انتظار فرج: تفاوت میان نسخه‌ها

انتظار فرج (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۲ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۵۰

۲٬۵۳۶ بایت حذف‌شده ، ‏۱۲ فوریهٔ ۲۰۲۳

جز

اصلاح و تکمیل بخش فضیلت

دیداریویکی‌متن

Rezai.mosavi

confirmed، protected، templateeditor

۳٬۶۵۶

ویرایش

@@ خط ۲: / خط ۲: @@
 {{اعتقادات شیعه}}
 '''انتظار فَرَج'''، چشم‌به‌راه بودن برای ظهور [[امام دوازدهم(عج)]] است، که این ظهور به نحوی خارق العاده‌ رخ داده و [[عدل]] و داد در همهٔ دنیا برپا می‌شود. بنابر آموزه‌های شیعی، انتظار فرج، مستلزم نوعی آمادگی معنوی و اخلاقی است.
+==فضیلت انتظار فرج==
+در [[حدیث|روایات معصومان]]، انتظار فرج برترین<ref>شیخ صدوق، کمال الدین، ۱۳۹۵ق، ج۲، ص۳۷۷ و ۶۴۴.</ref> و محبوب‌ترین<ref>شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۴، ص۳۸۳؛ شیخ صدوق، الخصال، ج۲، ص۱۱۶.</ref> عمل، و برترین عبادت<ref>برقی، المحاسن، ۱۳۷۱ق، ج ۱، ص۲۹۱.</ref> و جهاد<ref>ابن شعبه حرانی، حسن بن علی، تحف العقول، ۱۴۰۴ق، ص۳۷.</ref> شمرده شده است. حتی [[امام باقر(ع)]] انتظار فرج را از ارکان دین<ref>کلینی، الکافی، ۱۳۶۵، ج ۲، ص۲۲</ref> و [[امام صادق(ع)]] آن را شرط پذیرش سایر اعمال معرفی نموده‌اند.<ref>نعمانى‏، الغيبة، ۱۳۹۷ق، ص۲۰۰.</ref>
+همچنین نقل شده که شخص منتظر از اولیای الهی و برتر از افراد هر زمان و در زمرهٔ اهل بیت(ع) محشور می‌شود<ref>محمدی ری‌شهری، دانشنامه امام مهدی(عج)، ۱۳۹۳ش، ج۵، ص۳۱۲.</ref> و کسی که در حال انتظار قائم از دنیا برود، مانند کسی که در خیمه حضرت بوده و در کنار [[پیامبر اکرم(ص)]] شمشیر زده و به شهادت می‌رسد.<ref>شیخ صدوق، کمال الدین، ۱۳۹۵ق، ج‏۱، ص۳۳۸.</ref>
 ==مفهوم‌شناسی==
@@ خط ۱۶: / خط ۲۱: @@
 ==دیدگاه غیر مسلمانان==
 ایمان به ظهور [[منجی]] بشریت و انتظار آمدن او و برپاییِ عدالت، مختص [[دین اسلام]] نیست، بلکه در بسیاری از ملت‌ها و پیروان ادیان دیگر به چشم می‌خورد.<ref>شاكری زواردهی، منجی در اديان، ۱۳۸۷ش، ص۷.</ref> در بین ادیان مختلف، کسانی به عنوان مُنجی شناخته می‌شوند؛ از جمله: در [[یهود]]: ماشیح (واژه عبری مسیح)<ref>شاكری زواردهی، منجی در اديان، ۱۳۸۷ش، ص۳۶.</ref> که مصداق آن را [[عزیر|عُزَیر]] یا منحاس بن عازر بن هارون و یا [[داوود]] دانسته‌اند،<ref>کتاب مزامیر، مزمور ۱۸، بندهای ۴۹ و ۵۰.</ref> در [[مسیحیت]]: [[عیسی(ع)]]،<ref>شاكری زواردهی، منجی در اديان، ۱۳۸۷ش، ص۶۹.</ref> در [[زردشت]]: سوشیانت،<ref>مینوی خرد، ترجمه تفضلی، ۱۳۸۰ش، پرسش ۱، بند ۹۵.</ref> در بین هندوها: ویشنو<ref>شاكری زواردهی، منجی در اديان، ۱۳۸۷ش، ص۲۳۵.</ref> و بین بوداییان: میتریه.<ref>شاكری زواردهی، منجی در اديان، ۱۳۸۷ش، ص۲۴۶.</ref>
-==فضیلت انتظار فرج==
-در روایات معصومان فضیلت‌های بسیاری دربارهٔ انتظار فرج و شخص منتظر بیان شده است؛ حتی در حدیثی، امام صادق، انتظار فرج را شرط پذیرش سایر اعمال دانسته‌اند.<ref>نعمانى‏، الغيبة، ۱۳۹۷ق، ص۲۰۰.</ref>
-همچنین انتظار فرج برترین عمل و عبادت،<ref>برقی، المحاسن، ۱۳۷۱ق، ج ۱، ص۲۹۱.</ref> شمرده شده و منتظر از اولیای الهی و برتر از افراد هر زمان و در زمره اهل بیت(ع) محشور می‌شود.<ref>محمدی ری‌شهری، دانشنامه امام مهدی(عج)، ۱۳۹۳ش، ج۵، ص۳۱۲.</ref>
-[[امام سجّاد(ع)]] نفس انتظار فرج و گشایش را از بزرگ‏ترين گشايش‏‌ها دانسته‌اند. <ref>صدوق، كمال الدين و تمام النعمة، ۱۳۹۵ق، ج‏۱، ص۳۲</ref>
-در روایتی از [[امام باقر(ع)]] انتظار قائم (عج) در کنار شهادت بر یگانگی خداوند و نبوت پیامبر(ص) از ارکان دین معرفی می‌شود.<ref>کلینی، الکافی، ۱۳۶۵، ج ۲، ص۲۲</ref> همچنین کسی که در حال انتظار قائم از دنیا برود، مانند کسی که در خیمه همراه با حضرت قائم(عج) است و در کنار [[پیامبر اکرم(ص)]] شمشیر زده و به شهادت می‌رسد.<ref>ابن بابویه قمی، کمال الدین و تمام النعمه، ۱۳۹۵ق، ج‏۱، ص۳۳۸</ref>
-[[امام صادق(ع)]] نزديك‏‌ترين حالت خداى متعال به بندگان و نيز بيشترين زمانى كه از ايشان راضى است، را وقتى دانسته‌اند كه آنان حجّت الهى را از دست بدهند و او بر ايشان ظاهر نشود و جايش را ندانند؛ در عين حال يقين دارند كه آن حجّت باقى است و باطل نشده است. ایشان می‌فرماید پس در آن هنگام، هر صبح و شام، منتظر فرج باشيد ...»<ref>طبرسی، إعلام الورى بأعلام الهدى، ۱۳۹۰ق، ص۴۳</ref>
-[[امام جواد(ع)]]: {{عربی|اندازه=۹۰%|افضَلُ اعمالِ شيعتنا انتظارُ الفَرَج مَن عَرَف هذ الامرَ فقد فُرِّج عَنه بانتظاره}}؛<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج۵۲، ص۱۱۰ </ref>«برترين عمل شيعيان ما انتظار فرج است. هر كس اين امر را بداند و آن را بشناسد، با همين انتظار برایش گشايش و فرج حاصل مى‌‏شود».
-[[امام كاظم(ع)]] نیز انتظار فرج داشتن شیعیان را نشانه فرج و گشايش دانسته‌است».<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج۵۲، ص۱۳۱</ref>
-[[علی بن مهزیار اهوازی]] مى‌‏گويد: نامه‏‌اى به [[امام هادی(ع)]] نوشتم و از ايشان درباره فرج پرسيدم؛ حضرت جواب داد: {{عربی|اندازه=۹۰%|اذا غابَ صاحبُكم عن دارالظّالمين فتوقّعوا الفرج}}؛<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج۵۱، ص۱۵۹</ref>  «هر گاه امام شما از بين ظالمان و ستمگران مخفى شد، چشم به راه فرج باشيد».
-[[امام صادق(ع)]] می‌فرماید: کسانی که این امر (پیشوایی امام زمان خود) را بشناسند همان انتظارشان فرج است.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج۵۲، ص۱۳۹</ref> یعنی کسی که امام زمان خود را شناخت و دانست که امام از پیروانش چه انتظار دارد و چه می‌خواهد به ناچار قیام می‌کند و هر روز که خواسته امام عملی شود همان روز فرج است.
-برخی  از محققان با قرار دادن روایاتی که افضل الاعمال را انتظار فرج دانسته  در کنار روایاتی که افضل الاعمال را تلخ ترین وسخت ترین وگزنده ترین اعمال دانسته ( افضل الاعمال احمزها) <ref>علامه مجلسی، بحارالانوار، ج ۷۰۷ ص۱۹۱.</ref> نتیجه گرفته اند که انتظار فرج واقعی در عصر غیبت از کارهای بسیار سخت وپر مشقت است.{{ مدرک}}
 ==وظیفه منتظر==
@@ خط ۷۵: / خط ۶۱: @@
 ==منابع==
 {{منابع}}
-*ابن بابویه قمی(شیخ صدوق)، محمد، کمال الدین و تمام النعمه، قم، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ۱۳۹۵ق.
+*ابن شعبه حرانی، حسن بن علی، تحف العقول عن آل الرسول(ص)، محقق و مصحح: غفاری، علی اکبر، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۰۴ق.
 *ابن علی، زین الدین محمد (شهید ثانی)، الروضةالبهیه فی شرح‌اللمعه‌الدمشقیه، قم،  مکتب‌ الاعلام‌ الاسلامی، ۱۳۶۵ش.
 *ابن ماجة القزوينی، أبو عبدالله محمد، سنن ابن ماجه، تحقيق محمد فؤاد عبد الباقی، دار إحياء الكتب العربية، بی‌تا.
@@ خط ۹۳: / خط ۷۹: @@
 *شاكری زواردهی، روح الله، منجی در اديان، قم، بنياد فرهنگي مهدي موعود(عج)، چاپ سوم، ۱۳۸۷ش.
 *شریعتی، علی،  مجموعه آثار شماره ۱۹، تهران، انتشارات قلم.
+*شیخ صدوق، الخصال، محقق و مصحح: غفاری، علی اکبر، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۳۶۲ش.
+*شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، محقق و مصحح: غفاری، علی اکبر، تهران، دار الکتب الاسلامیة، چاپ دوم، ۱۳۹۵ق.
+*شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق و مصحح: غفاری، علی اکبر، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۱۳ق.
 *صافى، لطف الله‏، منتخب الأثر في الإمام الثانى عشر(عليه السلام‏)، مكتب آية الله لطف الله الصافي الكلپايكاني‏، قم،‏ ‏چ۱، ۱۴۲۲ق.
 *طبرسى‏، فضل بن حسن، إعلام الورى بأعلام الهدى‏، تهران، اسلاميه، چ۳، ۱۳۹۰ق‏