سقط جنین: تفاوت میان نسخه‌ها

فقیهانی چون [[سلار دیلمی]]،<ref>سلار، المراسم فی فقه الامامیه، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۲۴۲.</ref> [[محقق حلی]]<ref>محقق حلی، شرایع الاسلام، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۲۶۶.</ref> و [[صاحب جواهر]]<ref>نجفی، جواهرالکلام، ۱۳۶۲ش، ج۴۳، ص۳۸۱.</ref> و همچنین [[سید عبدالاعلی سبزواری]]<ref>سبزواری، مهذب الاحکام، ۱۴۱۳ق، ج۲۹، ص۱۱۲.</ref> بر این نظرند که در سقط کردن عمدی جنین، پس از دمیده‌شدن روح در آن، [[قصاص]] ثابت است؛ زیرا موجب خروج روح از جنین شده و اطلاق ادله ثبوت قصاص این مورد را نیز شامل می‌شود.<ref>نجفی، جواهرالکلام، ۱۳۶۲ش، ج۴۳، ص۳۸۱؛ سبزواری، مهذب الاحکام، ۱۴۱۳ق، ج۲۹، ص۱۱۲.</ref> آیت‌الله خویی در کتاب [[مبانی تکمله المنهاج]] این حکم را به مشهور نسبت داده و آن را رد کرده است.<ref>خویی، مبانی تکمله المنهاج، مؤسسه احیاء آثار الامام الخوئی، ج۲، ص۴۱۷.</ref> وی با استناد به صحیحه [[ابو بصیر]] از [[امام باقر(ع)]]: «لا قود لمن لا یقاد منه؛ قاتل کسی که قصاص در حقش ثابت نیست، قصاص نمی‌شود»، قاتل جنین را مانند کسی که بچه صغیر یا شخص مجنون را کشته، مستحق قصاص نمی‌داند<ref>خویی، مبانی تکمله المنهاج، مؤسسه احیاء آثار الامام الخوئی، ج۲، ص۷۲.</ref> و فقط دیه جنین را در حق قاتل جنین ثابت دانسته است.<ref>خویی، مبانی تکمله المنهاج، مؤسسه احیاء آثار الامام الخوئی، ج۲، ص۴۱۷.</ref>

گروهی از فقهای معاصر مانند [[آیت الله گلپایگانی]]،<ref>گلپایگانی، مجمع المسائل، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۲۹۱.</ref> آیت‌الله فاضل لنکرانی،<ref>لنکرانی، جامع المسائل، ۱۳۸۳ش، ج۱، ص۵۴۱.</ref> [[آیت‌الله منتظری]]،<ref>منتظری، الاحکام الشرعیه، ۱۴۱۳ق، ص۵۶۲.</ref> [[آیت‌الله وحید خراسانی]]<ref>وحید خراسانی، منهاج الصالحین، مدرسه الامام باقر العلوم(ع)، ج۳، ص۵۸۹.</ref> و آیت‌الله مکارم شیرازی،<ref>مکارم شیرازی، بحوث فقهیه هامه، ۱۳۸۰ش، ص۲۹۰-۲۹۲.</ref> قاتل جنینی که روح در آن دمیده شده، از روی عمد را سزاوار قصاص ندانسته و فقط دیه را ثابت می‌دانند.