بهائیت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''بهائیت''' فرقه‌ای مذهبی منشعب از [[بابیه|آیین بابیه]] است که در [[قرن سیزدهم قمری]] توسط [[میرزا حسینعلی نوری]] معروف به بهاءالله پدید آمد. میرزا حسینعلی از پیروان [[علی‌محمد شیرازی|علی‌محمد باب]] بود که پس از درگذشت باب فرقه بهائیت را پایه‌گذاری کرد. پس از بهاءالله،‌ عباس افندی معروف به عبدالبهاء و سپس شوقی افندی، نوه دختری عبدالبهاء رهبریِ بهائیت را به عهده گرفتند. پس از شوقی، در جانشینی او اختلاف شد و بهائیان به گروه‌های مختلفی همچون بهائیان بیت‌العدلی و بهائیان ارتدوکسی‌ تقسیم شدند. امروزه رهبری بهائیان در دست بیت‌العدل اعظم است.

بهائیان، بهاءالله را [[پیامبر]] و بهائیت را دین جدیدی می‌دانند که [[دین اسلام]] را [[نسخ]] کرده است. بهاءالله [[قیامت]] را به قیام باب و خود تأویل کرده است. او بر این باور است که قیامت مسلمانان با آمدن باب برپا و با مرگ او پایان یافت. همچنین قیامت بابیان با ظهور بهاءالله برپا و با مرگش به پایان می‌رسیده است. بهائیان مناسکی مانند [[نماز]]، [[روزه]]، [[حج]] و [[حدود]] را با کیفیتی متفاوت از مسلمانان به‌جا می‌آورند. احکام آنان در کتاب اقدس آمده است.

بهائیت، فرقه‌ای مذهبی و برآمده از بابیه است<ref>صدری، «بهائیت»،‌ ص۷۳۳.</ref> که در قرن سیزدهم قمری (قرن نوزدهم میلادی) به‌دست [[میرزا حسینعلی نوری]] معروف به بهاءالله پدید آمد.<ref>بخش تاریخ، «بهائیت»، ص۱۱۴؛ لاوسون، «بهائی/بهائیت»، ص۷۲۹و۷۳۰.</ref> در رساله‌ای که به مناسبت صدمین سالگرد فوت میرزا حسینعلی به سفارش بیت‌العدل منتشر شده، آمده است که رسالت بهاءالله از آگوست ۱۸۵۲م (مرداد ۱۲۳۱ش/شوال ۱۲۶۸ق) در زندان آغاز شد.<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت،‌۱۳۸۹ش، ص۷۲.</ref>

گفته شده واژه «بهائی» از حدود سال‌های ۱۲۸۲-۱۲۸۴ق درباره بهائیت به کار رفته است.<ref>لاوسون، «بهائی/بهائیت»، ص۷۳۰.</ref> با این حال بهائیان،‌ نام آیین بهائی،‌ دیانت بهائی یا امر بهائی (The Bahá’í Faith) را برای اشار به خود ترجیح می‌دهند.<ref>نگاه کنید به لاوسون، «بهائی/بهائیت»، ص۷۳۰.</ref>  

پس از مرگ [[سید علی‌محمد باب]]، بنیانگذار فرقه [[بابیه]] در سال ۱۲۶۶ق<ref>افنان، چهار رساله تاریخی درباره قره العین، ‍۱۳۷۸ش، ص۴۲.</ref> بابیان به [[عراق]] تبعید شدند. در آنجا ریاست میرزا یحیی نوری معروف به صبح ازل بر پیروان بابیه تثبیت شد اما او در خفا به سر می‌برد و برادرش میرزا حسینعلی نوری امور را در دست داشت.<ref>نگاه کنید به افندی، مقاله شخصی سیاح، ۲۰۰۱م، ص۳۷.</ref> در سال ۱۲۸۰ق بابیان به جهت رفتارهای غیراخلاقی به استانبول تبعید شدند و در همین ایام میرزا حسینعلی ادعای مظهریت {{یادداشت|مظهریت (مَنْ یُظْهِرُه الله؛ کسی که خدا او را آشکار می‌کند) عنوانی است از علی‌محمد باب که اشاره دارد به فردی که پس از او ظهور کرده و به عنوان موعود، احکام بابیه را نسخ می‌کند. (صدری، «بهائیت»، ص۷۳۶؛ لاوسون، «بهائی/بهائیت»، ص۷۳۰)}} کرد که باعث اختلاف در میان بابیان شد. بهائیان این روزها (۱۲ روز) را عید رضوان و بعثت بهاءالله می‌نامند.<ref>نگاه کنید به اعتضاد السلطنة، فتنه باب، ۱۳۵۱ش، ص۲۲۷و۲۲۸، تعلیقات عبدالحسین نوائی؛ فاضل مازندرانی، اسرار الآثار، مؤسسه ملی مطبوعات، ج۵، ص۳۰۹ و ۳۱۰.</ref> پس از آن، میرزا حسینعلی مدعی کهنگی بابیت شد و مذهب بهائیت را رسما اعلام کرد.<ref>لاوسون، «بهائی/بهائیت»، ص۷۳۰.</ref> پس از شدت گرفتن اختلافات میان آن دو، دولت عثمانی در سال ۱۳۸۵ق میرزا حسینعلی را به عَکّا،‌از شهرهای [[فلسطین]]، و میرزا یحیی را به کشور قِبْرِس فرستاد.<ref>نگاه کنید به اعتضاد السلطنة، فتنه باب، ۱۳۵۱ش، ص۲۲۷و۲۲۸، تعلیقات عبدالحسین نوائی؛ فاضل مازندرانی، اسرار الآثار، مؤسسه ملی مطبوعات، ج۵، ص۳۰۹ و ۳۱۰.</ref> بابیانی که بر جانشینی صبح ازل باقی مانده و ادعای حسینعلی را نپذیرفتند، ازلیه و پیروان میرزا حسینعلی، بهائی خوانده شدند.<ref>صدری، «بهائیت»، ص۷۳۷.</ref>

عباس افندی در سفر به اروپا و آمریکا، در گردهمایی‌ها، کلیساها و کنیسه‌های گوناگون سخنرانی‌هایی کرد در ترویج افکار و آثار بهاءالله، اصولی را در دوازده سرفصل به عنوان آموزه‌های بهائیت معرفی کرد که به تعالیم و اصول دوازده‌گانه بهائیت شهرت یافت.<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت، ۱۳۸۹ش، ص۱۰۷.</ref>

این اصول و تعالیم عبارتند از:

# ترک تعصبات جنسی، دینی،‌ مذهبی،‌ وطنی و سیاسی که نابود کننده بنیان انسان است.

# ایجاد صلح عمومی و تشکیل دادگاه بین المللی

* '''[[روزه]]:''' روزه نیز از اول بلوغ بر بهائیان واجب است.<ref>نوری، کتاب اقدس، ص۱۰، بند ۱۰ و ص۱۶، بند۱۶.</ref> ایام روزه بهائیان، در ماه العلاء (یکی از ماه‌های تقویم بدیع بهائیان) شروع و به [[عید نوروز]] ختم می‌شود.<ref>نوری، کتاب اقدس، بخش یادداشت‌ها و توضیحات،‌ ص۱۲۱ و ۱۲۲؛ جزوه تلخیص و تدوین حدود و احکام کتاب اقدس، ص۸۱.</ref> عید نوروز،‌ عید صیام ([[عید فطر]]) بهائیان است.<ref>اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نشر مؤسسه ملی مطبوعات امری، ص۵۲.</ref> مسافرین، بیماران، زنان باردار و شیرده و زنان در ایام عادت ماهیانه، شاغلان به مشاغل سخت و سالمندانی که سنشان از بیش از هفتاد سال است، از روزه گرفتن معافند.<ref>نگاه کنید به نوری،‌ کتاب اقدس، ص۱۷، بند۱۶؛ اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نشر مؤسسه ملی مطبوعات امری، ص۴۶-۴۸؛ جزوه تلخیص و تدوین حدود و احکام کتاب اقدس، ص۸۲ و ۸۳.</ref>

* '''[[حج]]:''' در بهائیت، حج فقط بر مردان واجب است.<ref>نوری،‌ کتاب اقدس، ص۲۷ و ۲۸، بند۳۲.</ref> حج بهائیان [[زیارت]] خانه علی‌محمد باب در [[شیراز]] یا منزل بهاءالله در [[بغداد]] است. هر یک از این دو زیارت شود،‌ کافی است.<ref>اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نشر مؤسسه ملی مطبوعات امری، ص۶۷ و ۶۸.</ref>

* '''[[حدود]]:''' براساس کتاب اقدس، قتل و [[زنا]] و [[غیبت]] و افترا [[حرام]] است.<ref>نوری، کتاب اقدس، ص۱۹، بند۲۰.</ref> اگر کسی، از روی عمد شخصی را به قتل رساند،‌ او باید کشته شود و اگر کسی خانه دیگری را عمداً به آتش کشید، او را باید سوزاند.<ref>نوری، کتاب اقدس، ص۵۶ و ۵۷، بند۶۲.</ref> طبق کتاب اقدس، حد زنا [[دیه|دیه‌ای]] به مقدار نه مثقال طلاست که باید به بیت العدل پرداخت شود.<ref>نوری، کتاب اقدس، ص۴۷، بند۴۹.</ref> در صورت تکرار، دیه دو برابر می‌شود.<ref>اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نشر مؤسسه ملی مطبوعات امری، ص۳۰۱.</ref>

در بهائیت [[طهارت]] و [[نجاست]] به معنای [[اسلام|اسلامی]] آن وجود ندارد و همه چیز پاک است.<ref>مصطفوی، محاکمه و بررسی در عقاید و احکام و آداب و تاریخ باب و بهاء،‌ مرکز نشر آثار علامه مصطفوی، ج۲، ص۸۷-۹۲؛ روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت، ۱۳۸۹ش، ص۱۲۵.</ref> طبق گفته بهاءالله بر بهائیان واجب است اگر اموالشان به یکصد مثقال طلا رسید، نوزده مثقال آن را به عنوان حقوق الله بپردازند.<ref>نوری، کتاب اقدس، ص۹۴، بند ۹۷.</ref> این حکم را برای تأمین مالی بهائیت و الگوبرداری شده از اسلام دانسته‌اند.<ref>روزبهانی، تحلیل و نقد بهائیت، ۱۳۸۹ش، ص۱۲۸.</ref> [[ازدواج]] با [[محارم]] فقط با زن پدر منع شده است و با دیگر محارم [[جایز]] دانسته شده است.<ref>زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران،‌۱۳۸۸ش، ص۱۱۲؛ موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، ۱۳۹۳ش، ص۲۰۹ و ۲۱۰.</ref>