مخالفت امام خمینی با کاپیتولاسیون: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مخالفت امام خمینی با کاپیتولاسیون''' اعتراض ایشان به مصوبه مجلس شورای ملی مبنی بر مصونیت قضایی نظامیان و اتباع آمریکایی در [[ایران]] در دولت حسنعلی منصور بود. [[سید روح‌الله موسوی خمینی|امام خمینی]] پس از اطلاع از تصویب این لایحه، در [[۴ آبان]] [[سال ۱۳۴۳ هجری شمسی|۱۳۴۳ش]]، در مخالفت با آن، پیامی صادر نمود و در اجتماع مردم در منزلش، علیه آن سخنرانی کرد. او، لایحه کاپیتولاسیون را بر اساس [[آیه نفی سبیل]] مخالف [[اسلام]] و [[قرآن]] دانست و آن را سند استعمار و بردگی ملت ایران معرفی نمود.<br>حکومت پهلوی افشاگری‌های امام خمینی را اقدامی علیه امنیت، استقلال و تمامیت ارضی کشور ایران اعلام کرد و در شب [[۱۳ آبان]] ۱۳۴۳ش، وی را بازداشت و به [[تبعید امام خمینی به ترکیه|ترکیه تبعید]] کرد.

امام خمینی در پیامی که به‌دنبال تصویب لایحه کاپیتولاسیون صادر کرد، آن را مخالف [[اسلام]] و [[قرآن]] دانست<ref>امام خمینی، صحیفه امام، ۱۳۸۹ش، ج۱، ص۴۱۱.</ref> و با استناد به [[قاعده نفی سبیل]]،<ref>کامران و امیری‌فرد، «قاعده نفی سبیل و تطبیقات آن»، ص۱۱۰-۱۱۱.</ref> پیام خود را با آیه «[[آیه نفی سبیل|لَنْ یَجْعَلَ اللَّهُ لِلْکافِرِینَ عَلَی الْمُؤْمِنِینَ سَبِیلًا]]؛<ref>سورهٔ نساء، آیهٔ۱۴۱.</ref>خداوند هرگز اجازه نداده که [[کفر|کافران]] کمترین تسلطی بر [[ایمان|مؤمنان]] داشته باشند.» آغاز کرد..<ref>امام خمینی، صحیفه امام، ۱۳۸۹ش، ج۱، ص۴۰۹.</ref><br>فقیهان بر اساس این آیه و قاعده نفی سبیل معتقدند، هر حکم و قانونی که سبب تسلط کافران بر مؤمنان شود، اعتبار و جایگاهی در دین  ندارد.<ref>بجنوردی، القواعد الفقهیه، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۱۸۷-۱۸۸؛ فاضل لنکرانی، القواعد الفقهیه، ۱۳۸۳ش، ص۲۳۳.</ref> امام خمینی تصویب لایحه کاپیتولاسیون را سند استعمار و بردگی ملت ایران و سبب تسلط بیگانگان معرفی نمود و سکوت در برابر آن را [[گناهان کبیره|گناه کبیره]] شمرد<ref>امام خمینی، صحیفه امام، ۱۳۸۹ش، ج۱، ص۴۲۰.</ref> و از مردم و ارتش ایران خواست که آن را نپذیرند.<ref>امام خمینی، صحیفه امام، ۱۳۸۹ش، ج۱، ص۴۰۹-۴۱۲.</ref>