confirmed، templateeditor
۱۲٬۳۱۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ویکی سازی) |
||
خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
====آداب تکبیر در نماز==== | ====آداب تکبیر در نماز==== | ||
بنابر مشهور مستحب است نمازگزار هنگام تکبیر دستهایش را تا محاذی نرمی گوش یا صورت یا فرورفتگی گلو (موضع نحر) بالا ببرد.<ref>نجفی، جواهرالکلام، ۱۹۸۱م، ج ۹، ص۲۲۹ ـ ۲۳۳؛ مستمسک العروة، ج ۶، ص۸۲ ـ ۸۵</ref> مشهور آن است که تکبیر، همزمان با بالابردن دستها آغاز گردد و با پایان یافتن رفع، پایان یابد؛ سپس دستها به پایین انداخته شود.<ref>نجفی، جواهرالکلام، ۱۹۸۱م، ج ۹، ص۲۳۵.</ref> برخی گفتهاند: جایگاه تکبیر به مقتضای نصوص، بعد از تحقق کامل بالابردن دست است.<ref>مستمسک العروة، ج ۶، ص۸۵؛ العروة الوثقی (و حواشی)، ج ۱، ص۶۳۱</ref> | بنابر مشهور [[مستحب]] است نمازگزار هنگام تکبیر دستهایش را تا محاذی نرمی گوش یا صورت یا فرورفتگی گلو (موضع [[نحر]]) بالا ببرد.<ref>نجفی، جواهرالکلام، ۱۹۸۱م، ج ۹، ص۲۲۹ ـ ۲۳۳؛ مستمسک العروة، ج ۶، ص۸۲ ـ ۸۵</ref> مشهور آن است که تکبیر، همزمان با بالابردن دستها آغاز گردد و با پایان یافتن رفع، پایان یابد؛ سپس دستها به پایین انداخته شود.<ref>نجفی، جواهرالکلام، ۱۹۸۱م، ج ۹، ص۲۳۵.</ref> برخی گفتهاند: جایگاه تکبیر به مقتضای نصوص، بعد از تحقق کامل بالابردن دست است.<ref>مستمسک العروة، ج ۶، ص۸۵؛ العروة الوثقی (و حواشی)، ج ۱، ص۶۳۱</ref> | ||
از دیگر مستحبات تکبیر، چسبیده بودن انگشتان ـ جز انگشت شست ـ به یکدیگر و رو به [[قبله]] بودن کف دستها است.<ref>مستمسک العروة، ج ۶، ص۸۶</ref> در [[استحباب]] باز یا چسبیده بودن انگشت شست (ابهام)، اختلاف وجود دارد.<ref>نجفی، جواهرالکلام، ۱۹۸۱م، ج ۹، ص۲۳۶ ـ ۲۳۷؛ العروة الوثقی، ج ۱، ص۶۳۱</ref> بالاتر بردن دست از گوش مکروه است؛ بلکه به برخی قدما ـ بر حسب ظاهر کلمات آنان ـ قول به حرمت نسبت داده شده است.<ref>نجفی، جواهرالکلام، ۱۹۸۱م، ج ۹، ص۲۳۲.</ref> | از دیگر مستحبات تکبیر، چسبیده بودن انگشتان ـ جز انگشت شست ـ به یکدیگر و رو به [[قبله]] بودن کف دستها است.<ref>مستمسک العروة، ج ۶، ص۸۶</ref> در [[استحباب]] باز یا چسبیده بودن انگشت شست (ابهام)، اختلاف وجود دارد.<ref>نجفی، جواهرالکلام، ۱۹۸۱م، ج ۹، ص۲۳۶ ـ ۲۳۷؛ العروة الوثقی، ج ۱، ص۶۳۱</ref> بالاتر بردن دست از گوش مکروه است؛ بلکه به برخی قدما ـ بر حسب ظاهر کلمات آنان ـ قول به حرمت نسبت داده شده است.<ref>نجفی، جواهرالکلام، ۱۹۸۱م، ج ۹، ص۲۳۲.</ref> |