آیه ۱۷ سوره انفال: تفاوت میان نسخه‌ها

نقل است که در جنگ بدر [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] مُشتی از سنگریزه به سمت [[شرک|مشرکان]] پرتاب نمود که در چشم و دهان آنها فرو رفت و وحشتی به دشمن دست داد و این امر موجب شکست آنها شد. مسلمانان هنگام بازگشت از این پیروزی خوشحال بوده و به یکدیگر تفاخر می‌کردند، که این آیه نازل شد.

جنگ بدر میدانی برای [[امتحان الهی|امتحان]] مسلمانان قلمداد شده و عبارت «لِیُبْلِیَ الْمُؤْمِنِینَ مِنْهُ بَلَاءً حَسَنًا» (خدا می‌خواست به این وسیله از [[ایمان|مؤمنان]] امتحان نیکویی به عمل آورد) در آیه را اشاره به این موضوع دانسته‌اند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۷، ص۱۱۶.</ref> [[ناصر مکارم شیرازی|آیت‌الله مکارم شیرازی]] در [[تفسیر نمونه (کتاب)|تفسیر نمونه]] مراد از «بلاء حَسن» را امتحان خدا بوسیله نعمت‌ها معرفی نموده، در مقابل «بلاء سیّء» که آزمایش الهی بوسیله مصیبت‌هاست.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۷، ص۱۱۶.</ref> وی در ادامه می‌نویسد: خدا می‌خواست در نخستین برخورد مسلحانهٔ مؤمنان با دشمنان نیرومند، طعم پیروزی را به آنها بچشاند و نسبت به آینده امیدوار و دل‌گرم سازد. این موهبت الهی آزمونی برای همه آنها بود، ولی مسلمانان هرگز نباید از این پیروزی نتیجه منفی گرفته و گرفتار غرور شوند، خودسازی و آمادگی را فراموش کرده و از اتّکا به لطف پروردگار غفلت نمایند؛ ازاین‌رو با این جمله آیه را تمام می‌کند که «إِنَّ اللَّهَ سَمِیعٌ عَلِیمٌ» (خداوند هم شنوا و هم داناست).<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۷، ص۱۱۶.</ref>