سوره: تفاوت میان نسخه‌ها

بیشتر محققان تعداد سوره‌های قرآن را ۱۱۴ سوره دانسته‌اند.<ref>محمدی، سروش آسمانی، ۱۳۸۱ش، ص۹۹.</ref> با این حال برخی نویسندگان بی‌آنکه از آیات قرآن بکاهند، تعداد سوره‌های قرآن را ۱۱۲ سوره دانسته‌، این دیدگاه را به عنوان نظریه مشهور شیعه معرفی کرده‌اند. به نظر آنان سوره فیل و قریش و نیز سوره ضحی و انشراح دو سوره مستقل نبوده، بلکه یک سوره هستند؛<ref>گروهی از مؤلفان، علوم القرآن عند المفسرین، ۱۳۷۵ش، ص۲۷۳.</ref> این نظریه در پی جمع میان دو دسته از روایت‌های مختلف به وجود آمده است.<ref>دشتی، «بررسی وحدت ضحی و انشراح، و فیل و قریش»، ص۷۷-۷۸.</ref> مطابق تعدادی از روایت‌ها نمازگزار باید بعد از سوره حمد، تنها یک سوره از قرآن را بخواند<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۳۱۴.</ref> و طبق دسته دیگری از احادیث هرگاه نمازگزار بعد از خواندن سوره حمد، سوره فیل بخواند، باید سوره قریش را نیز بخواند، و چنانچه سوره ضحی را تلاوت کند، باید سوره انشراح را نیز به آن ضمیمه کند.<ref>برای نمونه: شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۷۲؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱۰، ص۸۲۷.</ref> برخی محققان با رد این نظریه، وجه دیگری را برای جمع بین این دو دسته از روایت‌ها ارائه داده‌اند. به گفته آنها اگر چه در نماز باید بعد از فاتحة الکتاب تنها یک سوره خوانده شود، اما سوره‌های فیل و قریش و نیز سوره‌های ضحی و انشراح از این حکم استثنا شده‌اند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۲۰، ص۳۶۵؛ دشتی، «بررسی وحدت ضحی و انشراح، و فیل و قریش»، ص۸۷.</ref> برخی مفسران شیعه و سنی نیز سوره‌های انفال و توبه را یک سوره و بی‌آنکه از آیات قرآن بکاهند، تعداد سوره‌های قرآن را ۱۱۳ سوره دانسته‌اند.<ref>نگاه کنید به: طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۹، ص۱۴۶؛ سیوطی، الاتقان، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۲۲۸.</ref>  

در برخی نقل‌های اهل سنت اختلاف شمارش سوره‌ها، به کاستن یا افزودن آیاتی به قرآن انجامیده است.<ref>سیوطی، الاتقان، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۲۲۹.</ref> مطابق نقل سیوطی، [[مصحف عبدالله بن مسعود]] یکصد و دوازده سوره داشت؛ چرا که او [[معوذتین]] را [[حرز|تعویذ]] می‌دانست و از قرآن به شمار نمی‌آورد.<ref>سیوطی، الاتقان، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۲۲۹.</ref> همچنین سیوطی [[مصحف ابی بن کعب]] را مشتمل بر یکصد و شانزده سوره دانسته است؛ چرا که ابی بن کعب دو سوره با نام‌های «خَلْع» و «حَفْد» به قرآن افزوده بود.<ref>سیوطی، الاتقان، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۲۲۹.</ref> برخی خاورشناسان نیز با دو پاره کردن سوره‌های علق و مدثر، دو سوره به تعداد سوره‌های قرآن افزوده و تعداد سوره‌های قرآن را ۱۱۶ سوره دانسته‌اند.<ref>بدوی، و سیدی، دفاع از قرآن در برابر آرای خاورشناسان، ۱۳۸۳ش، ص۱۷۵.</ref>

هر یک از سوره‌های قرآن به اسم خاصی نام‌گذاری شده و غالبا از واژگان آغازین هر سوره و یا از محتوا و پیام‌های نهفته در آن‌ها گرفته شده است؛ چنانکه [[سوره بقره]] به مناسبت ذکر گاو بنی اسرائیل در این سوره و یا [[سوره نساء]] به مناسبت ذکر احکام مربوط به زنان چنین نام‌گذاری شده‌اند.<ref>سیوطی، الاتقان فی علوم القرآن، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۲۰۳.</ref> برخی از سوره‌های قرآن کریم بیش از یک نام دارند، سیوطی ۲۵ نام برای [[سوره فاتحه| سوره حمد]] ذکر کرده است.<ref>سیوطی، الاتقان فی علوم القرآن، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۱۹۳-۱۹۶.</ref>

در این که این نام‌گذاری‌ها توقیفی و از سوی [[پیامبر اکرم(ص)]] و به رهنمود [[وحی]] انجام شده است و یا اینکه توسط [[صحابه]] قرآن صورت گرفته است، اختلاف نظر است.<ref>اَبو‌شَهْبه، المدخل لدراسة القرآن الکریم، ۱۴۲۳ق، ص۳۲۱.</ref> برخی قرآن‌پژوهان مانند زرکشی و سیوطی، بر این باورند که نام‌گذاری‌ سوره‌ها از سوی پیامبر(ص) انجام شده است<ref>برای نمونه نگاه کنید به: زرکشی، البرهان فی علوم القرآن، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۳۶۷؛ سیوطی، الاتقان فی علوم القرآن، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۱۹۲.</ref> و نباید سوره‌ها را با نام دیگری خواند.<ref>اَبو‌شَهْبه، المدخل لدراسة القرآن الکریم، ۱۴۲۳ق، ص۳۲۱.</ref> با استناد به توقیفی بودن نام سوره‌ها، برخی نویسندگان نام‌گذاری سوره‌ها را بخشی از اعجاز ادبی قرآن معرفی کرده‌، معتقدند غرض اصلی و عصاره سوره، از آن نام فهمیده می‌شود.<ref>خامه‌گر، ساختار هندسی سوره‌های قرآن، ۱۳۸۶ش، ص۱۳۲.</ref>

در مقابل [[محمدحسین طباطبایی]] و [[عبدالله جوادی آملی]]، از مفسران شیعه در قرن چهاردهم، نام‌گذاری سوره‌ها را توقیفی و از جانب پیامبر ندانسته‌اند.<ref>طباطبایی، قرآن در اسلام، ۱۳۵۳ش، ص۲۱۹؛ جوادی آملی، تفسیر تسنیم، ۱۳۸۹ش، ج ۲، ص۲۷.</ref> به گفته آنها، در عصر پیامبر نام بسیاری از سوره‌ها، در اثر کاربرد فراوان صحابه ایجاد شد.<ref>طباطبایی، قرآن در اسلام، ۱۳۵۳ش، ص۲۱۹؛ جوادی آملی، تفسیر تسنیم، ۱۳۸۹ش، ج ۲، ص۲۷.</ref> طبق نظر جوادی آملی بعید است سوره‌ای که معارفی والا و حکمت‌های عمیق و احکام فراوان دارد به نام حیوانی نامیده شود و یا [[سوره انعام]] که مشتمل بر چهل احتجاج توحیدی است به نام چهارپایان و یا [[سوره نمل]] که معارف عمیق و داستان بسیاری از پیامبران(ع) را در بردارد، به نام مورچه نام‌گذاری شود.<ref>جوادی آملی، تفسیر تسنیم، ۱۳۸۹ش، ج ۲، ص۲۷.</ref>

بیشتر محققان بر این باورند که ترتیب سوره‌های قرآن در مصحف، به دستور رسول خدا انجام نشده و صحابه آن را به این صورت تنظیم کرده‌اند.<ref>فقهی‌زاده، پژوهشی در نظم قرآن، ۱۳۷۴ش، ص۷۲.</ref> از ادله‌ای که در تأیید این دیدگاه بیان شده، اختلاف مصحف صحابه در ترتیب سوره‌ها است؛<ref>رامیار، تاریخ قرآن، ۱۳۶۹ش، ص۵۹۸.</ref> چنان‌که مصحف امام علی(ع) نیز نه بر اساس مصحف کنونی، که بر اساس ترتیب نزول سوره‌ها تنظیم شده بود.<ref>شیخ مفید، المسائل السَرَویّه، ۱۴۱۳ق، ص۷۹.</ref> نسخه امروزی قرآن کریم که در میان مسلمانان وجود دارد، نسخه‌ای است که به دستور [[عثمان|عثمان بن عفان]] خلیفه سوم جمع‌آوری شد<ref>فقهی‌زاده، پژوهشی در نظم قرآن، ۱۳۷۴ش، ص۷۳.</ref> و مورد تأیید [[امام علی(ع)]] و سایر [[ائمه(ع)]] قرار گرفت.<ref>معرفت، التمهید فی علوم القرآن، ۱۴۱۲ق، ج ۱، ص۳۴۱-۳۴۲.</ref>  

با این حال برخی قرآن‌پژوهان معتقدند ترتیب کنونی سوره‌های قرآن به دستور [[رسول خدا(ص)]] سامان یافته است.<ref>سیوطی، الاتقان، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۲۲۳؛ صبحی صالح، مباحث فی علوم القرآن، ۱۳۷۲ش، ص۷۱.</ref> برخی از این افراد معتقدند سوره‌ها در کنار یکدیگر تناسب و پیوندی را ایجاد کرده‌اند.<ref>سیوطی، ترتیب سور القرآن، ۲۰۰۰م، ص۳۲.</ref> گروهی دیگر نیز بر آنند که ترتیب سوره‌های قرآن، آمیزه‌ای از توقیف و اجتهاد است؛ بدین معنی که ترتیب بعضی از سوره‌ها به دستور رسول خدا(ص) و ترتیب برخی دیگر با اجتهاد و نظر صحابه‌ای که از سوی عثمان مسئولیت جمع‌آوری قرآن را بر عهده داشتند، انجام گرفته است.<ref>ابن‌عطیه، المحرر الوجیز، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۵۰.</ref>

درباره نخستین سوره نازل شده بر پیامبر سه نظریه وجود دارد؛ برخی آیات ابتدایی سوره علق، برخی آیات ابتدایی سوره مدثر و برخی سوره فاتحة الکتاب را نخستین سوره نازل شده بر حضرت محمد دانسته‌اند.<ref>سیوطی، الاتقان، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۱۰۶-۱۰۸؛ معرفت، التمهید فی علوم القرآن، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۱۲۴-۱۲۶.</ref> محمدهادی معرفت معتقد است اگر چه آیات ابتدایی سوره علق نخستین آیات نازل شده بر پیامبر و آیات ابتدایی سوره مدثر نخستین آیاتی بود که بعد از دوره فترت بر پیامبر نازل شد، اما اولین سوره‌ای که به صورت کامل بر پیامبر(ص) نازل گردید، سوره حمد است.<ref>معرفت، التمهید فی علوم القرآن، ۱۴۱۲ق، ج ۱، ص۱۲۷.</ref>

درباره آخرین سوره نازل شده بر پیامبر نیز برخی [[سوره برائت]]، عده‌ای [[سوره نصر]] و گروهی [[سوره مائده]] را آخرین سوره می‌دانند.<ref>معرفت، التمهید فی علوم القرآن، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۱۲۷.</ref> در روایتی که از امام صادق نقل شده، آخرین سوره‌ای که بر پیامبر نازل شد، سوره نصر بود.<ref>شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا(ع)، ۱۳۷۸ق، ج۲، ص۶.</ref> از آنجا که سوره نصر قبل از فتح مکه و سوره توبه بعد از فتح مکه نازل شده، محمدهادی معرفت معتقد است، اگر چه آیات نخستین سوره برائت بعد از سوره نصر نازل شده، اما آخرین سوره‌ای که به صورت یکجا بر پیامبر نازل شد، سوره نصر بود.<ref>معرفت، التمهید فی علوم القرآن، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۱۲۸.</ref>

در منابع حدیثی شیعه احادیث پرشماری به درباره فَضائل سُوَر نقل شده و ابوابی با همین عنوان در کتب حدیثی شیعه، مانند [[الکافی (کتاب)|کتاب الکافی]]<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۵۹۶.</ref> و [[ثواب الاعمال]]<ref>صدوق، ثواب الاعمال، ۱۴۰۶ق، ص۱۰۳.</ref> به این موضوع اختصاص یافته است. در دوره‌های بعد نیز برخی عالمان در کتب خود به این روایات پرداخته‌اند.<ref>برای نمونه: حر عاملی، وسائل الشیعه، ۱۴۰۹ق، ج۶، ص۳۷؛ مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۸۹، ص۲۲۳، ج۱۱۰، ص۲۶۳؛ بروجردی، جامع أحادیث الشیعة، ۱۳۸۶ش، ج۲۳، ص۷۹۰.</ref> در منابع حدیثی اهل‌سنت نیز احادیث زیادی در باب فضایل برخی سور و آیات قرآن نقل شده است.<ref>مالک بن انس، الموطا، ۱۴۲۵ق، ج۱، ص۲۰۲؛ بخاری، صحیح بخاری، ۱۴۱۰ق، ج۸، ص۱۰۶ به بعد؛ ترمذی، سنن الترمذی، ۱۴۱۹ق، ج۴، ص۲۳۱.</ref> با این حال این دسته از روایت‌ها با آسیب سندی و متنی مواجه‌اند و بسیاری از آنها جعلی هستند.<ref>نصیری، «چگونگی تعامل با روایات فضائل و خواص آیات و سور»، ص۶۷.</ref>