پرش به محتوا

خروج سفیانی: تفاوت میان نسخه‌ها

۶۶۷ بایت اضافه‌شده ،  ‏۲۴ آوریل ۲۰۱۸
(اصلاح پانویس و منبع)
خط ۸: خط ۸:


== نام و نسب ==
== نام و نسب ==
در مورد شخص سفیانی نقل‌های متفاوتی وجود دارد؛ در منابع روائی شیعی، وی به عنوان فردی به نام «عثمان بن عنبسه» از تبار ابوسفیان معرفی شده است.در منابع [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]] وی با نام‌هایی چون: حرب بن عنبسه، عنبسه بن مرّه، عنبسه بن هند، عبداللَّه بن یزید، ابوعتبه و معاویه بن عتبه یاد شده است.<ref>مقدسی، عقد الدرر، ۱۴۲۸ق، ص۱۲۸؛ الفتن ابن حماد، ص۲۲۱.</ref>
در منابع روایی شیعه و اهل سنت، اسامی مختلفی برای سفیانی ذکر شده است؛ از جمله در روایات مختلفی از امام علی(ع)، نام وی، عنبسة بن مرة<ref>فتلاوی، علامات المهدی المنتظر، ۱۴۲۱ق، ص۲۷۹.</ref>، حرب بن عنبسة<ref>شوشتری، احقاق الحق، ۱۴۰۹ق، ص۵۶۷؛ فتلاوی، علامات المهدی المنتظر، ۱۴۲۱ق، ص۳۳۷.</ref>، و عثمان بن عنبسة،<ref>تاج الدین، المجالس المهدویة، ۱۴۳۷ق، ص۲۲۳.</ref> از نوادگان ابوسفیان ذکر شده است.<ref>شوشتری، احقاق الحق، ۱۴۰۹ق، ص۵۶۷؛ فتلاوی، علامات المهدی المنتظر، ۱۴۲۱ق، ص۳۳۷؛ تاج الدین، المجالس المهدویة، ۱۴۳۷ق، ص۲۲۳.</ref> همچنین در منابع [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]] با نام‌هایی چون: حرب بن عنبسه، عنبسه بن مرّه، عنبسه بن هند، عبداللَّه بن یزید، ابوعتبه و معاویه بن عتبه یاد شده است.<ref>مقدسی، عقد الدرر، ۱۴۲۸ق، ص۱۲۸؛ الفتن ابن حماد، ص۲۲۱.</ref>
شخصی بسیار سفّاک و خون آشام است و مهم‌ترین خصوصیت او، آدم کشی و خونریزی است، [[حرام]] خدا را حلال نموده و به هر جنایتی دست می‌زند. وی سنگدل‌ترین انسان‌ها است که رحم و عاطفه در زندگیش دیده نمی‌شود.
شخصی بسیار سفّاک و خون آشام است و مهم‌ترین خصوصیت او، آدم کشی و خونریزی است، [[حرام]] خدا را حلال نموده و به هر جنایتی دست می‌زند. وی سنگدل‌ترین انسان‌ها است که رحم و عاطفه در زندگیش دیده نمی‌شود.
[[امام علی علیه السلام|امام علی(ع)]] درباره او می‌فرماید: «او مردی میان بالا، با چهره‌ای وحشتناک، سر ستبر و آبله روی می‌باشد. هنگامی که او را ببینی او را یک چشم می‌پنداری.»<ref>علامه مجلسی،بحارالانوار، ج۵۲، ص۲۰۵.</ref>  
[[امام علی علیه السلام|امام علی(ع)]] درباره او می‌فرماید: «او مردی میان بالا، با چهره‌ای وحشتناک، سر ستبر و آبله روی می‌باشد. هنگامی که او را ببینی او را یک چشم می‌پنداری.»<ref>علامه مجلسی،بحارالانوار، ج۵۲، ص۲۰۵.</ref>  
۳۸۶

ویرایش