دعا: تفاوت میان نسخه‌ها

* خواندن پروردگار با تضرع و در نهان:<ref>سوره اعراف، آیه۵۵.</ref> [[فخر رازی]] در تفسیر آیه ۵۵ [[سوره اعراف]] تحقق اصل دعا را هنگامی می‌داند که بنده هم فقر و ناتوانی خود و هم عزت ربوبی و صفات کمالیه خداوند را بشناسد.<ref>فخررازی، تفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱۴، ص۲۸۰.</ref>چنان‌چه کسی که خواهان بی نیازی است خداوند را با نام های غنی و عزیز و قادر و کسی که بیمار است خداوند را با نام های شافی و مُعافی(عافیت بخش) و مانند آن صدا می‌زند.  <ref>طباطبایی، الميزان في تفسير القرآن، منشورات اسماعيليان ج۸، ص۳۵۳.</ref> {{یاد|فمن يسأل الله الغنى...إنما يدعوه بأسمائه : الغني والعزيز والقادر مثلا ، والمريض الذي يتوجه إليه لشفاء مرضه يقول : يا شافي يا معافي يا رءوف يا رحيم ارحمني واشفني}}

* خواندن پروردگار از سر بیم و امید:<ref>سوره اعراف، آیه ۵۶.</ref> در تفسیر آیه ۵۶ سوره اعراف، مراد از خوف را بیم عقاب پروردگار و ردّ دعا به سبب کاستی اعمال و عدم شایستگی و مراد از طمع را امید به پاداش پروردگار و فضل او ذکر کرده‌اند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۴، ص۶۶۲؛  فیض کاشانی، تفسير الصافی، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۲۰۶.</ref>

  السجادیه، ۱۳۷۶ش،  دعای ۳۴، ۳۶، ۴۴؛ برقی، المحاسن، ۱۳۷۱ق،  ج۱، ص۵۲؛ کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۴۷۴- ۴۸۰، ۴۹۱، ۵۰۴؛ ج۳، ص۴۷۸، ۳۰۹؛ ج۸، ص۴۰۷- ۴۰۸؛ طوسی، تهذیب الاحکام، ۱۴۰۷ق،  ج۳، ص۳۱۳؛  صدوق، من لایحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۴۳۲؛ مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۸۳، ص۲۴۹؛ ج۹۰، ص ۳۴۳- ۳۵۲؛ ج۹۱، ص۸۷ ؛ حاکم نیشابوری، مستدرک، ۱۴۰۶ق، ج۲، ص۵۳۸؛ ترمذی، سنن، ۱۴۰۳ق،  ج۵، ص۲۲۵.</ref>