اصل استصحاب: تفاوت میان نسخه‌ها

[[اصل برائت]] که در مذاهب گوناگون سده‌های ۲-۴ق، با اختلافاتی در گستره آن کاربرد داشته است، به تدریج با اصطلاح استصحاب پیوند یافته، و در آثار اصولی سده ۵ق،‌گاه به عنوان یکی از مصادیق استصحاب شمرده شده است. [[ابواسحاق شیرازی]] در التبصرة <ref>ص ۵۲۹</ref> بر پایه دلیل عقل از وجوب «‌استصحاب برائت ذمّه‌» سخن آورده، و در اللمع <ref>ص ۱۱۶</ref> «‌استصحاب حال العقل‌» یا اصل برائت را دلیلی دانسته است که مجتهد به هنگام فقدان دلیل شرعی بدان روی می‌آورد. نظیر این معنا را در گفتار ابوطیب طبری، <ref>نک: شوکانی، ۲۳۸.</ref> [[جوینی]] <ref>ص ۵۰</ref> و [[ابویعلی ابن فراء]] <ref>نک: کلوذانی، /۲۵۱-۲۵۲</ref> نیز می‌توان یافت.<ref>قس: پزدوی، ۳/۳۷۸.</ref> به عنوان نقطه عطفی در این موضوع، غزالی<ref> 217/1-221.</ref> «‌دلیل عقل و استصحاب‌» را دلیل چهارم از ادله فقه شمرده، و اصل برائت را اصیل‌ترین گونه استصحاب دانسته است. <ref>برای بازتابی از این تقسیم، نک: محقق حلی، المعتبر، ۵-۶؛ شهید اول، ۵.</ref>