غیبت: تفاوت میان نسخه‌ها

غیبت از [[گناهان کبیره]] است که در [[قرآن]] از آن به خوردن گوشت برادرِ مرده تعبیر شده است. در روایات هم تعبیرات شدید اللحنی نسبت به غیبت کننده آمده است. پیامبر(ص) فرمود: هر کس از مرد یا زن مسلمانی غیبت کند، خداوند تا چهل شبانه روز [[نماز]] و [[روزه]] او را نپذیرد مگر این که غیبت شونده او را ببخشد<ref> مَنِ اغتابَ مُسلِما أَو مُسلِمَةً لَم یقبَلِ اللّه صَلاتَهُ وَ لا صیامَهُ أَربَعینَ یوما وَ لَیلَةً إِلاّ أَن یغفِرَ لَهُ صاحِبُهُ؛ مجلسی، بحارالأنوار، ج۷۵، ص۲۵۸، ح۵۳ </ref> و غیبت کردن را در (نابودی) دین مسلمان مؤثرتر از خوره در درون او دانسته<ref> اَلغیبَةُ اَسرَعُ فی دینِ الرَّجُلِ المُسلِمِ مِنَ الکلَةِ فی جَوفِهِ. کلینی، کافی، ج۲، ص۳۵۷، ح۱ </ref> و غیبت را موجب انتقال اعمال خیر به غیبت شونده و گناهان او به غیبت کننده معرفی می‌کند.<ref> پیامبر(ص) فرمود: روز قیامت فردی را می‌آورند و او را در پیشگاه خدا نگه می‌دارند و کارنامه‌اش را به او می‌دهند، اما حسنات خود را در آن نمی‌بیند. عرض می‌کند: الهی! این کارنامه من نیست! زیرا من در آن طاعات خود را نمی‌بینم! به او گفته می‌شود: پروردگار تو نه خطا می‌کند و نه فراموش. عمل تو به سبب غیبت کردن از مردم بر باد رفت. سپس مرد دیگری را می‌آورند و کارنامه‌اش را به او می‌دهند. در آن طاعت بسیاری را مشاهده می‌کند. عرض می‌کند: الهی! این کارنامه من نیست! زیرا من این طاعات را بجا نیاورده ام! گفته می‌شود: فلانی از تو غیبت کرد و من حسنات او را به تو دادم. سبزواری، جامع الأخبار، ص۴۱۲ </ref>

امام صادق(ع) یکی از ریشه‌های این گناه را [[حسد]] دانسته<ref> امام صادق علیه‌السلام: قالَ لُقمانُ لاِبنِهِ: وَلِلحاسِدِ ثَلاثُ عَلاماتٍ: یغتابُ إِذا غابَ وَیتَمَلَّقُ إِذا شَهِدَ وَیشمَتُ بِالمُصیبَةِ: لقمان به فرزندش گفت: حسود را سه نشانه است: پشت سر غیبت می‌کند، روبه رو تملّق می‌گوید و از گرفتاری دیگران شاد می‌شود.صدوق، خصال، ص۱۲۱ </ref> و غیبت مؤمن را عامل خروج از [[ولایت]] [[خدا]] و وارد شدن در ولایت [[شیطان]] معرفی می‌کند.<ref> و من اغتابه بما فیه، فهو خارج من ولایة الله تعالی داخل فی ولایة الشیطان. صدوق، أمالی ۹۱| ۳ و شیخ حر عاملی، وسائل الشیعة، ج۱۲، ص۲۸۵. </ref>