سوره اخلاص: تفاوت میان نسخه‌ها

این [[سوره]] به سوره '''اخلاص''' و '''توحید''' مشهور است.<ref>دائرة المعارف قرآن کریم، ج۲، ص۳۵۵ـ۳۵۶.</ref> درباره دلیل این نامگذاری گفته شده از آنجا که [[خدا|خداوند]] را به یگانگی وصف می‌کند، [[توحید]] نام گرفته<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۷۴ش، ج۲۰، ص۳۸۷.</ref> و به این دلیل که توجه به محتوای آن، انسان را از [[شرک]] خالص می‌کند و به دنبال آن انسان از آتش [[جهنم|دوزخ]] خلاصی می‌یابد، آن را اخلاص نامیده‌اند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ج۱۰، ص۴۷۹.</ref> همچنین در روایات و منابع قدیمی آن را به مناسبت آیه اول، سوره «قل هو الله احد» خوانده‌اند.<ref>دائرة المعارف قرآن کریم، ج۲، ص۳۵۵ـ۳۵۶.</ref> برای سوره اخلاص نام‌های بسیار دیگری بیان شده است، از جمله صمد، نجات، معرفت، اساس، تجرید، تفرید، برائت و مُقَشْقِشَه.<ref>خرمشاهی، دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج۲، ص۱۲۷۰و۱۲۷۱</ref>{{یاد|درباره وجه تسمیه این نام‌ها آمده است: '''صمد''': که در دومین آیه این سوره آمده و دربردارنده معانی بسیار است از جمله: کسی که نیاز به او می‌آورند و برتر از او کسی نیست. '''نجات''': زیرا عقیده راسخ به مضامین این سوره، انسان را از آتش [[جهنم]] نجات می‌بخشد. '''معرفت''': به این مناسبت که این سوره در معرفت و شناخت خدا و صفات او نازل شده است. '''اساس''': زیرا این سوره از اساس و پایه [[اسلام]] یعنی توحید و [[صفات خدا]] سخن می‌گوید. '''تجرید''': به معنای مجرد و تنها ساختن است و این سوره خدا را از عیوب، ترکیب و آثار مادیت، تبرئه و تجرید می‌کند. '''تفرید''': که منظور از آن، فرد و واحد دانستن خداست. '''برائت''': چون  در مسأله خداشناسی، عقاید انسان را از تمام اوهام، انحرافات و اشتباهات پاک و مبرّا می‌سازد. '''مُقَشقِشه''': از نام‌های سوره [[سوره کافرون|کافرون]] هم است و به معنی پاک کننده و دورنگهدارنده از نفاق، شرک و آلودگی است. (دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج۲، ص۱۲۶۹و۱۲۷۱)}}