سوره سبأ: تفاوت میان نسخه‌ها

این سوره همانند بیشتر سوره‌های مکی پیرامون اصول سه‌گانه اعتقادات اسلامی یعنی [[توحید]]، [[نبوت]] و [[معاد]] بحث می‌کند و بعد از آن به بیان کیفر کسانی که منکر این اصول هستند و یا درباره آنها القای شبهه می‌کنند و پس از آن به راه‌های دفع آن شبهات از راه حکمت، موعظه و مجادله می‌پردازد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۶، ص۳۵۶.</ref> این سوره بیشتر از دیگر اصول اعتقادی به مسأله معاد در ابتدا و انتهای سوره اهتمام می‌ورزد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۶، ص۳۵۶.</ref>

موضوعات فرعی این سوره عبارتند از:

{{سوره سبأ}}

==داستان‌ها و روایت‌های تاریخی==

به داستان‌ها و روایاتی تاریخی درباره داوود، سلیمان و قوم سبا در این سوره پرداخته شده است.

==آیات مشهور==

آیه ۲۳ سوره سبأ درباره [[شفاعت]] با اذن الهی و آیه ۲۸ در مورد شمول [[نبوت]] [[پیامبر اسلام(ص)]] برای همه انسان‌ها از آیات مشهور و نام‌دار این سوره شمرده شده است.

<div style="text-align: center;"><noinclude>

{{عربی|«'''وَلَا تَنفَعُ الشَّفَاعَةُ عِندَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ ۚ حَتَّىٰ إِذَا فُزِّعَ عَن قُلُوبِهِمْ قَالُوا مَاذَا قَالَ رَ‌بُّكُمْ ۖ قَالُوا الْحَقَّ ۖ وَهُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ‌'''﴿٢٣﴾»<br />

این [[آیه]] ردی بر عمل [[شرک|مشرکان]] در پرستش بتان است که آن را راهی برای [[تقرب]] به [[خدا]] تلقی می‌کردند؛<ref>مغنیه، الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۶، ص۲۶۱.</ref> ولی خداوند در این آیه اعلام می‌دارد هیچ شفاعتی نزد او، جز برای کسانی که اذن داده، سودی ندارد و تنها [[شفاعت]] مشروط برخی مخلوقات تأیید شده است.<ref>فضل الله، تفسیر من وحی القرآن، ۱۴۱۹ق، ج ۱۹،ص۳۹-۴۰</ref>[[تفسیر نمونه]] اضطراب و فزع در آیه را در قیامت برای همگان دانسته و سؤال را از سوی مجرمان خطاب به شفیعان می‌داند و پاسخ هم از سوی شفیعان است که به آنان می‌گویند خدواند دستور حق صادر کرد و منظورشان همان شفاعت در حق کسانی است که شایستگی‌اش را دارند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۱۸، ص۹۲.</ref>

<div style="text-align: center;"><noinclude>

{{عربی|«'''وَمَا أَرْ‌سَلْنَاكَ إِلَّا كَافَّةً لِّلنَّاسِ بَشِيرً‌ا وَنَذِيرً‌ا وَلَـٰكِنَّ أَكْثَرَ‌ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ'''﴿٢٨﴾»<br />

برخی کافه را به معنای کافّ و بازدارنده مردم از شرک دانسته و «ها» در آخر کلمه را برای مبالغه برشمرده‌اند. <ref>شیخ طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، الناشر : احياء التراث العربي ـ بيروت، ج۸، ص۳۹۶.</ref>[[علامه طباطبایی]] به نقل از [[راغب اصفهانی]] واژه «کافّه» را به معنای دفع کردن و بازداشتن دانسته، که معنای آیه چنین می‌شود: «ما تو را نفرستادیم مگر برای این که مردم را از انجام [[گناه]] باز داری در حالی که بشیر و نذیر هستی.»<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۶، ص۳۷۶.</ref>وی در عین حال عمومیت [[رسالت]]  پیامبر را که فقط رسول خداست، نه رسول غیر از خدا، دلیلی بر انحصار [[ربوبیت]]  در خدا دانسته با این بیان که اگر غیر از او رب دیگری بود، او هم بر اساس ربوبیتش رسولى مى‌فرستاد، و دیگر رسالت رسول خدا (ص) عمومى و براى همه  نبود، و فراز پایانی آیه (وَلَـٰكِنَّ أَكْثَرَ‌ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ ) نیز تصریح دارد بر این که اکثر مردم  دلالت داشتن انحصار رسالت در رسول خدا (ص) بر انحصار ربوبیت در [[خدا]] را نمی‌فهمند. <ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱۶، ص۳۷۷.</ref>

'''قُلْ مَا سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللهِ ۖ وَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ'''( ترجمه:بگو: «هر اجر و پاداشی از شما خواسته‌ام برای خود شماست؛ اجر من تنها بر خداوند است، و او بر همه چیز گواه است!»)

[[روایات|روایاتی]] در فضیلت قرائت این سوره آمده است که هر کسی سوره سبا را بخواند؛ هیچ [[پیامبر|پیامبری]] نیست مگر اینکه در [[قیامت]] رفیق و همراه او خواهد بود».<ref> طبرسی،‌ مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ۱۳۷۲ش، ج ۸، ص۵۸۸.</ref> همچنین از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] نقل است هر کس دو سوره سبأ و [[سوره فاطر|فاطر]] را که با کلمه حمد آغاز می‌شوند در شب بخواند، تمام آن شب در حفظ و امان [[خدا]] خواهد بود، و اگر در روز بخواند هیچ رنجی در آن روز به او نخواهد رسید، و آن قدر از خیر دنیا و [[آخرت]] به او می‌دهند که هرگز بر دلش نگذشته و آرزوی آن را نکرده است.<ref>صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ۱۴۰۶ق، ص۱۱۰.</ref>

{{سوره ۰۳۴ با ترجمه|شماره=۳۴}}

{{سوره‌های قرآن|34|[[سوره احزاب]]|[[سوره فاطر]]}}

{{پانوشت}}

{{یادداشت‌ها}}

==منابع==