طریقت: تفاوت میان نسخه‌ها
←تعریف و جایگاه
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
صاحبدلی به مدرسه آمد ز خانقاه{{سخ}}بشکست عهد صحبت اهل طریق را{{سخ}}گفتم میان عالم و عابد چه فرق بود{{سخ}}تا اختیار کردی از آن این فَریق را{{سخ}}گفت آن گلیم خویش بِدَر می‌بَرَد ز موج{{سخ}}وین جهد می‌کند که بگیرد غریق را.<ref>سعدی، گلستان سعدی، ۱۳۸۶ش، ص۲۶۶-۲۶۷.</ref>| تراز = چپ| عرض = ۲۵۰px|رنگ حاشیه= |رنگ پس‌زمینه =#F4FFF4| گیومه نقل‌قول =| تراز منبع = چپ}} | صاحبدلی به مدرسه آمد ز خانقاه{{سخ}}بشکست عهد صحبت اهل طریق را{{سخ}}گفتم میان عالم و عابد چه فرق بود{{سخ}}تا اختیار کردی از آن این فَریق را{{سخ}}گفت آن گلیم خویش بِدَر می‌بَرَد ز موج{{سخ}}وین جهد می‌کند که بگیرد غریق را.<ref>سعدی، گلستان سعدی، ۱۳۸۶ش، ص۲۶۶-۲۶۷.</ref>| تراز = چپ| عرض = ۲۵۰px|رنگ حاشیه= |رنگ پس‌زمینه =#F4FFF4| گیومه نقل‌قول =| تراز منبع = چپ}} | ||
برخی معتقدند که صوفیان برای پیمودن طریقت نظام نظری و عملی گسترده‌ای در فرهنگ اسلامی پدید آوردند که طریقت‌های صوفیانه هستند.<ref>نصر، «اهمیت معنوی پیدایش و گسترش سلسله‌های صوفیه»، ص۴۹-۵۰؛ استعلامی، فرهنگنامه تصوف و عرفان، ۱۳۹۸ش، ج۲، ص۱۲۵۹.</ref> [[آنه‌ماری شیمل]] طریقه‌ها را به‌عنوان نهادهای اجتماعی تصوف قلمداد کرده است.<ref>شیمل، تصوف، ۱۴۰۱ش، ص۹۵.</ref> در طریقت، اتصال معنوی به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] الزامی دانسته شده<ref>پازوکی، «تصوف در ایران بعد از قرن ششم»، ص۳۱؛ شیمل، تصوف، ۱۴۰۱ش، ص۹۵.</ref> و این اتصال اکثراً به‌واسطه [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] برقرار شده است.<ref>علامه حلی، نهج الحق و کشف الصدق، ۱۹۸۲م، ص۲۳۸؛ پازوکی، «تصوف در ایران بعد از قرن ششم»، ص۳۱؛ شیمل، تصوف، ۱۴۰۱ش، ص۹۵.</ref> گفته شده که بسیاری از طریقه‌ها این اتصال را از طریق [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]] و به‌واسطه [[معروف کرخی|معروف کَرْخی]] برقرار کرده‌اند.<ref> | برخی معتقدند که صوفیان برای پیمودن طریقت نظام نظری و عملی گسترده‌ای در فرهنگ اسلامی پدید آوردند که طریقت‌های صوفیانه هستند.<ref>نصر، «اهمیت معنوی پیدایش و گسترش سلسله‌های صوفیه»، ص۴۹-۵۰؛ استعلامی، فرهنگنامه تصوف و عرفان، ۱۳۹۸ش، ج۲، ص۱۲۵۹.</ref> [[آنه‌ماری شیمل]] طریقه‌ها را به‌عنوان نهادهای اجتماعی تصوف قلمداد کرده است.<ref>شیمل، تصوف، ۱۴۰۱ش، ص۹۵.</ref> در طریقت، اتصال معنوی به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] الزامی دانسته شده<ref>پازوکی، «تصوف در ایران بعد از قرن ششم»، ص۳۱؛ شیمل، تصوف، ۱۴۰۱ش، ص۹۵.</ref> و این اتصال اکثراً به‌واسطه [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] برقرار شده است.<ref>علامه حلی، نهج الحق و کشف الصدق، ۱۹۸۲م، ص۲۳۸؛ پازوکی، «تصوف در ایران بعد از قرن ششم»، ص۳۱؛ شیمل، تصوف، ۱۴۰۱ش، ص۹۵.</ref> گفته شده که بسیاری از طریقه‌ها این اتصال را از طریق [[امام رضا علیه‌السلام|امام رضا(ع)]] و به‌واسطه [[معروف کرخی|معروف کَرْخی]] برقرار کرده‌اند.<ref>شیبی، تشیع و تصوف، ۱۳۷۴ش، ص۳۳-۳۵.</ref> [[سید محمدحسین طباطبائی|سید محمدحسین طباطبایی]] معتقد است که ظهور طریقت در تصوف از تعلیم و تربیت [[امامان شیعه|ائمه شیعه(ع)]] سرچشمه گرفته است.<ref>طباطبایی، رسالت تشیع در دنیای امروز، ۱۳۸۷ش، ص۹۳.</ref> | ||
طریقت را دربرگیرنده اصول سلوک معنوی در [[اسلام]] به‌شمار برده‌اند.<ref>ژوفروا، «ماهیت و شکل‌گیری اصطلاح طریقت در حوزه تصوف»، ص۱۴۲.</ref> طریقت را عامل اصلی گسترش اسلام در برخی مناطق جهان دانسته‌اند.<ref>پازوکی، «تصوف در ایران بعد از قرن ششم»، ص۳۰؛ ژوفروا، «ماهیت و شکل‌گیری اصطلاح طریقت در حوزه تصوف»، ص۱۴۲؛ عثمان بن بَکَر، «تصوف در جهان ملایو و اندونزی»، ص۵۰۴-۵۰۶.</ref> اهل طریقت هم از [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] دانسته شده‌اند و هم از شیعه.<ref>سلیم، شریعت طریقت و حقیقت، ۱۳۸۰ش، ص۱۲۴.</ref> اختلافات طریقه‌های سنی و شیعه را در مباحث غیر اساسی تصوف دانسته‌اند.<ref>سلیم، شریعت طریقت و حقیقت، ۱۳۸۰ش، ص۱۲۴.</ref> این اختلافات در نوع نگاه به ولایت ائمه شیعه(ع) دانسته‌اند که در طریقت شیعی همراه با اعتقاد به پیروی کامل از امام زنده و اوامر و نواهی اوست.<ref>سلیم، شریعت طریقت و حقیقت، ۱۳۸۰ش، ص۱۲۴.</ref> طریقه‌های شیعه را عامل نفوذ [[شیعه|تشیع]] در برخی مناطق جهان به‌شمار برده‌اند.<ref>شیمل، تصوف، ۱۴۰۱ش، ص۱۱۷.</ref> طریقت از بحث‌های کلیدی عرفان اسلامی و اثبات‌کننده هویت اسلامی آن دانسته شده است.<ref>امینی‌نژاد، آشنایی با مجموعه عرفان اسلامی، ۱۳۹۰ش، ص۸۵.</ref> | طریقت را دربرگیرنده اصول سلوک معنوی در [[اسلام]] به‌شمار برده‌اند.<ref>ژوفروا، «ماهیت و شکل‌گیری اصطلاح طریقت در حوزه تصوف»، ص۱۴۲.</ref> طریقت را عامل اصلی گسترش اسلام در برخی مناطق جهان دانسته‌اند.<ref>پازوکی، «تصوف در ایران بعد از قرن ششم»، ص۳۰؛ ژوفروا، «ماهیت و شکل‌گیری اصطلاح طریقت در حوزه تصوف»، ص۱۴۲؛ عثمان بن بَکَر، «تصوف در جهان ملایو و اندونزی»، ص۵۰۴-۵۰۶.</ref> اهل طریقت هم از [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] دانسته شده‌اند و هم از شیعه.<ref>سلیم، شریعت طریقت و حقیقت، ۱۳۸۰ش، ص۱۲۴.</ref> اختلافات طریقه‌های سنی و شیعه را در مباحث غیر اساسی تصوف دانسته‌اند.<ref>سلیم، شریعت طریقت و حقیقت، ۱۳۸۰ش، ص۱۲۴.</ref> این اختلافات در نوع نگاه به ولایت ائمه شیعه(ع) دانسته‌اند که در طریقت شیعی همراه با اعتقاد به پیروی کامل از امام زنده و اوامر و نواهی اوست.<ref>سلیم، شریعت طریقت و حقیقت، ۱۳۸۰ش، ص۱۲۴.</ref> طریقه‌های شیعه را عامل نفوذ [[شیعه|تشیع]] در برخی مناطق جهان به‌شمار برده‌اند.<ref>شیمل، تصوف، ۱۴۰۱ش، ص۱۱۷.</ref> طریقت از بحث‌های کلیدی عرفان اسلامی و اثبات‌کننده هویت اسلامی آن دانسته شده است.<ref>امینی‌نژاد، آشنایی با مجموعه عرفان اسلامی، ۱۳۹۰ش، ص۸۵.</ref> | ||