Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۴۰۱
ویرایش
بهتان: تفاوت میان نسخهها
←حکم شرعی بهتان
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
اگر کسی به مؤمنی یا مؤمنهای بهتان بزند، یا نسبت به او سخنی بگوید که در او نیست، خداوند او را در روز قیامت بر تلّی از آتش به پا میدارد تا از تبعات بهتانی که درباره برادر مؤمون یا خواهر مؤمنهاش گفته است خارج شود.<ref>شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا(ع)، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص۳۷.</ref>|عرض=33%|رنگ پسزمینه=#c0c3f0|عنوان=ایستادن روی تَلِّ آتش|تراز=چپ}} | اگر کسی به مؤمنی یا مؤمنهای بهتان بزند، یا نسبت به او سخنی بگوید که در او نیست، خداوند او را در روز قیامت بر تلّی از آتش به پا میدارد تا از تبعات بهتانی که درباره برادر مؤمون یا خواهر مؤمنهاش گفته است خارج شود.<ref>شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا(ع)، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص۳۷.</ref>|عرض=33%|رنگ پسزمینه=#c0c3f0|عنوان=ایستادن روی تَلِّ آتش|تراز=چپ}} | ||
بهتان [[حرام]] و حرمتش غلیظتر و شدیدتر از غیبت دانسته شده است.<ref>شیخ انصاری، کتاب المکاسب، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۱۸۲.</ref> [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]]، ([[سال ۱۲۸۱ هجری شمسی|۱۲۸۱]]- [[سال ۱۳۶۰ هجری شمسی|۱۳۶۰ش]])، در تفسیر [[آیه ۵۸ سوره احزاب]]، بهتان و افترا را از جمله گناهانی میداند که عقل انسان، زشتی آن را بدون نیاز به صدور نهیی از جانب خدا درک میکند.<ref>علامه طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۶، ص۳۳۹.</ref> | بهتان [[حرام]] و حرمتش غلیظتر و شدیدتر از غیبت دانسته شده است.<ref>شیخ انصاری، کتاب المکاسب، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۱۸۲.</ref> [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]]، ([[سال ۱۲۸۱ هجری شمسی|۱۲۸۱]]- [[سال ۱۳۶۰ هجری شمسی|۱۳۶۰ش]])، در تفسیر [[آیه ۵۸ سوره احزاب]]، بهتان و افترا را از جمله گناهانی میداند که عقل انسان، زشتی آن را بدون نیاز به صدور نهیی از جانب خدا درک میکند.<ref>علامه طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۶، ص۳۳۹.</ref> | ||
به عقیده [[سید عبدالحسین دستغیب]]، [[شهید محراب]]، بهتان حرام و گناهان کبیرهای است که دلیل بر کبیره بودن آن حکم عقل است.<ref>دستغیب، گناهان کبیره، ۱۳۸۸ش، ج۲، ص۳۶۶.</ref> وی قائل شده است که حرمت غیبت به طریق اولویت بر حرمت بهتان دلالت | به عقیده [[سید عبدالحسین دستغیب]]، [[شهید محراب]]، بهتان حرام و گناهان کبیرهای است که دلیل بر کبیره بودن آن حکم عقل است.<ref>دستغیب، گناهان کبیره، ۱۳۸۸ش، ج۲، ص۳۶۶.</ref> وی قائل شده است که حرمت غیبت به طریق اولویت بر حرمت بهتان دلالت دارد؛ زیرا که بهتان در بردارنده و مرکب از دو رذیله اخلاقی دروغ و غیبت است<ref>دستغیب، گناهان کبیره، ۱۳۸۸ش، ج۲، ص۳۶۶.</ref> و از این جهت حرمت بهتان از حرمت غیبت شدیدتر است.<ref>دستغیب، گناهان کبیره، ۱۳۸۸ش، ج۲، ص۳۶۶.</ref> [[سید محمد صدر]]، از [[فهرست مراجع تقلید شیعه|مراجع تقلید شیعه]] ساکن [[عراق]] در [[قرن چهاردهم هجری شمسی|قرن چهاردهم شمسی]]، در کتاب [[ما وراء الفقه (کتاب)|ما وراء الفقه]] با همین استدلال قائل به حرام بودن بهتان شده است.<ref>صدر، ما وراء الفقه، ۱۴۳۰ق، ج۳، ص۱۱۳.</ref> [[شیخ مرتضی انصاری|شیخ انصاری]]، از [[مجتهد|فقیهان]] قرن سیزدهم قمری، در کتاب [[مکاسب (کتاب)|المکاسب]] معتقد است برای گناه بهتان، سه نوع [[عذاب الهی]] قابل تصور است دو عذاب برای هریک از دروغ و غیبت و یک عذاب دیگر برای مجموع آن دو گناه.<ref>شیخ انصاری، کتاب المکاسب، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۱۸۲.</ref> | ||
==بهتان در قرآن کریم== | ==بهتان در قرآن کریم== | ||