اصل استصحاب: تفاوت میان نسخه‌ها

'''اِسْتِصْحاب '''، از اصطلاحات معروف در علم [[اصول فقه]] است. استصحاب یکی از [[اصول عملیه]] است که هم در [[شبهه حکمیه|شبهات حُکمیه]] جاری است وهم در [[شبهه موضوعیه|شبهات موضوعیه]]؛ بدین معنا که هم [[فقیه]] در صورت نیافتن [[آیه]] یا [[حدیث|روایتی]] معتبر در یک مسئله فقهی بر اساس شروط خاصی به قاعده استصحاب رجوع می‌کند و هم [[تقلید (فقه)|مقلد]] در موارد شک در موضوعات خارجی (نه در موارد [[شک در حکم]])این قاعده را جاری می‌کند.

استصحاب زمانی کاربرد دارد که ما در مورد وضعیت فعلی چیزی تردید و در مورد وضعیت سابق آن یقین داشته باشیم. به این ترتیب فرض را بر بقای حالت سابق می‌گذاریم، مگر آنکه خلافش ثابت گردد. برای مثال هرگاه از زنده بودن یا مرگ سربازی که به جنگ رفته تردید داشته باشیم، فرض را بر زنده بودنش می‌گذاریم که تا چندی پیش به آن یقین داشته‌ایم یا اگر یقین داریم لباس ما قبلا پاک بوده ولی الان شک داریم که آیا [[نجس]] شده است یا خیر، مطابق قاعدۀ استصحاب، حالت یقین سابق (پاکی لباس) را تا زمان حال (که شک داریم) ادامه می‌دهیم و به شک خود اعتنا نمی‌کنیم.