ایمان: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ایمان''' اعتقاد قلبی به خدا و یگانگی او، نبوت، آموزه‌های[[حضرت محمد صلی الله علیه و آله| پیامبر اسلام(ص)]] و [[ امامان شیعه|دوازده امام معصوم(ع)]] است. فقیهان شیعه ایمان را از شرایط لازم برای [[مرجع تقلید]]، [[امام جماعت]]، [[ قضاوت |قاضی]] و [[زکات|زکات‌گیرنده]] دانسته‌اند. بنابر نظر بیشتر عالمان شیعه، ایمان نمی‌تواند [[تقلید (فقه) |تقلیدی]] باشد.

شیخ مفید، از علمای امامیه، ایمان را تصدیق قلبی، اقرار زبانی و عمل به طاعات دانسته است؛<ref>فاضل مقداد، ارشاد الطالبین، ۱۴۰۵ق، ص۴۴۰؛ شبّر، حق الیقین، ۱۴۱۸ق، ص۵۵۸، ۵۵۹.</ref> [[ محمد بن ادریس شافعی |شافعی]]، از عالمان اهل‌سنت هم بر همین نظر است.<ref>خمیس، اصول الدین عند الإمام ابوحنیفة، ۱۴۱۶ق، ص۴۱.</ref>  برخی از [[امامیه]]، مانند [[سید مرتضی]]، [[شیخ طوسی]]، [[ابن‌میثم بحرانی| ابن میثم بحرانی]]، [[مقداد بن عبدالله حلی| فاضل مقداد]] و [[عبدالرزاق لاهیجی]] معتقدند که ایمان، عمل قلبی و کار دل است و بر این اساس، ایمان همان اعتقاد قلبی به [[خدا]]، [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر]] و [[وحی]] است و مؤمن کسی است که با قلب خود معتقد باشد و اقرار زبان ضرورتی ندارد.<ref>سید مرتضی، الذخیرة فی علم الکلام، ۱۴۱۱ق، ص۵۳۶، ۵۳۷؛ بحرانی، قواعد المرام فی علم الکلام، ۱۴۰۶ق،  ص۱۷۰؛ فاضل مقداد، ارشاد الطالبین، ۱۴۰۵ق، ص۴۴۲؛ فاضل مقداد، اللوامع الإلهیة فی المباحث الکلامیة، ۱۳۸۰ش، ص۴۴۰؛ لاهیجی، سرمایه ایمان، ۱۳۶۴ش، ص۱۶۵.</ref>