خروج سفیانی: تفاوت میان نسخه‌ها

==حتمی بودن خروج سفیانی==

خروج سفیانی، از نشانه‌های حتمی ظهور که در روایات اسلامى بیان شده است.

از امام رضا(ع) روایت شده که فرمود: « قیام قائم از سوى خدا حتمى است، خروج سفیانى نیز از سوى خدا حتمى است، بدون سفیانى هرگز قائمى نخواهد بود.»<ref> قرب الاسناد، ص۳۷۳</ref>

بنابر گفته برخی منابع، وجه تسمیه او به سفیانی به سبب نسبت داشتن با ابوسفیان است؛ چرا که وی از تبار ابوسفیان و هند به شمار می‌آید و او را جگرخوار هم می‌گویند زیرا جده‌اش [[هند جگر خوار|هند]] زن ابوسفیان است که در جنگ احد وقتی [[حمزه]] [[سیدالشهداء]] به شهادت رسید، کوشید تا جگر حمزه را به دندان بکشد.

== پلیدی و سرکشی سفیانی ==

== زمان خروج او ==

بر اساس روایات فراوانی که از پیشوایان معصوم علیهم السلام درباره سفیانی دوم رسیده است، خروج او در ماه «رجب» و روز جمعه، و محل خروجش از جائی بنام «وادی یابس» یعنی دره‌ای خشک یا بیابان بی‌آب و علف از سرزمین شام است.

تمام دوران سرکشی او از ابتدای خروجش تا زمان کشته شدنش به دست حضرت قائم(ع)، بیشتر از ۱۵ ماه نخواهد بود. در ابتدای خروجش به شام حمله می‌کند و مخالفین خود را شکست می‌دهد و ۵ ایالت شام را (به نام‌های دمشق و [[حمص]] و [[فلسطین]] و [[اردن]] و قنسرین و در بعضی از نسخه‌ها یا روایات «فلزین») تصرف می‌کند. تمام اهل شام بجز تعداد معدودی که شیعه و طرفدار حق هستند، مطیع و فرمانبردارش می‌شوند.

حدود تعدی و تجاوز او بعد از [[شامات]]، [[عراق]] و [[حجاز]]، به خصوص مدینه منوره می‌باشد، تا یکی دو ماه آسیب او به اهل حق نمی‌رسد، زیرا گرفتار جنگ‌های داخلی و سرکوبی احزاب مخالف است؛ اما پس از آن هیچ هم و غمی ندارد مگر مبارزه با اهل دین و دشمنی او بیشتر با شیعه است.

چون اوضاع داخلی خود را آرام نمود، دو لشکر مهم و مجهز را با پرچم‌هایی سرخ و به روایتی سبز تنظیم می‌نماید یکی برای گرفتن عراق و دیگری برای تسخیر حجاز.

== آیا سفیانی یکی است یا چند تن ==