سوره رعد: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سوره رعد''' سیزدهمین [[سوره]]، جزو [[سوره‌های مدنی]] است که در [[جزء]] سیزدهم [[قرآن]] جای گرفته است. رعد به معنای غرش آسمان است و از آیه سیزدهم گرفته شده است. این سوره درباره [[توحید]] و قدرت [[خداوند]]، حقانیت قرآن و [[نبوت]] [[پیامبر اسلام]]، [[قیامت|رستاخیز]] و وصف [[بهشت]] و [[جهنم]] سخن می‌گوید.

از آیات مشهور این سوره آیه ۲۸ است که آرامش دل‌ها را در گرو یاد خدا می‌داند و [[آیه علم‌الکتاب|آیه ۴۳]] که بنابر نظر برخی [[مفسر|مفسران]]، مراد از «من عنده علم الکتاب» در آن، [[امام علی(ع)]] است. نقل شده هر کس سوره رعد را [[تلاوت]] کند، خداوند ده برابر ابرهای موجود در گذشته، حال و آینده به او حسنه می‌دهد.

در مورد [[سوره‌های مکی|مکی]] یا [[سوره‌های مدنی|مدنی]] بودن سوره رعد اختلاف است. برخی از [[مفسر|مفسران]] همچون علامه طباطبایی با تکیه بر محتوای سوره، آن را جزو سوره‌های مکی دانسته‌اند؛<ref>طباطبائی، المیزان، ج۱۱، ص ۲۵۸؛ ابن عاشور، تفسیر التحریر و التنویر، ۱۹۸۴م، ج۱۳، ص ۷۶؛ سید قطب،  فی ظلال القرآن، ۱۹۷۶، ج۵، جزء ۱۳، ص ۶۳.</ref> اما [[محمدهادی معرفت]] مدنی‌بودن را ترجیح می‌دهد و می‌نویسد تمام روایاتی که [[ترتیب نزول]] سوره‌ها را نقل می‌کنند، این سوره را مدنی ذکر کرده‌اند.<ref>معرفت، آموزش علوم قرآن، ج۱، ص۱۷۷. دیگر کسانی که این سوره را مدنی خوانده‌اند: زرکشی، البرهان فی علوم القرآن، ۱۴۰۸ق، ج۱، ص۱۹۵. ابن جوزی، زاد المسیر، ۱۴۰۴ق، ج۴، ص۲۹۹.</ref> بنابر نظر معرفت، سوره رعد در [[ترتیب نزول]] نود و ششمین سوره‌ای است که بر [[پیامبر(ص)]] نازل شده است.<ref>معرفت، آموزش علوم قرآن، ج۱، ص۱۶۸. رامیار، تاریخ قرآن، ۱۳۶۲ش، ص۵۸۴. البته برخی آن را نود و پنجمین سوره(زرکشی، البرهان فی علوم القرآن، ۱۴۰۸ق، ج۱، ص۱۹۴) و برخی دیگر هفتاد و سومین (مقدمتان فی علوم القرآن، ص ۹) سورهٔ نازل‌شده بر پیامبر دانسته‌اند.</ref> این سوره در [[چینش کنونی قرآن|چینش کنونی]] [[مصحف|مُصحَف]]، سیزدهمین سوره است و در [[جزء (قرآن)|جزء]] ۱۳ قرآن جای دارد.