Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۹۳۹
ویرایش
استعمال دخانیات: تفاوت میان نسخه‌ها
←مفهوم‌شناسی و جایگاه
| خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
[[شیخ حر عاملی]] در فائده ۵۱ از کتاب [[الفوائد الطوسیة (کتاب)|الفوائد الطوسیة]]، به بحث درباره حکم استعمال دخانیات پرداخته است.<ref>حر عاملی، فوائد الطوسیة، ۱۴۲۳ق، ص۲۲۴.</ref> او در این بخش ۱۲ دلیل را برای اثبات حرمت استعمال دخانیات ذکر کرده است.<ref>حر عاملی، فوائد الطوسیة، ۱۴۲۳ق، ص۲۲۴-۲۲۶.</ref> | [[شیخ حر عاملی]] در فائده ۵۱ از کتاب [[الفوائد الطوسیة (کتاب)|الفوائد الطوسیة]]، به بحث درباره حکم استعمال دخانیات پرداخته است.<ref>حر عاملی، فوائد الطوسیة، ۱۴۲۳ق، ص۲۲۴.</ref> او در این بخش ۱۲ دلیل را برای اثبات حرمت استعمال دخانیات ذکر کرده است.<ref>حر عاملی، فوائد الطوسیة، ۱۴۲۳ق، ص۲۲۴-۲۲۶.</ref> | ||
یکی از مثال‌های که در برخی آثار اصولی شیعه برای [[اصل برائت]] مطرح می‌کنند، شرب تتون یا استعمال دخانیات است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به شیخ انصاری، فرائد الاصول، ۱۴۱۹ق، ج۲، ص۱۱-۱۲؛ سبحانی، الموجز فی اصول الفقه، ۱۴۲۹ق، ص۱۸۰.</ref> یکی از موارد جریان برائت شرعی در جایی است که نسبت به اصل تکلیف درباره چیزی، از آن جهت که نص شرعی درباره حکم آن وجود ندارد، شک وجود داشته باشد.<ref>برای نمونه نگاه کنید به آخوند خراسانی، کفایة الاصول، مؤسسه آل البیت، ص۳۳۸.</ref> آنان بر این نظرند که درباره حکم استعمال دخانیات نیز هیچ نص شرعی وارد نشده است و در جایی که درباره حکم شرعی آن شک شود، اصل برائت جاری می‌شود و لذا استعمال دخانیات جایز می‌گردد.<ref>برای نمونه نگاه کنید به شیخ انصاری، فرائد الاصول، ۱۴۱۹ق، ج۲، ص۱۱-۱۲؛ سبحانی، الموجز فی اصول الفقه، ۱۴۲۹ق، ص۱۸۰.</ref> | یکی از مثال‌های که در برخی آثار [[اصول فقه|اصولی]] شیعه برای [[اصل برائت]] مطرح می‌کنند، شرب تتون یا استعمال دخانیات است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به شیخ انصاری، فرائد الاصول، ۱۴۱۹ق، ج۲، ص۱۱-۱۲؛ سبحانی، الموجز فی اصول الفقه، ۱۴۲۹ق، ص۱۸۰.</ref> یکی از موارد جریان برائت شرعی در جایی است که نسبت به اصل تکلیف درباره چیزی، از آن جهت که نص شرعی درباره حکم آن وجود ندارد، شک وجود داشته باشد.<ref>برای نمونه نگاه کنید به آخوند خراسانی، کفایة الاصول، مؤسسه آل البیت، ص۳۳۸.</ref> آنان بر این نظرند که درباره حکم استعمال دخانیات نیز هیچ [[نص|نص شرعی]] وارد نشده است و در جایی که درباره حکم شرعی آن شک شود، اصل برائت جاری می‌شود و لذا استعمال دخانیات جایز می‌گردد.<ref>برای نمونه نگاه کنید به شیخ انصاری، فرائد الاصول، ۱۴۱۹ق، ج۲، ص۱۱-۱۲؛ سبحانی، الموجز فی اصول الفقه، ۱۴۲۹ق، ص۱۸۰.</ref> | ||
در مقابل، اخباری‌ها در چنین موقعیتی به احتیاط قائل شده‌اند و استعمال دخانیات را خلاف احتیاط دانسته‌اند و لذا به جایز بودن آن قائل نشده‌اند.<ref>حر عاملی، الفوائد الطوسیة، ۱۴۲۳ق، ص۲۲۶.</ref> | در مقابل، [[اخباریان|اخباری‌ها]] در چنین موقعیتی به احتیاط قائل شده‌اند و استعمال دخانیات را خلاف احتیاط دانسته‌اند و لذا به جایز بودن آن قائل نشده‌اند.<ref>حر عاملی، الفوائد الطوسیة، ۱۴۲۳ق، ص۲۲۶.</ref> | ||
===آیین‌نامه ممنوعیت استعمال دخانیات در اماکن عمومی=== | ===آیین‌نامه ممنوعیت استعمال دخانیات در اماکن عمومی=== | ||
برپایه ماده یک آیین‌نامه «ممنوعیت استعمال و عرضه سیگار و سایر مواد دخانی در اماکن عمومی»، مصوّب ۷ آبان ۱۳۷۶ش در [[نظام جمهوری اسلامی ایران|جمهوری اسلامی ایران]]، به‌منظور حفظ حقوق افراد جامعه و تأمین سلامت آن‌ها در برابر زیان‌ها و بیماری‌های ناشی از استعمال دخانیات، استعمال هر گونه سیگار و سایر مواد دخانی در اماکن عمومی مسقف، به هر نحو ممنوع اعلام شده است.<ref>[https://rc.majlis.ir/fa/law/show/118081 «آیین نامه ممنوعیت استعمال و عرضه سیگار و سایر مواد دخانی در اماکن عمومی»]، مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی.</ref> | برپایه ماده یک آیین‌نامه «ممنوعیت استعمال و عرضه سیگار و سایر مواد دخانی در اماکن عمومی»، مصوّب ۷ آبان ۱۳۷۶ش در [[نظام جمهوری اسلامی ایران|جمهوری اسلامی ایران]]، به‌منظور حفظ حقوق افراد جامعه و تأمین سلامت آن‌ها در برابر زیان‌ها و بیماری‌های ناشی از استعمال دخانیات، استعمال هر گونه سیگار و سایر مواد دخانی در اماکن عمومی مسقف، به هر نحو ممنوع اعلام شده است.<ref>[https://rc.majlis.ir/fa/law/show/118081 «آیین نامه ممنوعیت استعمال و عرضه سیگار و سایر مواد دخانی در اماکن عمومی»]، مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی.</ref> | ||