امامت تنصیصی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[کلام امامیه|متکلمان امامیه]] با تکیه بر دلایلی معتقد به انحصار تشخیص امام از طریق نص هستند. از جمله دلایلی که آن‌ها در این رابطه مطرح می‌کنند ویژگی‌های امام است. آن‌ها امامت را دنباله نبوت می‌دانند و از این جهت که نبوت بدون نصب الهی محقق نمی‌گردد در امامت نیز جز این راهی نیست.<ref>امیرخانی، «نصّ»، ص۳۳۷.</ref>{{جعبه نقل قول|تاریخ بایگانی|عنوان=|نقل‌قول=[[امام موسی کاظم علیه‌السلام|امام کاظم]] از پدرانش از [[امام سجاد علیه‌السلام|امام زین العابدین(ع)]]:{{سخ}}از خاندان ما، جز معصوم نمی‌تواند امام باشد و [[عصمت]] امرى نيست كه در ظاهر فرد و قابل شناخت باشد. ازاين‌رو، معصوم بايد منصوص و متعین [از سوی خدا] باشد.|منبع=شیخ صدوق، معانی الاخبار، ۱۴۰۳ق، ص۱۳۲.|تراز=چپ|عرض=۲۵۰px|رنگ حاشیه=#۶۶۷۷۸۸|حاشیه=۵px|اندازه خط=۱۵px|رنگ پس‌زمینه=#F4FFF4|گیومه نقل‌قول=|تراز منبع=چپ}}  

*[[عصمت امامان|عصمت امام]]: امام باید معصوم باشد و این بحث با دلایل خودش ثابت می‌شود. [[عصمت]] امری درونی است که با حواس یا استدلال عقلی قابل درک نیست. از این رو اگر خداوند امر تشخیص امام را به خود انسان واگذار کرده باشد [[تکلیف مالایطاق|تکلیف ما لایطاق]] است. تکلیف کردن به چنین امری نیز قبیح است و خداوند چنین تکلیفی قرار نمی‌دهد. پس امام تنها با نص شناخته می‌شود.<ref>سید مرتضی، الشافی فی الامامة، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۵؛ سید مرتضی، الذخیرة، ۱۴۱۱ق، ص۴۲۹؛ شیخ طوسی، تلخیص الشافی، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۲۷۶، شیخ طوسی، الإقتصاد، ۱۴۰۶ق، ص۳۱۳؛ محقق حلّی، المسلک فی أصول الدین، ۱۳۷۳ش، ص۲۱۰–۲۱۱؛ خواجه نصیر طوسی، تجرید الاعتقاد، ۱۴۰۷ق، ص۲۲۳؛ علامه حلّی، کشف المراد، ۱۳۸۲ش، ص۱۸۸؛ علامه حلّی، مجموعة الرسائل (کشف الفوائد)، ۱۴۰۴ق، ص۷۸؛ لاهیجی، گوهر مراد، ۱۳۸۳ش، ص۴۸۰؛ ابن‌میثم بحرانی، قواعد المرام، ۱۴۰۶ق، ص۱۸۱؛ نراقی، أنیس الموحدین، ۱۳۶۹ش، ص۱۴۵.</ref>