مباهله پیامبر(ص) با مسیحیان نجران: تفاوت میان نسخه‌ها

[[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اکرم(ص)]] هم‎زمان با مکاتبه با سران حکومت‌های جهان، نامه‌ای به اُسقُف [[نجران]] نوشت و ساکنان نجران را به پذیرش [[اسلام|دین اسلام]] دعوت کرد. گروهی به نمایندگی از مسیحیان نجران به [[مدینه]] رفتند و در [[مسجدالنبی]] با پیامبر اسلام گفتگو کردند. پیامبر ضمن معرفی خود، حضرت عیسی(ع) را بنده‌ای از بندگان خدا معرفی کرد. آنها نپذیرفتند و متولد شدن عیسی(ع) بدون پدر را دلیل بر الوهیت او دانستند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲، ص۵۸۲.</ref> پس از اصرار دو طرف بر حقانیت عقاید خود، تصمیم بر این شد که مسئله از راه مباهله{{یادداشت| وقتی افرادی درباره یک مسأله مهم دینی گفتگو کنند و استدلالات منطقی آنها سودی نداشته باشد، در یک جا جمع شده و به درگاه خدا تضرع می‌کنند و از او می‌خواهند که دروغگو را رسوا ساخته و مجازات کند، گفته می‌شود که مباهله صورت گرفته است.(مکارم شیرازی، پیام قرآن، ۱۳۸۶ش، ج۹، ص۲۳۰.) مُباهله یعنی نفرین کردن یکدیگر.(جوهری، الصحاح، ۱۴۰۷ق، ذیل ماده «بهل».)}} خاتمه یابد، ازاین‌رو قرار شد که فردای آن روز، همگی در خارج از شهر مدینه، در صحرا برای مباهله آماده شوند. بامداد روز مباهله، پیامبر(ص)، به همراه حضرت علی(ع)، فاطمه(س)، حسن(ع) و حسین(ع) از [[مدینه]] خارج شدند. وقتی مسیحیان دیدند که پیامبر با عزیزترین افرادش برای مباهله آمده است و همچون پیامبران روی دو زانو برای مباهله نشسته است از مباهله منصرف شدند و درخواست مصالحه کردند پیامبر نیز به شرط پرداخت جزیه با درخواست آنان موافقت کرد. پس از برگشتن نصارا به نجران، دو تن از بزرگان هیئت اعزامی با آوردن هدایایی، نزد [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] آمده، [[مسلمان]] شدند.<ref> طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۳۱۰؛ ابن‌سعد، الطبقات الکبری، خامسه۱، ۱۴۱۴ق، ص۳۹۲.</ref> فخررازی از مفسران اهل‌سنت (درگذشت ۶۰۶ق) گفته است که مفسران و محدثان بر این واقعه اتفاق‌نظر دارند.<ref>فخر رازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق. ج۸، ص۲۴۷.</ref>