فحاشی: تفاوت میان نسخه‌ها

# برخی پژوهشگران، گونه‌هایی از دشنام و ناسزاگویی را جزئی از فرهنگ و رسوم زبان‌ها و گونه‌ای از خشونت زبانی یافته‌اند که به‌واسطه متغیر بودن واژه‌ها و اصطلاحات و موقعیت‌های اجتماعی و جغرافیایی متفاوت‌اند؛ به همین جهت ممکن است کلامی در یک زبان، دشنام و در زبان دیگر دشنام محسوب نشود.<ref>طامه، فرزامی، «نام ابزارها و کاربرد و طبقه بندی آنها در دشنام‌های فارسی»، ص۱۷.</ref> چنانچه عبارت «ثَکَلَتْکَ أُمُّک» (مادرت داغت را ببیند یا مادرت به عزایت بنشیند) عبارتی رایج در موقعیت‌ اجتماعی آن زمان بوده و برداشت ناسزا از آن نشده است.<ref>«[https://iqna.ir/fa/news/4162717/%D8%AB%DA%A9%D9%84%D8%AA%DA%A9-%D8%A7%D9%85%DA%A9-%D8%AF%D8%B1%D8%B4%D8%AA%E2%80%8C%DA%AF%D9%88%DB%8C%DB%8C-%D8%A7%D8%B3%D8%AA-%D9%88%D9%84%DB%8C-%D9%86%D8%A7%D8%B3%D8%B2%D8%A7-%D9%86%DB%8C%D8%B3%D8%AA «ثکلتک امک» درشت‌گویی است ولی ناسزا نیست]»، خبرگزاری بین المللی قرآن، اباذر پور، خرمی، «واکاوی دشنام در کلام معصومین(ع)»، ص۱۰۸.</ref>{{یاد| ابن اثیر(مبارک بن محمد) در تحلیل واژه «ثُکل»، آن را به معنای فقدان و نیستی و مرگ و هلاکت دانسته است و در تشریح «ثَکِلَتْکَ أمّک»(مادرت داغت راببیند) بر این باور است که چون مرگ هر کسی را فرامی‌گیرد این جمله نفرین نیست بلکه نوعی دعا برای مرگ فردی است که کردار یا گفتار بد دارد. و این‌که مرگ برای او بهتر است از این‌که به این رفتار بدش ادامه دهد. <ref>النهایه فی غریب الحدیث و الاثر، ۱۳۹۹ق، ج۱، ص۲۱۷.</ref>}}

* الکلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران۷ دارالکتب الإسلامیّه، ۱۴۰۷ق.

* روحانی، محمدصادق، منهاج الفقاهه، قم، أنوارالهدی، ۱۴۲۹ق.