرودی را به شهرهای دیگر می‌فرستاد.<ref>رجبی، «نگران از نفوذ؛ آیت الله بروجردی و بهائیان»، ص۳۴۱.</ref> اقدامات سید حسین بروجردی باعث شد به دستور شاه حظیرة‌القدس، ساختمان مرکز اداری بهائیان در [[تهران]]، در سال [[سال ۱۳۳۴ هجری شمسی|۱۳۳۴ش]] بسته شد.<ref>رجبی، «نگران از نفوذ؛ آیت الله بروجردی و بهائیان»، ص۳۴۳ و۳۴۴.</ref> | آیت الله بروجردی خطر بهائیت را جدی می‌دانست و گفته شده مبارزه با بهائیت توسط او آغاز شد. او برای این منظور، برخی از علما همچون [[حسینعلی منتظری|آیت الله منتظری]]، [[ابراهیم امینی]] و احمدی شاهرودی را به شهرهای دیگر می‌فرستاد.<ref>رجبی، «نگران از نفوذ؛ آیت الله بروجردی و بهائیان»، ص۳۴۱.</ref> اقدامات سید حسین بروجردی باعث شد به دستور شاه حظیرة‌القدس، ساختمان مرکز اداری بهائیان در [[تهران]]، در سال [[سال ۱۳۳۴ هجری شمسی|۱۳۳۴ش]] بسته شد.<ref>رجبی، «نگران از نفوذ؛ آیت الله بروجردی و بهائیان»، ص۳۴۳ و۳۴۴.</ref> | ||
[[امام خمینی]] بهائیان را عمال اسرائیل<ref>رفیعی، «خروش بر توطئه‌ها؛ امام خمینی و بهائیت»، ص۳۵۱ و ۳۵۲.</ref> و جاسوس | [[امام خمینی]] بهائیان را عمال اسرائیل<ref>رفیعی، «خروش بر توطئه‌ها؛ امام خمینی و بهائیت»، ص۳۵۱ و ۳۵۲.</ref> و جاسوس اسرائیل و [[ایالات متحده آمریکا|آمریکا]] می‌دانست.<ref>نگاه کنید به امام خمینی، صحیفه امام، ۱۳۸۹ش، ج۱۷، ص۲۶۷ و ۴۶۱؛ رفیعی، «خروش بر توطئه‌ها؛ امام خمینی و بهائیت»، ص۳۵۲و۳۵۵.</ref> از دیدگاه او بهائیت برای شکستن مذهب شیعه به وجود آمده بود.<ref>رفیعی، «خروش بر توطئه‌ها؛ امام خمینی و بهائیت»، ص۳۵۲.</ref> از نظر امام، صهیونیست‌ها در ایران به صورت حزب بهائی ظاهر شدند و درصددند استقلال و اقتصاد ایران را در دست گیرند.<ref>امام خمینی، صحیفه امام، ۱۳۸۹ش، ج۱، ص۱۱۰ و۲۱۶.</ref> امام بهائیت را مذهب نمی‌دانست؛ بلکه آن را یک حزب می‌دانست که نخست مورد حمایت [[انگلیس]] بودند و سپس مورد حمایت آمریکا قرار گرفتند.<ref>امام خمینی، صحیفه امام، ۱۳۸۹ش، ج۱۷، ص۲۶۷ و ۴۶۰.</ref> | ||
در سال ۲۰۰۳م، مجمع تحقیقات اسلامی در [[دانشگاه الازهر ]]، [[مصر]]، بهائیت را [[بدعت]] دانست و اعلام کرد این فرقه ارتباطی با ادیان آسمانی ندارد. محمد سید طنطاوی، شیخ الازهر، نیز بهائیت را با [[اسلام]] در تضاد کامل می‌دانست و برآن بود نباید آن را به عنوان یک دین مستقل به رسمیت شناخت. از نظر وی، بهائیت، یک دین ابداعی است که در اواخر قرن نوزدهم میلادی، توسط استعمارگران انگلیسی جهت زیرسؤال بردن اسلام و تفرقه میان مسلمانان به وجود آمد.<ref>[https://fa.abna24.com/cultural/archive/2009/06/16/114819/story.html «شیخ الازهر: به رسمیت شناختن بهائیت، خروج از اسلام است»، خبرگزاری ابنا.]</ref> | در سال ۲۰۰۳م، مجمع تحقیقات اسلامی در [[دانشگاه الازهر ]]، [[مصر]]، بهائیت را [[بدعت]] دانست و اعلام کرد این فرقه ارتباطی با ادیان آسمانی ندارد. محمد سید طنطاوی، شیخ الازهر، نیز بهائیت را با [[اسلام]] در تضاد کامل می‌دانست و برآن بود نباید آن را به عنوان یک دین مستقل به رسمیت شناخت. از نظر وی، بهائیت، یک دین ابداعی است که در اواخر قرن نوزدهم میلادی، توسط استعمارگران انگلیسی جهت زیرسؤال بردن اسلام و تفرقه میان مسلمانان به وجود آمد.<ref>[https://fa.abna24.com/cultural/archive/2009/06/16/114819/story.html «شیخ الازهر: به رسمیت شناختن بهائیت، خروج از اسلام است»، خبرگزاری ابنا.]</ref> | ||
| خط ۳۰۱: | خط ۳۰۱: | ||
* '''اختلاف و نزاع در بهائیت''': از دیدگاه حسن مصطفوی، تا به حال در هیچ دین و مسلکی به اندازه بهائیت، اختلاف و نزاع و تکفیر نبوده است.<ref>مصطفوی، محاکمه و بررسی در عقاید و احکام و آداب و تاریخ باب و بهاء، مرکز نشر آثار علامه مصطفوی، ج۲، ص۳۲.</ref> پس از درگذشت باب، میرزا بهاء با برادرش صبح ازل اختلاف پیدا کرد و در طعن همدیگر کتاب نوشتند؛ پس از فوت بهاء، میان غصن اعظم (عبدالبهاء) و غصن اکبر (محمدعلی) اختلاف شدید پیدا شد.<ref>مصطفوی، محاکمه و بررسی در عقاید و احکام و آداب و تاریخ باب و بهاء، مرکز نشر آثار علامه مصطفوی، ج۲، ص۳۲.</ref> عبدالبهاء، میرزا محمدعلی را ناقض اکبر خواند و محمدعلی نیز پیروان عباس و شوقی را [[شرک|مشرک]] خواند.<ref>زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران،۱۳۸۸ش، ص۱۵۲.</ref> پس از شوقی افندی نیز اختلافات به اوج رسید و باعث انشعابات متعدد در این فرقه شد.<ref>نیازی، گذرگاه تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۲۷۳.</ref> | * '''اختلاف و نزاع در بهائیت''': از دیدگاه حسن مصطفوی، تا به حال در هیچ دین و مسلکی به اندازه بهائیت، اختلاف و نزاع و تکفیر نبوده است.<ref>مصطفوی، محاکمه و بررسی در عقاید و احکام و آداب و تاریخ باب و بهاء، مرکز نشر آثار علامه مصطفوی، ج۲، ص۳۲.</ref> پس از درگذشت باب، میرزا بهاء با برادرش صبح ازل اختلاف پیدا کرد و در طعن همدیگر کتاب نوشتند؛ پس از فوت بهاء، میان غصن اعظم (عبدالبهاء) و غصن اکبر (محمدعلی) اختلاف شدید پیدا شد.<ref>مصطفوی، محاکمه و بررسی در عقاید و احکام و آداب و تاریخ باب و بهاء، مرکز نشر آثار علامه مصطفوی، ج۲، ص۳۲.</ref> عبدالبهاء، میرزا محمدعلی را ناقض اکبر خواند و محمدعلی نیز پیروان عباس و شوقی را [[شرک|مشرک]] خواند.<ref>زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران،۱۳۸۸ش، ص۱۵۲.</ref> پس از شوقی افندی نیز اختلافات به اوج رسید و باعث انشعابات متعدد در این فرقه شد.<ref>نیازی، گذرگاه تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۲۷۳.</ref> | ||
* '''بهائیت یک حزب سیاسی:''' منتقدان بهائیت، این فرقه را یک حزب و فرقه سیاسی می‌دانند<ref>مصطفوی، محاکمه و بررسی در عقاید و احکام و آداب و تاریخ باب و بهاء، مرکز نشر آثار علامه مصطفوی، ج۲، ص۵۵؛ روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت، ۱۳۸۹ش، ص۱۶۹.</ref> که مانند یک سازمان سیاسی همه طرفداران خود را کنترل می‌کند و از آنها بهره می‌گیرد<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت، ۱۳۸۹ش، ص۱۶۹.</ref> و مورد حمایت [[روسیه]]،<ref>موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۲۲۹-۲۳۱؛ روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت، ۱۳۸۹ش، ص۱۳۷-۱۳۹.</ref> [[انگلیس]]، | * '''بهائیت یک حزب سیاسی:''' منتقدان بهائیت، این فرقه را یک حزب و فرقه سیاسی می‌دانند<ref>مصطفوی، محاکمه و بررسی در عقاید و احکام و آداب و تاریخ باب و بهاء، مرکز نشر آثار علامه مصطفوی، ج۲، ص۵۵؛ روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت، ۱۳۸۹ش، ص۱۶۹.</ref> که مانند یک سازمان سیاسی همه طرفداران خود را کنترل می‌کند و از آنها بهره می‌گیرد<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت، ۱۳۸۹ش، ص۱۶۹.</ref> و مورد حمایت [[روسیه]]،<ref>موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۲۲۹-۲۳۱؛ روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت، ۱۳۸۹ش، ص۱۳۷-۱۳۹.</ref> [[انگلیس]]، اسرائیل و [[آمریکا]] است.<ref>زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران، ۱۳۸۸ش، ص۲۸۳-۲۸۵.</ref> گفته شده حمایت این کشورها از بهائیت، به این خاطر است که نشر عقائد بهائیت، یکی از راه‌های مهم مقابله با حرکت‌های اسلامی به ویژه در خاورمیانه است.<ref>زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران، ۱۳۸۸ش، ص۲۹۴.</ref> از نظر علیرضا روزبهانی، بهائی‌پژوه، روابط بسیار نزدیک بهائیت با دولت‌های استعماری، چنان آشکار است که تاریخ‌نگاران تاریخ معاصر ایران، بهائیت را دست‌ساخته سیاست‌های استعماری غربی جهت تغییر بنیان فکری و اجتماعی جوامع اسلامی می‌دانند.<ref> روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت،۱۳۸۹ش، ص۱۳۶.</ref> بهائیت امروزه یک تشکیلات بین المللی است که مقر آن در اسرائیل است و بیشترین پیروان آن در آمریکا ساکن هستند.<ref>زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران، ۱۳۸۸ش، ص۲۸۶ و۲۹۳.</ref> | ||
سید سعید زاهدزاهدانی، جامعه‌شناس و نویسنده کتاب «بهائیت در ایران»، بهائیت را ابزار قدرت‌های استعماری برای شکستن اقتدار دینی در [[ایران]] دانسته است؛ زیرا هرجا موضوع دین‌زدایی از نهاد سیاست یا جامعه مطرح بوده است، بهائیان نقش فعالی داشته‌اند. هم در دوران انقلاب مشروطه و هم در دوران پهلوی، همکاری بیگانگان و بهائیان برای مقابله با دیانت و روحانیت به روشنی به چشم می‌خورد. این جنبش، هم اکنون نیز در خاورمیانه و شمال آفریقا، یکی از ابزارهای فرهنگیِ در اختیار قدرت‌های بزرگ جهان برای مقابله با جنبش‌های اسلامی است.<ref>زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران، ۱۳۸۸ش، ص۲۹۴.</ref> | سید سعید زاهدزاهدانی، جامعه‌شناس و نویسنده کتاب «بهائیت در ایران»، بهائیت را ابزار قدرت‌های استعماری برای شکستن اقتدار دینی در [[ایران]] دانسته است؛ زیرا هرجا موضوع دین‌زدایی از نهاد سیاست یا جامعه مطرح بوده است، بهائیان نقش فعالی داشته‌اند. هم در دوران انقلاب مشروطه و هم در دوران پهلوی، همکاری بیگانگان و بهائیان برای مقابله با دیانت و روحانیت به روشنی به چشم می‌خورد. این جنبش، هم اکنون نیز در خاورمیانه و شمال آفریقا، یکی از ابزارهای فرهنگیِ در اختیار قدرت‌های بزرگ جهان برای مقابله با جنبش‌های اسلامی است.<ref>زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران، ۱۳۸۸ش، ص۲۹۴.</ref> | ||