اعتکاف: تفاوت میان نسخه‌ها

در مدت اعتکاف، خروج از مسجد برای موارد ضروری؛ مانند تهیه خوراک لازم و قضای حاجت، یا امور دارای مصلحت؛ همچون اقامه [[نماز جمعه]]، [[تشییع جنازه]]، اقامه شهادت و [[عیادت]] بیمار، جایز شمرده شده است. البته در این موارد نیز باید معتکف به ضرورت اکتفا نماید و نباید در جایی بنشیند و تا حدی که ممکن است نباید در سایه راه برود.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۱ق، ج۴، ص۱۷۸؛ ابن رشد، بدایةالمجتهد، ۱۴۰۶ق، ج۱، ص۳۱۷؛ محقق حلی، شرایع الاسلام، ۱۳۸۹ق، ج۱، ص۲۱۷. </ref>[[سید محمدکاظم طباطبایی یزدی|سید کاظم طباطبایی]] در [[عروة الوثقی]] خارج شدن از محل اعتکاف را برای ضرورت های عرفی و شرعی و دارای مصالح (خواه مصالح مربوط به شخص اعتکاف کنننده یا دیگری) را جایز دانسته است. <ref>طباطبایی، العروة الوثقی، ۱۴۲۰ق، ج۳، ص۶۸۶.</ref> همچنین بنا گزارشی که در [[بحار الانوار (کتاب)|بحار الانوار]] از [[عدة الداعی و نجاح الساعی (کتاب)|عدة الداعی]] نقل شده، امام حسن مجتبی برای برطرف کردن دین یکی از شیعیانش، طواف خود را قطع نمود و با او همراه شد تا کارش را راه بیندازد.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۴، ص۱۲۹.</ref> {{یادداشت| [[عبدالله بن عباس|ابن‌عباس]] گزارش کرده است [[امام حسن مجتبی علیه‌السلام|امام حسن(ع)]] در [[مسجد الحرام|مسجدالحرام]] متعکف و در حال [[طواف]] بود که شخصی از شیعیانش از او در خواست کمک مالی کرد. امام طوافش را قطع کرد و همراه آن شخص روانه شد به او گفتم فراموش کردید که در اعتکاف هستید؟ امام پاسخ داد نه، اما از پدرم شنیدم که از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|رسول خدا (ص)]] شنید که فرمود:  كسى كه در راه برآوردن نياز برادر [[ایمان|مؤمن]] خود بكوشد، چنان است كه نُه هزار سال با روزه گرفتن و شب‌زنده‌دارى خدا را عبادت كرده باشد.«من قضى أخاه المؤمن حاجةً كان كَمَن عَبَد الله تسعة آلاف سنة صائماً نهاره قائماً ليله.» مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۴، ص۱۲۹.}}

[[پرونده:(3)اعتکاف.jpg|بندانگشتی|250px]]