Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۲۱۱
ویرایش
دعا: تفاوت میان نسخه‌ها
←آداب
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←آداب) |
||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
*گریه کردن هنگام دعا. اهمیت این کار تا جایی است که [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] به کسی که در حال دعا فقط با یاد مردگان از خویشانش دلش رقیق می‌شد و به گریه می‌آمد فرمود این کار جایز است وهر گاه دلت با این کار نرم شد برای پروردگار متعال گریه کن.<ref>ابن فهد حلی، عدة الداعي و نجاح الساعي، ۱۴۰۷ق، ص۱۷۳.</ref> در روایت دیگری فرمود اگر هم نمی توانی گریه بکنی تَباکی کن یعنی خودت را به حالت شخصی که گریه می‌کند دربیاور.<ref>ابن فهد حلی، عدة الداعي و نجاح الساعي، ۱۴۰۷ق، ص۱۷۴-۱۷۳.</ref> [[احمد بن فهد حلی|ابن فهد حلی]] در [[عدة الداعی و نجاح الساعی (کتاب)|عدة الداعی]] گریه کردن را سیّد آداب دعا بر شمرده است چون گریه دلالت بر رِقّت قلب دارد واین دلالت بر [[اخلاص]] دارد و اخلاص هم سبب استجابت دعاست. <ref>ابن فهد حلی، عدة الداعي و نجاح الساعي، ۱۴۰۷ق، ص۱۶۷.</ref> | *گریه کردن هنگام دعا. اهمیت این کار تا جایی است که [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] به کسی که در حال دعا فقط با یاد مردگان از خویشانش دلش رقیق می‌شد و به گریه می‌آمد فرمود این کار جایز است وهر گاه دلت با این کار نرم شد برای پروردگار متعال گریه کن.<ref>ابن فهد حلی، عدة الداعي و نجاح الساعي، ۱۴۰۷ق، ص۱۷۳.</ref> در روایت دیگری فرمود اگر هم نمی توانی گریه بکنی تَباکی کن یعنی خودت را به حالت شخصی که گریه می‌کند دربیاور.<ref>ابن فهد حلی، عدة الداعي و نجاح الساعي، ۱۴۰۷ق، ص۱۷۴-۱۷۳.</ref> [[احمد بن فهد حلی|ابن فهد حلی]] در [[عدة الداعی و نجاح الساعی (کتاب)|عدة الداعی]] گریه کردن را سیّد آداب دعا بر شمرده است چون گریه دلالت بر رِقّت قلب دارد واین دلالت بر [[اخلاص]] دارد و اخلاص هم سبب استجابت دعاست. <ref>ابن فهد حلی، عدة الداعي و نجاح الساعي، ۱۴۰۷ق، ص۱۶۷.</ref> | ||
*خواندن خداوند به اسمای نیکوی او:<ref>سوره اعراف، آیه۱۸۰.</ref> [[ سید محمدحسین طباطبائی| | *خواندن خداوند به اسمای نیکوی او:<ref>سوره اعراف، آیه۱۸۰.</ref> [[ سید محمدحسین طباطبائی| | ||
علامه طباطبایی]] خواندن خداوند با نامی نیکو از اسما او مناسب با خواسته انسان را از آداب دعا نامیده است؛ به عنوان مثال هنگامی که دعا کننده، درصدد جلب رضایت و رحمت الهی باشد، باید خدا را با اسم رَبّ که از عام‌ترین اسمای الهی و برانگیزاننده صفت رحمت الهی است، بخواند.<ref>علامه طباطبائی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۸، ص۳۳۴؛ ج۸، ص۲۷۲-۲۷۳؛ ج۲، ص۴۴۶؛ ج۱۴، ص۸.</ref> | علامه طباطبایی]] خواندن خداوند با نامی نیکو از اسما او مناسب با خواسته انسان را از آداب دعا نامیده است؛ به عنوان مثال هنگامی که دعا کننده، درصدد جلب رضایت و [[رحمت الهی]] باشد، باید خدا را با اسم رَبّ که از عام‌ترین اسمای الهی و برانگیزاننده صفت رحمت الهی است، بخواند.<ref>علامه طباطبائی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۸، ص۳۳۴؛ ج۸، ص۲۷۲-۲۷۳؛ ج۲، ص۴۴۶؛ ج۱۴، ص۸.</ref> | ||
*خواندن پروردگار با تضرع و در نهان:<ref>سوره اعراف، آیه۵۵.</ref> [[فخر رازی]] در تفسیر آیه ۵۵ [[سوره اعراف]] تحقق اصل دعا را هنگامی می‌داند که بنده هم فقر و ناتوانی خود و هم عزت ربوبی و صفات کمالیه خداوند را بشناسد.<ref>فخررازی، تفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱۴، ص۲۸۰.</ref>چنان‌چه کسی که خواهان بی نیازی است خداوند را با نام های غنی و عزیز و قادر و کسی که بیمار است خداوند را با نام های شافی و مُعافی(عافیت بخش) و مانند آن صدا می‌زند. <ref>طباطبایی، الميزان في تفسير القرآن، منشورات اسماعيليان ج۸، ص۳۵۳.</ref> {{یاد|فمن يسأل الله الغنى...إنما يدعوه بأسمائه : الغني والعزيز والقادر مثلا ، والمريض الذي يتوجه إليه لشفاء مرضه يقول : يا شافي يا معافي يا رءوف يا رحيم ارحمني واشفني}} | *خواندن پروردگار با تضرع و در نهان:<ref>سوره اعراف، آیه۵۵.</ref> [[فخر رازی]] در تفسیر آیه ۵۵ [[سوره اعراف]] تحقق اصل دعا را هنگامی می‌داند که بنده هم فقر و ناتوانی خود و هم عزت ربوبی و صفات کمالیه خداوند را بشناسد.<ref>فخررازی، تفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱۴، ص۲۸۰.</ref>چنان‌چه کسی که خواهان بی نیازی است خداوند را با نام های غنی و عزیز و قادر و کسی که بیمار است خداوند را با نام های شافی و مُعافی(عافیت بخش) و مانند آن صدا می‌زند. <ref>طباطبایی، الميزان في تفسير القرآن، منشورات اسماعيليان ج۸، ص۳۵۳.</ref> {{یاد|فمن يسأل الله الغنى...إنما يدعوه بأسمائه : الغني والعزيز والقادر مثلا ، والمريض الذي يتوجه إليه لشفاء مرضه يقول : يا شافي يا معافي يا رءوف يا رحيم ارحمني واشفني}} | ||
*خواندن پروردگار از سر بیم و امید:<ref>سوره اعراف، آیه ۵۶.</ref> در تفسیر آیه ۵۶ سوره اعراف، مراد از خوف را بیم عقاب پروردگار و ردّ دعا به سبب کاستی اعمال و عدم شایستگی و مراد از طمع را امید به پاداش پروردگار و فضل او ذکر کرده‌اند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۴، ص۶۶۲؛ فیض کاشانی، تفسير الصافی، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۲۰۶.</ref> | *خواندن پروردگار از سر بیم و امید:<ref>سوره اعراف، آیه ۵۶.</ref> در تفسیر آیه ۵۶ سوره اعراف، مراد از خوف را بیم عقاب پروردگار و ردّ دعا به سبب کاستی اعمال و عدم شایستگی و مراد از طمع را امید به پاداش پروردگار و فضل او ذکر کرده‌اند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۴، ص۶۶۲؛ فیض کاشانی، تفسير الصافی، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۲۰۶.</ref> | ||