آیه اهل الذکر: تفاوت میان نسخه‌ها

به این آیه برای اثبات وجوب [[تقلید]] از [[مجتهد]] یا حجیت فتوای وی استدلال شده است؛ یعنی کسانی که احکام فقهی نمی‌دانند به مجتهدانی که به احکام فقه آشنایند، مراجعه کنند.<ref>شیخ انصاری، فرائد الاصول، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص۲۹۰-۲۹۱؛ آخوند خراسانی، کفایة الاصول، ۱۴۳۱ق، ج۲، ص۷۶؛ خویی، التنقیح، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۶۷.</ref> برخی اشکال کرده‌اند که منظور از اهل‌الذکر در این آیه امامان شیعه است و لذا سؤال از فقیهان و مراجعه به آنان را شامل نمی‌شود.<ref>برای نمونه نگاه کنید به خمینی، الاجتهاد و التقلید، ۱۴۰۹ق، ص۸۹-۹۰.</ref> [[سید ابوالقاسم خویی]] در پاسخ به این اشکال گفته است که اهل‌ذکر، عنوان عامی است که در موارد مختلف، مصادیق مختلفی می‌پذیرد؛ در زمان حضور ائمه(ع)، آنان مصادیق اهل‌ذکرند و باید از آنان سؤال شود و به آنان رجوع شود و در زمان [[غیبت]]، فقها نسبت به مردم، مصداق اهل‌ذکرند و مردم باید به آنان مراجعه کنند.<ref>واعظ حسینی بهسودی، مصباح الاصول (تقریرات درس اصول فقه آیت‌الله خویی)، ۱۴۲۲ق، ج۱، ص۲۲۰.</ref>