زیارت: تفاوت میان نسخه‌ها

به نقل از محمد عبدالحی لکنوی (درگذشت: ۱۳۰۴ق)، فقیه و محدث حنفی اهل هند، هیچ‌یک از فقیهان چهارگانه اهل‌سنت و عالمان مسلمان، زیارت قبور مؤمنان، به‌ویژه قبر پیامبر(ص) و سفربستن برای انجام آن را نامشروع نمی‌دانستند.<ref>لکنوی، ابراز الغی الواقع فی شفاء العی،  انتشارات چشمه فیض، ص۳۷.</ref> به‌گفته او، ابن‌تیمیه نخستین کسی بود که به مخالفت با این اجماع پرداخت و در مشروعیت زیارت قبور تشکیک کرد.<ref>لکنوی، ابراز الغی الواقع فی شفاء العی،  انتشارات چشمه فیض، ص۳۷.</ref> از نظر [[ابن‌تیمیه]]، سلام فرستادن و دعا برای صاحبان قبور مشروع است؛ اما طلب حاجت از آنان و واسطه قراردادن آنان و خداوند را به آنان قسم‌دادن برای طلب حاجت، عملی نامشروع است.<ref>ابن‌تیمیه، قاعدة جلیلة فی التوسل و الوسیلة، ۱۴۲۲ق، ص۱۵۱؛ ابن‌تیمیه، منهاج السنة النبویة، ۱۴۰۶ق، ج۲، ص۴۳۸ و ۴۴۴.</ref> او این نوع زیارت را [[بدعت]] و [[شرک]] می داند.<ref>ابن‌تیمیه، قاعدة جلیلة فی التوسل و الوسیلة، ۱۴۲۲ق، ص۱۵۱؛ ابن‌تیمیه، منهاج السنة النبویة، ۱۴۰۶ق، ج۲، ص۴۳۸ و ۴۴۴.</ref>

بیشتر عالمان اهل‌سنت همچون نووی<ref>نووی، صحیح مسلم مع شرح الامام النووی، ۱۳۹۲ق، ج۹، ص۱۶۷-۱۶۸.</ref> ابن‌حجر عسقلانی،<ref>ابن حجر عسقلانی، فتح الباری، ۱۳۷۹ق، ج۳، ص۶۵.</ref> غزالی،<ref>غزالی، إحیاء علوم الدین، دار المعرفة، ج۱، ص۲۴۴.</ref> ملا علی قاری حنفی،<ref>محمد قاری، مرقات المفاتیح، ۱۴۲۲ق، ج۲، ص۵۸۹.</ref> شمس‌الدین ذهبی،<ref>ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ۱۴۱۴ق، ج۹، ص۳۶۸.</ref> جصاص،<ref>جصاص، احکام القرآن، ۱۳۰۰ق، ج۱، ص۲۹۵.</ref> ابن‌عابدین فقیه حنفی،<ref>ابن‌عابدین، رد المختار، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۶۲۷.</ref> زرقانی فقیه مالکی،<ref>زرقانی، شرح الزرقانی، ۱۴۲۴ق، ج۱، ص۳۹۶-۳۹۷.</ref> ابن‌قدامه حنبلی<ref>ابن‌قدامه، المغنی، ۱۳۸۸ق، ج۲، ص۱۹۵.</ref> و برخی دیگر بر این باورند که [[حدیث شد رحال|حدیث شَدِّ رِحال]] که ابن‌تییمیه برای نامشروع‌بودن زیارت به آن استناده کرده، در مقام نهی از زیارت قبور، به‌ویژه قبر پیامبر(ص) نیست؛ بلکه در مقام بیان فضیلت مساجد سه‌گانه [[مسجد الحرام|مسجدالحرام]]، [[مسجدالنبی|مسجدالنبی]] و [[مسجدالاقصی|مسجدالاقصی]] است.

[[جعفر سبحانی]] گفته است همچنین گفته‌اند زیارت قبور و [[توسل|توسل‌جستن]] به صاحبان آن‌ها بدین معنا نیست که آنان مستقل از اذن و رحمت الهی، حاجات زیارت‌کنندگان یا توسل‌کنندگان را برآورده می‌کنند تا شرک پیش بیاید؛ بلکه بدین معنا است که به‌ جهت مقام و منزلتی که نزد خداوند دارند، واسطه بندگان و خداوند برای برآوردن حاجات قرار داده می‌شوند.<ref>سبحانی، آیین وهابیت، ص۲۹۹-۳۰۰.</ref>