آیه ولایت: تفاوت میان نسخه‌ها

| شأن نزول =انفاق [[امام علی(ع)]] در رکوع

بیشتر اهل سنت واژه «ولیّ» را به معنی «دوست» دانسته و استدلال شیعه به این آیه را، برای اثبات ولایت حضرت علی(ع) نپذیرفتند. در مقابل، عالمان شیعه می‌گویند از شأن نزول و انحصار در مصداق «ولیّ»، چنین برمی‌آید که در اینجا «ولیّ» نمی‌تواند به معنی «دوستی» باشد، بلکه معنای آن ولایت و سرپرستی است.

آیه ولایت از جمله ادله [[شیعه]] بر [[ولایت امام علی(ع)|ولایت علی بن ابی‌طالب(ع)]] و جانشینی او برای [[پیامبر اسلام(ص)]] است.<ref>شیخ مفید، الافصاح فی الامامة، المؤتمر العالمی لالفیة الشیخ المفید، ص۱۳۴؛ طوسی، التبیان، دار احیاء التراث العربی، ج۳، ص۵۵۹.</ref> حتی برخی آن را قوی‌ترین دلیل بر [[امامت]] ایشان برشمرده‌اند.<ref>طوسی، تلخیص الشافی، ۱۳۸۲ش، ج۲، ص۱۰.</ref><br> وجه استدلال چنین است که این [[آیه]] با «إِنّما» آغاز شده و طبق ادبیات عرب، وقتی جمله‌ای با «إِنّما» آغاز شود، مفهوم جمله را منحصر می‌کند؛<ref>ابن هشام، مغنی اللبیب، ۱۴۱۰ق، ج۱، ۳۹.</ref> یعنی در این آیه، امر ولایت منحصر شده است در خداوند، حضرت رسول(ص) و کسانی است که در رکوع انفاق می‌کنند، که بر اساس شأن نزول، مصداق آن امام علی(ع) بوده است.<ref>شوشتری، احقاق الحق، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۴۰۰؛ حاکم حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۲۰۹-۲۳۹.</ref>در روایتی امام صادق(ع) در پاسخ به سوالی درباره واجب بودن اطاعت از اوصیاء به این آیه وآیه اولی الامر استشهاد کرده است. [[علامه طباطبایی]] در توجیه حدیث و نسبت دادن آیه نازل شده در شأن امام علی(ع) به تمام امامان گفته است که آنان اهل یک بیت و یک خانه‌اند و امرشان یکی است. <ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق۷ ج۶، ص۲۰.