توحید عبادی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''توحید عبادی''' یا '''توحید در عبادت''' به معنای یکتاپرستی و اینکه غیر از [[خدا]] معبودی نیست و فقط او، سزاوار [[عبادت|پرستش]] است. توحید عبادی را از آموزه‌های اساسی مکاتب الهی و  هدف اصلی دعوت همه [[پیامبران|پیامبران(ع)]] و مورد اتفاق همه [[مسلمان|مسلمانان]] دانسته‌اند. توحید عبادی منشأ اختلاف‌های مسلمانان و دستاویز وهابیون برای [[تکفیر اهل قبله|تکفیر]] و نسبت [[شرک]] به دیگران شمرده شده است. [[آیات]] متعددی بر توحید عبادی دلالت دارند. کلمه [[تهلیل|لا اله الا الله]] را نیز ناظر به توحید در عبادت دانسته‌اند.

دلائل گوناگونی برای اثبات توحید عبادی ارائه شده است که در برخی از آنها از وابستگی و تلازم [[خالقیت]] و عبودیت، [[ربوبیت]] و عبودیت و مالکیت مرگ و حیات و عبودیت به اثبات توحید عبادی پرداخته‌اند. طبق این دلایل، فقط کسی که خالق، ربّ و مالک حیات و مرگِ مخلوقات است، سزاوار پرستش است.

به اتفاق‌نظر تمام مسلمانان، پرستش غیر خدا، [[شرک]] و موجب خروج از [[اسلام]] شمرده شده است. [[وهابیت|وهابیون]] اعمالی همچون [[توسل]]،‌ [[تبرک]]، [[زیارت قبور]]، درخواست [[شفاعت]] و یاری از غیر خدا را مصداق عبادت و شرک شمرده‌اند؛‌ اما به باور مسلمانان، این گونه اعمال اگر همراه با اعتقاد به [[الوهیت]]، ربوبیت غیرخدا یا [[تفویض]] افعال خدایی به غیرخدا باشد، شرک است و در غیر این صورت شرک نیست و با توحید در عبادت منافاتی ندارد.