ملا عبدالله بهابادی: تفاوت میان نسخه‌ها

ملا عبدالله بهابادی یزدی ملقب به نجم‌الدین، فرزند شهاب‌الدین حسین، از عالمان [[یزد]] است. تاریخ‌نگاران، تولد او را در سال‌های ابتدایی سده دهم قمری در بهاباد،<ref>نجفی، «ملا عبدالله یزدی در الذریعه»، ج۱، ص۹۸.</ref> شهری در ۲۱۰ کیلومتری جنوب شرقی شهر یزد، نوشته‌اند.<ref>عبدی‌پور، «بررسی و تحلیل سیره علمی و عملی علامه ملا عبدالله بهابادی یزدی»، ص۲۷.</ref>

گفته می‌شود بهابادی به سبب ویژگی‌های اخلاقی و جایگاه علمی‌اش در [[نجف]]، از سوی [[صفویان|شاهان صفوی]]،{{یاد|شاهان صفوی در زمان حیات ملا عبدالله بهابادی، [[شاه طهماسب اول]] (۹۱۹ق-۹۸۱ق) و فرزندش [[شاه اسماعیل دوم]] (۹۴۴-۹۸۵ق) بودند.(سیوری، ایران عصر صفوی، ۱۳۸۷ش، ص۵۷؛ معصوم، تاریخ سلاطین صفویه، ۱۳۵۱ش، ص۱۵-۱۶).}} متولی و خزانه‌دار [[حرم امام علی(ع)]] گردید و پس از او فرزندان و طایفه او تا زمان [[جعفر کاشف‌الغطاء]] عهده‌دار این مسئولیت بودند.<ref>حرزالدین، تاریخ النجف الأشرف، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۲۲۴.</ref> طایفه المُلّا<ref>امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۳ق، ج۸، ص۵۳.</ref> یا مُلالی<ref>خلیلی، موسوعة العتبات المقدسة، ۱۴۰۷ق، ج۷، ص۲۴۲.</ref> در [[نجف]] به ملاعبدالله منتسب است. برخی رابطه ملاعبدالله با دربار صفوی را در حل مشکلات [[شیعه|شیعیان]] مؤثر دانسته‌اند.<ref>العبد الخانی، «زندگی و شخصیت علمی و عملی ملاعبدالله یزدی»، ص۲۰۴.</ref>  

در بعضی کتاب‌ها از بهابادی، با عناوینی مانند شهابادی،<ref>آقابزرگ تهرانی، الذریعه، ۱۴۰۸ق، ج۳، ص۳۴۸.</ref> شاه آباد و شاه آبادی نام برده شده که آن را اشتباه نسخه‌برداران دانسته‌اند<ref>نگاه کنید به: عبدی‌پور، «بررسی و تحلیل سیره علمی و عملی علامه ملا عبدالله بهابادی یزدی»، ص۵۰-۵۱.</ref> و به دیگر کتاب‌ها مانند [[الذریعة الی تصانیف الشیعة (کتاب)|الذریعه]] و [[ریحانة الادب (کتاب)|ریحانة الادب]] نیز راه یافت؛ لفظ بهاباد به اشتباه شهاباد و به مرور زمان شاه آباد نوشته شد.<ref>عبدی‌پور، «بررسی و تحلیل سیره علمی و عملی علامه ملا عبدالله بهابادی یزدی»، ص۵۱.</ref>

ملا عبداالله تحصیلات مقدماتی را در بهاباد گذراند. دوران تحصیلات وی در حوزه‌های علمیه شیراز، [[حوزه علمیه اصفهان|اصفهان]] و [[حوزه علمیه نجف|نجف]] بوده و از هم‌درسان او افرادی چون [[مقدس اردبیلی]] است.<ref>موسوی خوانساری، روضات الجنات، ۱۳۹۰ش، ج۴، ص۲۲۸.</ref> از اساتید وی [[غیاث‌الدین منصور دشتکی]]، صاحب مدرسه منصوریه، و جلال‌الدین محمود شیرازی، از [[فلسفه اسلامی|فیلسوفان]] قرن دهم قمری، را نام برده‌اند.<ref>اﻓﻨﺪی، ریاض اﻟﻌﻠﻤﺎء، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۱۹۱-۱۹۲.</ref>

بهابادی در نجف و اصفهان، [[حوزه علمیه]] تأسیس نمود و در مدرسه ﻣﻨﺼﻮرﻳﻪ [[شیراز]] به تدریس می‌پرداخت. [[شیخ بهائی]] را از شاگردان او دانسته‌اند.<ref>حرعاملی، امل‌الآمل، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۱۶۰؛ موسوی خوانساری، روضات الجنات، ۱۳۹۰ش، ج۴، ص۲۲۸.</ref> همچنین [[حسن بن زین‌الدین عاملی|حسن بن زین‌الدین]]، فرزند [[شهید ثانی]] و نویسنده کتاب [[معالم الدین و ملاذ المجتهدین (کتاب)|مَعالِم]]، و [[سید محمد موسوی عاملی|محمد عاملی]]، نویسنده کتاب [[مدارک الاحکام فی شرح شرائع الاسلام (کتاب)|مَدارک الاحکام]]، را از شاگردان بهابادی در علوم عقلی و اساتید وی در علوم دینی به شمار آورده‌اند.<ref>آقابزرگ تهرانی، الذریعه، ۱۴۰۸ق، ج۱۳، ص۱۶۱؛ امین، اعیان الشیعه، ۱۴۰۳ق، ج۸، ص۵۳؛ حرعاملی، امل‌الآمل، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۱۶۰.</ref>

به نوشته [[آقابزرگ تهرانی]] در [[الذریعة الی تصانیف الشیعة (کتاب)|الذریعه]]، ملا عبدالله بهابادی دارای [[اجازه روایت]] از شیخ بهائی بود.<ref>آقابزرگ تهرانی، الذریعه، ۱۴۰۸ق، ج۱، ص۱۵۲-۱۵۳.</ref>