بارداری حضرت مریم: تفاوت میان نسخه‌ها

به گزارش آیات قرآن، مریم برای [[عبادت]]<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۴، ص۳۵.</ref> در خلوت‌گاهی، در بخش شرقی [[مسجدالاقصی]]،<ref>طباطبائی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۴،ص۳۴.</ref> از مردم کناره گرفته بود.<ref>سوره مریم، آیه۱۷.</ref> در آنجا، [[فرشته|فرشته‌ای]] بر او ظاهر شد که در [[سوره آل‌عمران]] از او با تعبیر فرشته<ref>سوره آل‌عمران، ایه ۴۵.</ref> و در [[سوره مریم]] با تعبیر روح<ref>سوره مریم، آیه ۱۷.</ref> یاد شده است. مفسران آن را [[جبرئیل]] دانسته‌اند.<ref>برای نمونه ن.ک: مغنیه، تفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۶۳.</ref> در سوره مریم، تأکید شده که فرشته به‌شکل انسان بر مریم(س) ظاهر شده است.<ref>سوره مریم، آیه۱۷.</ref> از نظر مفسران، این رویداد موجب ترس مریم(س) شد.<ref>برای نمونه ن.ک: زحیلی، تفسیر الوسیط، ۱۴۲۲ق، ج۲، ص۱۴۶۸.</ref> به گزارش مفسران، مریم(س) از شر آن شخص (فرشته) به خداوند پناه برد.<ref>برای نمونه ن.ک: نجفی خمینی، تفسیر آسان، ۱۳۹۸ق، ج۲، ص۳۱۵.</ref> بنا بر آیات سوره آل‌عمران و مریم و برخی تفاسیر قرآن، فرشته خود را فرستاده خداوند خواند<ref>سوره مریم، آیه۱۹.</ref> و به مریم بشارت خدواند<ref>سوره آل‌عمران، آیه ۴۵.</ref> برای تولد نوزادی را رساند.<ref>برای نمونه ن.ک: حسینی همدانی، انوار درخشان، ۱۴۰۴ق، ج۳، ص۷۸.</ref> در آیه سوره آل‌عمران، این نوزاد مسیح، [[عیسی بن مریم|عیسی بن مریم(ع)]] خوانده شده و از مقربان درگاه خدا دانسته شده است.<ref>سوره آل‌عمران، ایه۴۵.</ref> به نقل از قرآن، مریم(س) در مواجه با این بشارت پرسید که چگونه من صاحب فرزندی می‌شوم، در حالی که هیچ بشری مرا لمس نکرده<ref>سوره آل‌عمران، آیه ۴۵.</ref> و زن بدکاره‌ای هم نبوده‌ام.<ref>سوره مریم، آیه۲۰.</ref> بنا بر آیه سوره مریم، فرشته پیدایش نوزاد بدون پدر را برای خداوند کاری آسان برشمرده است.<ref>سوره مریم، آیه۲۱.</ref>

==دوران بارداری و تولد حضرت عیسی==

[[پرونده:تولد مسیح.jpg|بندانگشتی|«تولد مسیح» اثر حسین بهزاد. اثر برگزیده مسابقات بین‌المللی نقاشی، ۱۹۵۸م در نیویورک.<ref>«[https://sadmu.ir/detail/8007 تولد مسیح / موزه استاد بهزاد]»، مجموعه فرهنگی تاریخی سعدآباد.</ref>]]

مریم برای اینکه کسی از خانواده و مردم، نزدیک او نباشد به مکانی دور رفت.<ref>صادقی تهرانی، البلاغ، ۱۴۱۹ق، ص۳۰۶.</ref> برخی این مکان دور را شهر ناصره در [[فلسطین|فلسطین امروزی]] دانسته‌اند. <ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱۳، ص۴۰.</ref> [[درد زایمان]] او را به سوی تنه درختی کشاند<ref>سوره مریم، آیه۲۳.</ref> تعبیر تنه درخت در [[قرآن]] اشاره به خشک بودن درخت داشته است.<ref>طباطبائی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۴، ص۴۲.</ref>

مریم آرزوی مرگ کرد: «کاش، پیش از این مرده بودم و از یاد رفته بودم»<ref>سوره مریم، آیه۲۳.</ref> علت این گفتار مریم را شرم از مردم<ref>طباطبائی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۴، ص۴۲.</ref> و ترس از ملامت آن‌ها<ref>بیضاوی، أنوار التنزیل، ۱۴۱۸ق، ج۴، ص۸.</ref> دانسته‌اند. [[محمدتقی مدرسی]] عالم و مفسر شیعه، در تقریر این گفتار مریم آورده که مریم دختر جوانی بود که دنیا را ترک کرده و مسئولیت‌های زندگی بر عهده‌اش نیفتاده بود. او زن عابدی بود که زیبایی‌های دنیا را رها کرده بود. حال این زن، درد زایمان می‌گیرد و نمی‌داند چه کند، سختی سنگینی را درک می‌کند و در چنین حالتی [[طلب مرگ|آرزوی مرگ]] دارد.<ref>مدرسی، من هدی القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۷، ص۳۲.</ref> برخی مفسران معتقدند تقاضای مرگ، عمل درستی نیست، ولی گاه در زندگی انسان حوادث سختی روی می‌دهد که حیات کاملا تلخ و ناگوار می‌شود به خصوص در موضوعات مرتبط با آبرو. مریم نیز در چنین شرایطی بوده و کلام وی نشان می‌دهد که عفت و پاکدامنی را حتی از جانش بیشتر دوست می‏‌داشت.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱۳، ص۴۴.</ref>

ندایی از پایین پای مریم به او رسید<ref>سوره مریم، آیه۲۴.</ref> تا ناراحتی را از وی دور کند<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۶، ص۷۹۰.</ref> این ندا دهنده را برخی [[عیسی(ع)]] و برخی [[جبرئیل]] دانسته‌اند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۶، ص۷۹۰.</ref> برخی شواهد را مناسب‌تر به این قول دانسته‌اند که گوینده را جبرئیل بدانیم.<ref>جعفری، کوثر، ۱۳۷۶ش، ج۶، ص۵۱۰.</ref> [[محمد بن حسن شیبانی|شیبانی]] مفسر شیعه در قرن هفتم هجری نظر اکثر مفسران را بر این دانسته که ندا دهنده عیسی(ع) بوده است.<ref>شیبانی، نهج البیان، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۳۰۹.</ref> این ندادهنده به مریم گفت که ناراحت نباشد<ref>سوره مریم، آیه۲۴.</ref> خداوند نهر آبی کوچکی در پایین پایش جاری کرده است.<ref>شیبانی، نهج البیان، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۳۰۹.</ref> همچنین تکانی به درخت نخل بدهد تا رًطب تازه برای او بریزد.<ref>سوره مریم، آیه۲۵.</ref> سپس به او می‌گوید از این غذای نیروبخش بخورد، از آن آب گوارا بنوشد و از این مولود جدید خوشحال باشد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱۳، ص۴۲.</ref> توصیه به خوشحالی برای فرزند به‌جهت دل مشغولی مریم بود که با این فرزند چه خواهد کرد.<ref>مدرسی، من هدی القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۷، ص۳۴.</ref>