رحمة للعالمین (لقب): تفاوت میان نسخه‌ها

'''رَحمةٌ لِلعالَمین''' به معنای رحمت برای همه جهانیان از لقب‌های [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|حضرت محمد بن عبدالله(ص)]]، پیامبر اسلام است که در [[آیه ۱۰۷ سوره انبیاء]] به کار رفته است. واژه [[رحمت الهی|رحمت]] برای حضرت محمد(ص) در آیات دیگری مثل [[آيه ۱۲۸ سوره توبه|آيه ۱۲۸ توبه]] و [[آیه ۱۵۹ سوره آل عمران|۱۵۹ آل عمران]] نیز به کار رفته است.

تعبیر رحمة للعالمین در روایات رسیده از [[امامان شیعه]] نیز درباره رسول خدا به کار رفته است؛ مانند روایاتی که در [[بصائر الدرجات (کتاب)|بصائر الدرجات]]<ref>صفار قمی، بصائر الدرجات، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۳۸۱.</ref> آمده یا در [[تفسیر فرات کوفی (کتاب)|تفسیر فرات کوفی]] از [[امام حسن مجتبی علیه‌السلام|امام حسن مجتبی(ع)]]،<ref>کوفی، تفسیر فرات کوفی، ۱۴۱۰ق، ص۱۹۷.</ref> نقل شده و یا روایتی از [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر(ع)]] که در خطبه‌‌ اول [[نماز جمعه]] از این تعبیر استفاده کرده است<ref>کلینی، الکافی، چاپ اسلامیه، ج۳، ص۴۲۲.</ref> و هم‌چنین حدیثی از امام کاظم(ع)<ref>کلینی، الکافی، چاپ اسلامیه، ج۴، ص۱۴۸.</ref> و حدیث دیگری که از خود پیامبر اسلام<ref>کلینی، الکافی، چاپ اسلامیه، ج۶، ص۳۹۵.</ref> نقل شده است.

مفسران شیعه و اهل سنت سه معنای کلیدی برای رحمت بودن پیامبر بیان کرده‌اند که عبارت است از: جهانی و جاودانه بودن رسالت ایشان، سعادت و عاقبت‌به‌خیری برای همه، مانع‌بودن از عذاب الهی.<ref>غضنفری و زارعی، «رحمة للعالمین بودن پیامبر(ع) در قرآن از نگاه تفاسیر فریقین»، ص۷۰.</ref> منظور از عذاب در اینجا عذاب دنیوی یا همان [[عذاب استیصال]] است (که قومی را ریشه‌کن می‌کند) و [[ابوالفتوح رازی]]<ref>رازی، روض الجنان، ج۱۳، ص۲۸۹.</ref> و [[ملا فتح‌الله کاشانی]]<ref>کاشانی، منهج الصادقین، ج۶، ص۱۱۷.</ref> در تفسیرهای خود بر آن تصریح کرده‌اند و این معنا را از [[آیه ۳۳ سوره انفال]] استفاده کرده‌اند که خطاب به پیامبر می‌گوید تا وقتی تو در بین مردم هستی خداوند آن‌ها را عذاب نمی‌کند. [[محمدمحسن فیض کاشانی|فیض کاشانی]] در [[تفسیر الصافی (کتاب)|تفسیر صافی]] در امان‌بودن از فرورفتن در زمین(خَسْف)، [[مسخ|مسخ‌شدن]] و نابودشدن با عذاب استیصال پس از پیامبر اسلام(ص) را هم از مصادیق این رحمت می‌داند.<ref>فیض کاشانی، الصافی،۱۴۱۶ق، ج۳، ص۳۵۹.</ref>

* رازی، ابوالفتوح، روض الجنان و روح الجنان، بنیاد پژوهش‌های اسلامی،‌ مشهد،‌ ۱۳۷۱ش.

* صفار قمی، محمد بن حسن، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد، تحقیق: محسن کوچه‌باغی، مکتبة آیة الله المرعشی، قم،‌۱۴۰۴ق.  

* فیض کاشانی، ملا محسن، الصافی، مکتبة الصدر، تهران،‌ ۱۳۷۳ش.

* کاشانی، ملا فتح‌الله،‌ منهج الصادقین فی الزام المخالفین، اسلامیه، تهران، ۱۳۷۸ش.

* کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تصحیح: علی‌اکبر غفاری، دار الکتب الاسلامیة، تهران، ۱۳۶۴ش.

* کوفی، فرات بن ابراهیم، تفسیر فرات الکوفی، تحقیق: محمد الکاظم، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی،‌ تهران، ۱۴۱۰ق.