جهاد: تفاوت میان نسخه‌ها

فقها، با توجه به آیات قرآن و احادیث، آدابی برای جهاد ذکر کرده‌اند که برخی از آن‌ها به‌شرح زیر است:

*فقها با استناد به آیاتی مانند [[آیه ۲۱۷ سوره بقره]] و [[آیه ۳۶ سوره توبه]]، قائل به حرمت جهاد در [[ماه‌های حرام]] ([[رجب]]، [[ذی‌القعده]]، [[ذی‌الحجة]] و [[۱ محرم|محرم]])<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۲۱، ص۳۳؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۷، ص۴۰۶.</ref> شده‌اند.<ref>فاضل مقداد، کنز العرفان فی فقه القرآن، ۱۳۸۴ق، ج۱، ص۳۵۳-۳۵۴.</ref> البته برخی فقهای اهل‌سنت بر این نظرند که حکم حرمت جهاد در ماه‌های حرام [[ناسخ و منسوخ|نسخ]] شده است. ازاین‌رو جهاد را در همه مکان‌ها و زمان‌ها جایز می‌دانند.<ref>جصاص، احکام القرآن، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۳۹۰؛ نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۲۱، ص۳۳-۳۴.</ref>

*جنگیدن با دشمن با هر نوع سلاح و به هر نحوی که منجر به پیروزی شود جایز است؛<ref>حلبی، اشارة السبق، ۱۴۱۴ق، ص۱۴۳.</ref> ولی قطع‌کردن درختان، پرتاب آتش و رهاکردن آب به‌سوی دشمن، جز در حال ضرورت، مکروه است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج ۲۱، ص۶۶-۶۸.</ref>

*کشتن زنان، کودکان، دیوانگان و نیز ناتوانان از جنگ، مانند افراد پیر، نابینا و زمین‌گیر در صورتی که از فکر و نظر آنان در جنگ استفاده نشود، حرام است، مگر در حال ضرورت؛ مانند آن‌که کفار از وجود آنان به‌عنوان سپر استفاده کنند یا چیره‌شدن بر دشمن منوط به کشتن آن‌ها باشد.<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج ۲۱، ص۶۸ و ۷۳-۷۷.</ref>