سوره سبأ: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سوره سبأ''' سی و چهارمین [[سوره]] و از [[سوره‌های مکی|سوره‌های مکی قرآن]] است که در [[جزء]] ۲۲ جای دارد. این سوره به مناسبت شرح سرگذشت قوم "سبا"، به این نام برگزیده شده است. سوره سبا از جمله پنج سورۀ قرآن است که با حمد و ستایش الهی آغاز شده است. در این سوره به موضوعات مختلفی پرداخته شده که می‌توان همه آن‌ها را در ذیل سه عنوان کلی [[توحید]]، [[نبوت]] و [[معاد]] قرار داد.<br />

 

وجه تسمیه این سوره از آیه پانزدهم به بعد آن گرفته شده که به سرگذشت قوم سبأ پرداخته است.<ref> مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج ۱۸، ص۳.</ref> کلمه «سبأ» دو بار در قرآن (یکبار در [[سوره نمل]] و یکبار در همین سوره) به کار رفته است. نام دیگر این سوره، داوود است؛ زیرا به نام و برخی از [[معجزه|معجزات]] [[داوود پیامبر]] در آیات ۱۰ و ۱۱ این سوره اشاره شده است.<ref>صفوی، «سوره سبأ»، ص۷۴۰.</ref>

در قرآن تنها پنج سوره با حمد و ستایش الهی آغاز می‌شود که در سه سوره آن سبا، [[سوره فاطر|فاطر]] و [[سوره انعام|انعام]] حمد و ستایش پروردگار به خاطر آفرینش آسمان و زمین و موجودات دیگر است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱۸، ص۷.</ref>[[مسبحات]] سوره‌هایی هستند که با تسبیح الهی شروع می‌شوند و در میان تعداد آنها اختلاف است .۵،<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۹، ص۱۴۴؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۳، ص۲۹۲.</ref> ۶،  <ref>فیض کاشانى، الوافی‌، ۱۴۰۹ق‌، ج۹، ص۱۷۵۶؛ حجتی، پژوهشی در تاریخ قرآن، ۱۳۷۷ش، ص۱۰۵؛ رامیار، تاریخ قرآن، ۱۳۶۳ش، ص۵۹۶.</ref>  ۷.<ref>حسن‌زاده آملی، رساله نور على نور، ۱۳۷۱ش، ص۲۹؛ جوادى آملى، «تفسیر سوره حشر»، ص۷.</ref>  و ۹ <ref> معرفت، التمهید فی علوم‌القرآن، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۲۹۳.</ref>اعدادی است که برای این سوره‌ها گفته شده است.