خروج سفیانی: تفاوت میان نسخه‌ها

خروج سفیانی، از نشانه‌های حتمی ظهور که در روایات اسلامى بیان شده است.

از امام باقر(ع) روایت شده است که فرمود: « خروج سفیانى از امور حتمى است.»<ref> کمال الدین، ج۲، ص۵۰۳</ref>

از [[امام رضا علیه السلام|امام رضا(ع)]] روایت شده که فرمود: « قیام قائم از سوى خدا حتمى است، خروج سفیانى نیز از سوى خدا حتمى است، بدون سفیانى هرگز قائمى نخواهد بود.»<ref> قرب الاسناد، ص۳۷۳</ref>

در مورد شخص سفیانی نقل‌های متفاوتی وجود دارد؛ در منابع روائی شیعی، وی به عنوان فردی به نام «عثمان بن عنبسه» از تبار ابوسفیان معرفی شده است.در منابع [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]] وی با نام‌هایی چون: حرب بن عنبسه، عنبسه بن مرّه، عنبسه بن هند، عبداللَّه بن یزید، ابوعتبه و معاویه بن عتبه یاد شده است.<ref> عقد الدرر، ص۹۱؛ الفتن ابن حماد، ص۲۲۱</ref>

[[امام علی علیه السلام|امام علی(ع)]] درباره او می‌فرماید: «او مردی میان بالا، با چهره‌ای وحشتناک، سر ستبر و آبله روی می‌باشد. هنگامی که او را ببینی او را یک چشم می‌پنداری.»<ref>علامه مجلسی،بحارالانوار، ج۵۲، ص۲۰۵</ref>

امام صادق(ع) در ترسیم چهره او می‌فرماید: «تو اگر سفیانی را ببینی، پلیدترین انسان‌ها را دیده‌ای. او بور، سرخ روی و زاغ چشم است.»<ref> کمال دین،ج۲،ص۶۵۱</ref>

در روایتی منسوب به [[امام باقر]](ع) آمده است که «سفیانی، سرخ رویی سپید پوست و زاغ چشم است، هرگز خدا را پرستش نکرده و هرگز [[مکه]] و [[مدینه]] را ندیده است...».<ref>نعمانی، الغیبه، ۱۳۹۷ق، ص۴۳۵</ref>

::سفیانی بدترین فرمانرواست، دانشمندان و اهل فضل را می‌کشد و نابود می‌سازد. از آنها برای رسیدن به مقاصد خود یاری می‌خواهد هرکس سرباز زند او را به قتل می‌رساند.<ref>کورانی، عصرظهور،ترجمه عباس جلالی، ص۱۱۸</ref>  

روایات، نشانگر این معناست که سفیانی فرهنگ و آموزش غربی دارد و چه بسا در همانجا نشو و نما کرده باشد. در [[کتاب الغیبة (شیخ طوسی)|کتاب غیبت طوسی]] از بشر بن غالب به صورت [[حدیث مرسل|مرسل]] روایت شده: سفیانی در حالیکه رهبری گروهی را به عهده دارد مانند شخص نصرانی صلیب برگردن دارد و از سرزمین رومیان روی می‌آورد.<ref>شیخ طوسی، الغیبه، ص۲۷۸</ref>  

کینه توزی، از بارزترین ویژگی‌های سفیانی است که روایات مربوط به او از آن یاد می‌کند بلکه از آن روایات چنین برمی‌آید که نقش سیاسی او ایجاد فتنه مذهبی در میان مسلمانان و تحریک تسنن علیه شیعیان تحت شعار یاری [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]] است. از امام صادق(ع) روایت شده است که فرمود: «ما و اولاد ابوسفیان دو خاندان هستیم که به خاطر خدا با یکدیگر دشمنی داریم.. ما گفتیم خداوند راست گفت و آنها گفتند خداوند دروغ گفت... ابوسفیان به جنگ پیامبر برخاست و معاویه فرزند ابوسفیان به جنگ علی بن ابی طالب رفت و یزید پسر معاویه به نبرد با حسین بن علی(ع) پرداخت و سفیانی به مصاف حضرت قائم(ع) برمی‌خیزد.»<ref>علامه مجلسی،بحارالانوار، ج۵۲، ص۱۹۰</ref>  

همچنین از امام باقر(ع) نقل شده است که فرمود: گویا من سفیانی (یا رفیق او) را می‌بینم که در زمینهای سرسبز شما در [[کوفه]] اقامت گزیده و منادی او ندا می‌دهد، هرکس سر یک تن از [[شیعه|شیعیان]] علی را بیاورد هزار درهم پاداش اوست، در این هنگام همسایه بر همسایه حمله برده و می‌گوید این شخص از آنهاست، گردن او را می‌زند و هزار درهم جایزه می‌گیرد، آگاه باشید که در آن روز، فرمانروایی شما به دست حرامزادگان خواهد بود...<ref>علامه مجلسی، بحارالانوار، ج۵۲، ص۲۱۵</ref>  

[[امام صادق]](ع) می‌فرماید: «امر سفیانی از مسائل حتمی است، و خروجش در [[ماه رجب]] می‌باشد.»<ref>نعمانی، الغیبه، ۱۳۹۷ق، ص۴۲۶</ref>  خروج سفیانی و یمانی و [[سید خراسانی|خراسانی]] در یک سال و یک ماه و یک روز واقع خواهد شد.<ref>نعمانی، الغیبه، ۱۳۹۷ق، ص۳۶۹</ref>  

[[امام صادق علیه السلام|امام صادق(ع)]] فرمود: سفیانی از علایم حتمی است، خروج او در ماه رجب خواهد بود، و از آغاز خروجش تا پایان آن جمعا ۱۵ ماه است که در ۶ ماه آن جنگ و پیکار می‌کند، و چون شهرهای پنجگانه (دمشق، حمص، فلسطین، اردن، حلب) را تصرف کرد، ۹ ماه فرمانروایی می‌کند، و یک روز هم بر آن افزوده نمی‌شود.<ref>نعمانی، الغیبه، ۱۳۹۷ق، ص۴۲۶</ref>  

برخی از روایات این مطلب را یاد نموده است؛ مانند روایتی که در بحارالانوار از امیر مؤمنان(ع) ضمن روایتی طولانی نقل شده است: و آن را نشانه‌ها و علامت‌هایی است و خروج سفیانی با درفش سرخ همراه است و فرمانده آن مردی از قبیله [[بنی کلب]] است.<ref>مجلسی، بحار الانوار، ج۵۲، ص۲۷۳</ref> این پرچم سرخ رمز برتری‌جوئی و سیاست خون‌آشامی وی می‌باشد.

چنانچه این روایات صحیح باشد، سفیانی اول، فرمانروای نابکاری است که زمینه ساز سفیانی اصلی وعده داده شده است، همچنان که یمنی و خراسانی‌ها یاران درفش‌های سیاه زمینه‌ساز نهضت حضرت مهدی(عج) می‌باشند. در حدیثی از ابن حَمّاد نقل شده است: سفیانی روی می‌آورد و به جنگ [[بنی هاشم]] و هر کس از یاوران درفش‌های سه‌گانه و غیر آنان که با او بستیزد، می‌پردازد و بر همه آنها چیره می‌شود. آنگاه روانه [[کوفه]] می‌شود و بنی هاشم به سوی عراق مهاجرت می‌کنند، سپس سفیانی در بازگشت از کوفه در نزدیکی شام به هلاکت می‌رسد و مرد دیگری از فرزندان ابوسفیان را جانشین خود می‌سازد که غلبه با اوست و بر مردم چیره می‌شود... و سفیانی مورد نظر، همین است.<ref>کورانی، عصرظهور، ص۱۲۴</ref>  

[[حضرت علی]](ع) در ذیل آیه: «وَ لَوْ تَری إذْ فُزِعوا فَلا فَوتَ» می‌فرماید: کمی پیش از قیام قائم ما [[حضرت مهدی|مهدی]](ع)، سفیانی خروج می‌کند، پس به‌اندازه دوران حاملگی یک زن که ۹ ماه باشد حکومت می‌کند، لشکریان او به مدینه وارد می‌شوند، تا اینکه به «[[بیدا]]» می‌رسند، خداوند آنها را در زمین فرو می‌برد.<ref>سید محمد صدر، تاریخ غیبت کبری، ص۶۴۸</ref>

اما سفیانی ته مانده لشکرش را جمع ودوباره به جنگ با امام مهدی می‌رود. در روایتی که از امیرالمؤمنین(ع) نقل شده است، سرنوشت جنگ با سفیانی و پایان کار او، چنین بیان شده است: «سفیانی، با اسب ها(تجهیزات و امکانات) بستگان و اقوام، زاد و توشه و لشکریانش، از آنجا(از منطقه عراق) خارج می‌شوند در حالی که صدو هفتاد هزار نفر، او را همراهی می‌کند، پس در کنار در یاچه طبریه فرود می‌آیند. حضرت مهدی(عج) در حالی که [[جبرئیل]] از طرف راست، [[میکائیل]] از سمت چپ و [[عزرائیل]] در پیشاپیش او قرار دارد، به تعقیب سفیانی و لشکریانش حرکت می‌کنند، شب‌ها به پیمودن راه و روز‌ها به استراحت می‌پردازند تا اینکه در کنار در یاچه طبریه بر سفیانی دست می‌یابند، پس خداوند برسفیانی غضب نموده و خلق خدا نیز بدین خاطر بر او خشم می‌گیرند، پس ناگهان پرندگان با بالهای خود و کوهها با صخره‌های خود و [[فرشته|فرشتگان]] با ندای مهیب خود، آنان را در هم می‌کوبند بگونه‌ای که تمامی یاران و اطرافیان سفیانی، در اندک زمانی، نابود می‌گردد و خداوند همگی آنان را هلاک می‌سازد، فقط سفیانی تنها می‌ماند. امام مهدی(عج) او را دستگیر و وی را گردن می‌زند، سپس شهر دمشق(مرکز اقتدار سفیانی) را تصرف و از چنگال سفیانیان آزاد می‌کند.»<ref>ملاحم ابن طاووس، ص۲۹۶، معجم احادیث الامام المهدی(عج) ج۳، ص۱۰۷</ref>

*کورانی، عصرظهور، ترجمه عباس جلالی، قم،انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی.