Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۴٬۴۷۰
ویرایش
Mkhaghanif (بحث | مشارکتها) |
Mkhaghanif (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۵۵: | خط ۵۵: | ||
===خطاب استعاذه به پیامبر=== | ===خطاب استعاذه به پیامبر=== | ||
خطابهای استعاذه به پیامبر(ص) در سورههای ناس و فلق با تعبیر «قل اعوذ برب...» است و در این دو سوره راه غلبه بر شیاطین و دفع شرور بیان شده است. در [[سوره مؤمن]] <ref>آیه۵۶</ref> به | خطابهای استعاذه به پیامبر(ص) در سورههای ناس و فلق با تعبیر «قل اعوذ برب...» است و در این دو سوره راه غلبه بر شیاطین و دفع شرور بیان شده است. در [[آیه ۵۶ سوره مؤمن]] <ref>آیه۵۶</ref> به پیامبر اسلام(ص) فرمان داده است که به خداوند پناه ببرند. | ||
از این آیات استفاده میشود که مهمترین منشأ جدال و منازعه جاهلانه، کبر و غرور است. به همین جهت پیامبر(ص) فرمان یافته است تا از کبر و دشمنی و لجاجت کافران به خداند پناه ببرد. همانگونه که موسی(ع) از شرّ فرعون به خداوند پناه برده است. <ref>نک: طباطبایی، تفسیر المیزان، ج۱۷، ص۳۴۲</ref> | از این آیات استفاده میشود که مهمترین منشأ جدال و منازعه جاهلانه، کبر و غرور است. به همین جهت پیامبر(ص) فرمان یافته است تا از کبر و دشمنی و لجاجت کافران به خداند پناه ببرد. همانگونه که موسی(ع) از شرّ فرعون به خداوند پناه برده است. <ref>نک: طباطبایی، تفسیر المیزان، ج۱۷، ص۳۴۲</ref> | ||
در آیاتی | در آیاتی مثل [[آیه ۳۶ سوره فصلت|۳۶ فصلت]]، [[آیه ۲۰۰ سوره اعراف|۲۰۰ اعراف]] و آیات [[آیه ۹۷ سوره مومنون|۹۷]] و [[آیه ۹۸ سوره مومنون|۹۸ سوره مؤمنون]] خداوند، به پیامبر اکرم(ص) فرموده است که از وسوسهها و تحریکات شیطان به او پناه برد. | ||
شیوه رفتار پیامبر(ص) با [[شرک|مشرکان]] اینگونه بوده که بدکرداری آنان را به نیکی پاسخ دهد و با گذشت و گفتار نیک و پرهیز از جدل و دعوای بیهوده، از نادانان روی بگرداند و به رفتار آنان توجه نکند. البته این روش در برابر مخالفان بسیار دشوار است و لازمه آن، کنار گذاردن غضب در هنگام مواجهه با جاهلان است.<ref>نک: طباطبایی، تفسیر المیزان، ج۱۷، ص۳۹۲</ref> | شیوه رفتار پیامبر(ص) با [[شرک|مشرکان]] اینگونه بوده که بدکرداری آنان را به نیکی پاسخ دهد و با گذشت و گفتار نیک و پرهیز از جدل و دعوای بیهوده، از نادانان روی بگرداند و به رفتار آنان توجه نکند. البته این روش در برابر مخالفان بسیار دشوار است و لازمه آن، کنار گذاردن غضب در هنگام مواجهه با جاهلان است.<ref>نک: طباطبایی، تفسیر المیزان، ج۱۷، ص۳۹۲</ref> | ||