توحید عبادی: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{اعتقادات شیعه}} | {{اعتقادات شیعه}} | ||
'''توحید عبادی''' یا '''توحید در عبادت''' به معنای اینکه غیر از [[خدا]] معبودی نیست و فقط او، سزاوار [[عبادت|پرستش]] است. توحید عبادی را از آموزههای اساسی مکاتب الهی و مورد [[اجماع]] همه مسلمانان و مکاتب الهی دانستهاند. گفته شده تمام اختلافات مسلمانان به توحید عبادی بازمیگردد. | '''توحید عبادی''' یا '''توحید در عبادت''' به معنای اینکه غیر از [[خدا]] معبودی نیست و فقط او، سزاوار [[عبادت|پرستش]] است. توحید عبادی را از آموزههای اساسی مکاتب الهی و مورد [[اجماع]] همه مسلمانان و مکاتب الهی دانستهاند. گفته شده تمام اختلافات مسلمانان به توحید عبادی بازمیگردد. | ||
خط ۱۲: | خط ۱۱: | ||
توحید عبادی، به این معناست که غیر از [[خدا]] معبودی نیست و فقط خدا شایسته عبادت است.<ref>جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۵۱۶؛ سبحانی، الالهیات، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۸۵.</ref> [[محمدتقی مصباح یزدی]] این تعریف را برای توحید در [[الوهیت]] و معبودیت آورده و توحید در عبادت را به این معنا دانسته که انسان در عمل جز خدا را [[عبادت|پرستش]] نکند. تفاوت آن دو در این است که اولی مربوط به اعتقاد و دومی مربوط به مقام عمل است.<ref>مصباح یزدی، خداشناسی، ۱۳۹۳ش، ص۵۹.</ref> | توحید عبادی، به این معناست که غیر از [[خدا]] معبودی نیست و فقط خدا شایسته عبادت است.<ref>جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۵۱۶؛ سبحانی، الالهیات، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۸۵.</ref> [[محمدتقی مصباح یزدی]] این تعریف را برای توحید در [[الوهیت]] و معبودیت آورده و توحید در عبادت را به این معنا دانسته که انسان در عمل جز خدا را [[عبادت|پرستش]] نکند. تفاوت آن دو در این است که اولی مربوط به اعتقاد و دومی مربوط به مقام عمل است.<ref>مصباح یزدی، خداشناسی، ۱۳۹۳ش، ص۵۹.</ref> | ||
عدهای اله و الوهیت را به معنای پرستیدنی و شایسته عبادت معنا کردهاند؛<ref>مصباح یزدی، آموزش عقاید، ۱۳۸۴ش، ص۸۵؛ نگاه کنید به: طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص۴۴۶.</ref> | عدهای اله و الوهیت را به معنای پرستیدنی و شایسته عبادت معنا کردهاند؛<ref>مصباح یزدی، آموزش عقاید، ۱۳۸۴ش، ص۸۵؛ نگاه کنید به: طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص۴۴۶.</ref> اما از دیدگاه بعضی معنای حقیقی اله، معبود نیست؛ بلکه معبود بودن از لوازم معنای الوهیت است.<ref>سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۶.</ref> عبدالله جوادی آملی، الوهیت را موجودی که در کار خود به صورت مطلق، مستقل باشد، معنا کرده<ref>جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۵۲۴.</ref> و جعفر سبحانی نیز آن را هم معنا با الله و به معنای خدا بودن دانسته است.<ref>سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۶.</ref> | ||
===معنای عبادت=== | ===معنای عبادت=== | ||
[[عبادت]] را به معنای تسلیم بودن، ابراز خشوع و تذلل دانستهاند.<ref>ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۰۸ ق، ج۹، ص۱۰.</ref> معادل فارسی واژه عبادت را پرستش میدانند.<ref>سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۳.</ref> | [[عبادت]] را به معنای تسلیم بودن، ابراز خشوع و تذلل دانستهاند.<ref>ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۰۸ ق، ج۹، ص۱۰.</ref> معادل فارسی واژه عبادت را پرستش میدانند.<ref>سبحانی، منشور جاوید، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۴۳۳.</ref> |